Μετά από την εκλογική αναμέτρηση της Κυριακής θα μπορούσα να γράψω σεντόνια. Θα μπορούσα να γράψω για την αδιανόητη εμμονή του 40% των ψηφοφόρων να στηρίζει μια ανίκανη κυβέρνηση που λέει ψέματα. Για την παταγώδη αποτυχία της λαϊκής Δεξιάς του Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Για τη μικρή άνοδο της Πασοκάρας. Για την κατάρρευση του Ποταμιού και την εξαΰλωση της ΛΑΕ. Κι όμως, όχι. Θα ασχοληθώ με κάτι που είχα στο μυαλό μου από καιρό. Με ένα άρθρο το οποίο, για ευνόητους λόγους, δεν ήθελα να γράψω προεκλογικά.
Πήγαινα ακόμα Γυμνάσιο. Ήταν τα μέσα της δεκαετίας του ’80 και στη Γερμανία σάρωναν οι Οικολόγοι της –μακαρίτισσας εδώ και χρόνια– Πέτρα Κέλι. Στην Ελλαδάρα φυσικά η λέξη «Οικολογία» ήταν παντελώς άγνωστη. Μια μέρα, ένας ψαγμένος συμμαθητής μου μού λέει όλο ενθουσιασμό πως θα πάει σε μια πολιτική ομιλία: «Τα έμαθες; Δημιουργήθηκε Κόμμα Οικολόγων στην Ελλάδα. Απόψε μιλάει στην Ομόνοια ο αρχηγός του». Την επόμενη μέρα τον είδα σκεφτικό. «Πώς πήγε η ομιλία;» ρώτησα. «Χάλια» απάντησε απογοητευμένος. «Ο τύπος ήταν γραφικός. Ο κόσμος τον κορόιδευε, του φώναζε “Λεβέντη, πεινάμε, πέσε να σε φάμε!’’» Αυτή ήταν η πρώτη φορά που άκουσα το όνομα του Βασίλη Λεβέντη. Αργότερα, το ’89, πρόσεξα το όνομά του στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας, ενώ από το ’90 και πέρα έπεφτα στις εκπομπές του στο ζάπινγκ που μας πρόσφερε απλόχερα η νεοεμφανιζόμενη ιδιωτική τηλεόραση. Θυμάμαι πως μιλούσε για ώρες (χωρίς να πολυακούω τι έλεγε), ενώ είχε για σπόνσορα τα δημοφιλή, τότε, παπούτσια Masterpiece.
Και ξαφνικά, το 1992, όλη η Ελλάδα άρχισε να βλέπει Λεβέντη. Εκείνη την εποχή ο Τσοβόλας είχε χάσει την έδρα του από το Ειδικό Δικαστήριο και το ΠΑΣΟΚ, σε μια επικοινωνιακή κίνηση, προκάλεσε εκλογές στη Β΄Αθήνας κατεβάζοντας ως υποψήφιο τον Γεώργιο Αλέξανδρο Μαγκάκη. Η Νέα Δημοκρατία απέφυγε να σηκώσει το γάντι, αλλά ο Λεβέντης άδραξε την ευκαιρία ξεκινώντας ένα φλογερό τηλεοπτικό προεκλογικό αγώνα. Στην πορεία είχε κάνει μεταγραφή τον αγαθιάρη αδερφό του Ανδρέα Παπανδρέου, Γιώργο, και, ξεχνώντας τις (όποιες) οικολογικές του ανησυχίες, μετονόμασε το κόμμα του αρχικά σε «Ένωση Κεντρώων και Οικολόγων» και τελικά σε «Ένωση Κεντρώων».
Ο Λεβέντης, με την αρωγή των νεοδημοκρατών ψηφοφόρων, συγκέντρωσε τελικά 100.000 ψήφους. Η εκπομπή του ήταν πλέον cult με τον ίδιο να απολαμβάνει το φραπέ του και κάποιους τηλεθεατές να παραγγέλνουν πίτσες οι οποίες έφταναν στο στούντιο. Τα επτά στα δέκα τηλέφωνα που δεχόταν τον κορόιδευαν, κάτι αντίστοιχο με τις «πατρινές φάρσες» και τον «Λέντη», στο λιγότερο χυδαίο όμως. Με τη βοήθεια και του Μητσικώστα, που τον σατίριζε απολαυστικά, ο Λεβέντης ήταν πλέον ένας σταρ, από τους πρώτους χρονικά της trash TV. Τα μεταμεσονύχτια τρίωρά του, κάθε βράδυ, ήταν μια πραγματική ηδονή. Όλοι έχετε δει το βιντεάκι με τους «καρκίνους». Η αλήθεια είναι πως αυτό ήταν πάνω-κάτω το πνεύμα της εκπομπής του εκείνο τον καιρό. Άγριες επιθέσεις στον Ανδρέα (κυρίως) και τον Μητσοτάκη, απαξίωση για τα «τρωκτικά του ΠΑΣΟΚ» και τους «Δεξιούς», χοντρές πλάκες από φαν της εκπομπής αλλά και ύμνοι από κάποιους φανατικούς οπαδούς. Οι τελευταίοι οδήγησαν τον Λεβέντη σε μια κρίση μεγαλείου με αποτέλεσμα, τις παραμονές των εκλογών του ’93, να δηλώνει πως η Ε.Κ. χτυπάει αυτοδυναμία. Φυσικά, το αποτέλεσμα ήταν αισθητά κάτω από τη μονάδα και ο Λεβέντης, σε μια εκπομπή ανάλογη της «ιστορικής» που κυκλοφορεί στο ίντερνετ, αποκάλεσε τους ψηφοφόρους «ζώα» επειδή δεν τον τίμησαν με την εμπιστοσύνη τους.
Ο Λεβέντης έμεινε για κάποια χρόνια ακόμα στον αφρό. Σιγά-σιγά όμως έχανε τη λάμψη του. Η έκρηξη της trash TV οδήγησε το τηλεοπτικό κοινό σε πιο συνειδητές επιλογές, όπως οι εκπομπές του Κώστα Μυλωνά ή το «Ερωτοδικείο». Εγώ, όμως, ως μεγάλος φαν, συνέχισα να παρακολουθώ την πορεία του. Όταν, στις αρχές του αιώνα, πούλησε τη συχνότητά του στον Κουρή και το Κ67 μετετράπη σε Extra 3 χάζευα κατά καιρούς τη συνέχεια της θρυλικής εκπομπής του η οποία πλέον ονομαζόταν «Πολιτικός Μαραθώνιος». Σταδιακά ο Λεβέντης άλλαζε και στο τέλος παρακολουθούσα έναν Λεβέντη διαφορετικό. Πιο συγκροτημένο, σαφώς πιο σοβαρό. Με άλλα λόγια, ο Λεβέντης όντως έχει σοβαρευτεί, δεν «το παίζει». Με εντυπωσιακό τρόπο, γιατί την εποχή των φραπέδων και των καρκίνων ήταν ήδη σαρανταφεύγα. Σπάνια σοβαρεύεται ο άνθρωπος μετά από εκείνη την ηλικία. Ο γέγονε γέγονε. Το παράδοξο (;) της υπόθεσης ήταν πως τώρα που ο Λεβέντης ήταν σοβαρός ουδείς ασχολείτο μαζί του.
Ωστόσο, τον περασμένο Ιανουάριο και από το πουθενά η Ένωση Κεντρώων εκτόξευσε τα ποσοστά της. Όταν δε άρχισε να φλερτάρει στις δημοσκοπήσεις με είσοδο στη Βουλή ξεκίνησε μια πρωτοφανής εκστρατεία εναντίον του Λεβέντη. Ο πάλαι ποτέ πρόεδρος της «Ένωσης Φραπέδων» εμφανίστηκε από κάποιους ως ένας αδίστακτος πολιτικάντης, χαρακτηρίστηκε διαπλεκόμενος, άνθρωπος του συστήματος, απειλή για τη Δημοκρατία. Αστεία πράγματα. Είναι πραγματικά θλιβερό κάποιοι να ανατριχιάζουν με την είσοδο του Λεβέντη και μιας χούφτας φίλων του στη Βουλή και να καταπίνουν αμάσητη τη νεοναζιστική συμμορία που ονομάζεται Χρυσή Αυγή…
Αποτελεί ο Λεβέντης μια ουσιαστική πρόταση που θα λύσει τα προβλήματα της χώρας; Πιθανότατα όχι. Ο σοβαρός και συνεσταλμένος πολιτικός του 2015 και ο οργίλος σαραντάρης με τις κατάρες του ’93 είναι το ένα και αυτό πρόσωπο. Δεν μπορείς να διαγράψεις το παρελθόν ενός ανθρώπου έτσι απλά. Είναι ο Λεβέντης ο μάντης Κάλχας της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής σκηνής; Ούτε. Εκτός από την, όντως εντυπωσιακή, πρόβλεψη για το κλείσιμο της ΕΡΤ όλα τα υπόλοιπα που κυκλοφορούν σε διάφορα βιντεάκια τα είχαν προβλέψει κι άλλοι – περισσότερο ή λιγότερο σοβαροί. Ας μην ξεχνάμε πως έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο που για ένα τέταρτο του αιώνα μιλάει συνεχώς. Στατιστικά κάπου θα πέσει μέσα. Ακόμα κι έτσι, όμως, ο Λεβέντης είναι σαφώς σοβαρότερος από πολλούς βουλευτές της σημερινής Βουλής αλλά και από πολλούς υπουργούς της κυβέρνησης. Εξάλλου, ακόμα και οι καρκίνοι που υποσχόταν τότε δεν έχουν καμία διαφορά από αντίστοιχες «ευχές» των συριζοταλιμπάν τα τελευταία χρόνια.
Η πραγματικότητα είναι πως ο Λεβέντης είναι ένας Δον Κιχώτης της πολιτικής. Ένας ρομαντικός άνθρωπος που για τριάντα χρόνια πάλεψε, τελείως μόνος του και απέναντι σε όλους και σε όλα, για ένα σκοπό. Και πέτυχε! Η εικόνα του, η εικόνα ενός σεβάσμιου μεσήλικα να κατευθύνεται με ταπεινότητα, με αργά και σταθερά βήματα στο Ζάππειο για δηλώσεις τη βραδιά της μεγάλης προσωπικής του δικαίωσης, ήταν ίσως η πιο συγκινητική αλλά και ευχάριστη εικόνα της αποφράδας 20ής Σεπτεμβρίου 2015.
15°
