Η πρωτοβουλία που πήρε ο κ. Μεϊμαράκης να λυθεί το ζήτημα της ηγεσίας αμέσως μετά τη νέα εκλογική ήττα της ΝΔ είναι θετική αλλά και αναγκαστικά ριψοκίνδυνη. Η ΝΔ δεν περιορίζεται, όπως μετά την ήττα του Ιανουαρίου, σε μία αμυντική έως παθητική στάση αλλά αρχίζει να προετοιμάζεται για την επόμενη μεγάλη αναμέτρηση, αντιμετωπίζοντας πρώτα απ’ όλα το θέμα της ηγεσίας. Υπάρχει όμως ένας σοβαρός κίνδυνος να καταλήξουμε στον παραδοσιακό ανταγωνισμό προσωπικοτήτων χωρίς να απαντήσουμε ζητήματα στρατηγικής σημασίας. Ποιοι ακριβώς είμαστε, πού βρισκόμαστε, πού θέλουμε να πάμε και πώς θα το επιδιώξουμε.
Αλλαγή κανόνων
Μπορεί το αποτέλεσμα των εκλογών του Σεπτεμβρίου να μοιάζει με επανάληψη των εκλογών του Ιανουαρίου, όμως τα ίδια περίπου ποσοστά καταγράφονται σε εντελώς διαφορετικό πολιτικό πλαίσιο.
Ο θριαμβευτής των εκλογών ΣΥΡΙΖΑ εξουδετέρωσε την αριστερή του πτέρυγα εκπαραθυρώνοντάς την, εγκατέλειψε πανηγυρικά το αντιμνημόνιο, έβαλε τέλος στην παροχολογία του προγράμματος της Θεσσαλονίκης και θέλει τώρα να συνεργαστεί με την Ευρωζώνη αντί να επιχειρήσει τη διάλυσή της καταστρέφοντας την Ελλάδα. Η ποιοτική διαφορά είναι τεράστια και επιταχύνει τη μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ από τη ριζοσπαστική Αριστερά στην κεντροαριστερά.
Εντελώς διαφορετική είναι και η ΝΔ, η οποία εγκατέλειψε σκληρές πολιτικές θέσεις –για παράδειγμα τη θεωρία των δύο άκρων– υπέρ μιας υπεύθυνης εθνικής και ευρωπαϊκής στάσης και ενός εντυπωσιακού πολιτικού ανοίγματος προς όλες τις δυνάμεις που στηρίζουν την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας.
Θετική εξέλιξη είναι και η περιθωριοποίηση των δυνάμεων του αντιμνημονίου που περιορίζεται πλέον στο 20% των δραχμικών παραλλαγών της άκρας Δεξιάς και της κομμουνιστικής, μαρξιστικής Αριστεράς.
Μέσα σε διάστημα μηνών, αναδείχθηκε ένας νέος δικομματισμός, ο οποίος κινείται λόγω των συνθηκών σε μνημονιακό πλαίσιο και τάσσεται χωρίς σοβαρές επιφυλάξεις υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας. Δεν είναι τυχαίο ότι τα παλιά εκλογικά κάστρα του ΠΑΣΟΚ, από την Κρήτη και την Αχαΐα μέχρι την Ηλεία και την Εύβοια, μετατράπηκαν σε εκλογικά κάστρα του ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον κινητήρια δύναμη του νέου κόμματος εξουσίας είναι το κομματικό, συντεχνιακό ΠΑΣΟΚ της περιόδου της Αλλαγής. Γι’ αυτό άλλωστε ο κ. Τσίπρας επιμένει να μιμείται στις δημόσιες εμφανίσεις του τον Ανδρέα Παπανδρέου. Η πολιτική και κοινωνική ποιότητα του παλιού ΠΑΣΟΚ δεν είναι ιδιαίτερα καλή, όμως η πρωταγωνιστική του παρουσία στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύει σε μεγάλο βαθμό την πολιτική πορεία που θα ακολουθήσει.
Χωρίς ψήφους η «περιφέρεια»
Για να επιστρέψει στην εξουσία η ΝΔ πρέπει να ενισχύσει τα ποσοστά της με βάση τους κανόνες του νέου δικομματισμού που περιγράψαμε. Η καραμανλική και η μητσοτακική παράδοση της εξασφαλίζει τη δυνατότητα να κινηθεί με άνεση στο χώρο της κεντροδεξιάς και του κέντρου για να φθείρει σιγά-σιγά τον ΣΥΡΙΖΑ και να του αφαιρέσει ένα κρίσιμο ποσοστό ψηφοφόρων.
Τα κόμματα της «περιφέρειας», στα οποία μπορεί να απευθυνθεί η ΝΔ για να ανεβάσει το ποσοστό της προς το 35%, απλούστατα δεν έχουν αρκετούς ψηφοφόρους για να της λύσουν το πρόβλημα εξουσίας. Άλλωστε για να διεκδικήσει ψηφοφόρους από την άκρα Δεξιά και τη χαοτική λαϊκίστικη Δεξιά του Καμμένου και του Λεβέντη θα υποχρεωθεί σε τέτοιες υπερβολές και αθλιότητες που θα της στερήσουν ψηφοφόρους στον κρίσιμο χώρο του κέντρου.
Επομένως, η μάχη για τη νέα ηγεσία και τη μελλοντική πορεία της ΝΔ θα πρέπει να δοθεί στο χώρο της κεντροδεξιάς και του κέντρου. Οποιοσδήποτε πειρασμός για δεξιά μετατόπιση στο όνομα της σκληρής καταγγελίας της κυβέρνησης Τσίπρα και της συσπείρωσης απογοητευμένων και έξαλλων ψηφοφόρων πρέπει να εγκαταλειφθεί γιατί μοιάζει με ένα είδος αυτοκτονικού ιδεασμού.
4°
