Όπως όλοι οι μεγαλομανείς, εμμονικοί άνθρωποι, έτσι και οι ηγέτες της χρυσής αυγής πίστεψαν κάποτε πως το μάνιουαλ που είχαν στο μυαλό τους, ταυτιζόταν με το μεγάλο αόρατο σχέδιο του σύμπαντος. Όλα, άλλωστε τους πήγαιναν δεξιά. Η κρίση, σε συνδυασμό με τη χρόνια ελληνική απαιδευσιά και τον κυρίαρχο ρατσιστικό λόγο, τούς είχαν δώσει φτερά. Οι τραμπουκισμοί και τα μαχαιρώματα αντί να τους φθείρουν τους δυνάμωναν. Η ατολμία –κατ’ άλλους η ανοχή- του κράτους, τους γιγάντωνε. Κάθε δημοσίευση στις φυλλάδες και στις ιστοσελίδες των διαφόρων «καλών συναδέλφων» τους έδινε επιπλέον πόντους.
Κάπως έτσι, αποφάσισαν ότι είχε έρθει η ώρα να φύγουν από τους κόρφους όπου κούρνιαζαν και να ζήσουν το όνειρό τους. Να προσπαθήσουν να φτάσουν στην κορυφή. Η μέθοδος υπαγορεύτηκε από την μονομανία τους και από την πίστη τους στις χιτλερικές γραφές. Άσκησαν ακόμη περισσότερη βία. Αποζήτησαν και άλλο αίμα. Γιατί όχι και -άλλους- νεκρούς. Ένας ξυλοδαρμός σε ένα τηλεοπτικό στούντιο τους είχε δώσει τουλάχιστον μία ποσοστιαία μονάδα στις προηγούμενες εκλογές. Ένας νεκρός, θα μπορούσε να προσφέρει πολύ περισσότερα. Σ’ αυτό το πλαίσιο φαίνεται πως έγιναν οι επιθέσεις στους Αιγύπτιους ψαράδες και στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ. Τελικά, ο πρώτος (;) Έλληνας νεκρός ήταν ένας μουσικός από το Κερατσίνι, με έντονη αντιφασιστική δράση.
Θυμάμαι πολύ καλά το βράδυ της δολοφονίας. Επέστρεφα σπίτι αργά και κουρασμένος. Οι καφετέριες στο δρόμο ήταν γεμάτες με κόσμο –έπαιζε ο Ολυμπιακός. Σε ένα στενό παραλίγο να πέσω με το μηχανάκι πάνω σε μια έφηβη Αφρικανή. Είχε μόλις βγει από ένα αυτοκίνητο και κατευθυνόταν βιαστική στην πιάτσα της για δουλειά. Ζήτησα συγγνώμη, ο οδηγός του αυτοκινήτου βγήκε να με πλακώσει στο ξύλο, άνοιξα γκάζι και το έσκασα. Ήταν αγριωπός και Έλληνας. Στην Αχαρνών, λίγο πριν από τον Άγιο Παντελεήμονα, σταμάτησα σ’ ένα φανάρι. Στην άσφαλτο στέκονταν δύο σφίχτες με μπλούζες της χρυσής αυγής. Κρατούσαν από την αλυσίδα ένα εξίσου μυώδες σκυλί και κάρφωναν απειλητικά τον κόσμο. Μια αρκετά συνηθισμένη σκηνή, μία ακόμη επίδειξη δύναμης που επιχειρούσε να σε πείσει πως η ζοφερή αυτή πόλη είχε αφεντικό. Έπεσα για ύπνο βαρύθυμος και έμαθα για τη δολοφονία το επόμενο πρωί.
Τα κομβικά γεγονότα έχουν την ικανότητα να απελευθερώνουν τις δυνάμεις που σιγοβράζουν αόρατες στο παρασκήνιο. Η αλλαγή δεν έγινε αμέσως αντιληπτή. Ειδικά οι οπαδοί της οργάνωσης, ήταν μακριά νυχτωμένοι. Όπως εύκολα μπορεί κανείς να διαπιστώσει, τις πρώτες ώρες θεωρούσαν πως η δολοφονία θα τους έδινε ακόμη περισσότερη δύναμη. «25% θα φτάσουμε τώρα», ακούγεται να λέει κάποιος σ’ ένα κλεμμένο τηλεφώνημα. Δεν είχαν υπολογίσει σωστά. Το κράτος είχε αποφασίσει να τους κοντύνει.
Και πράγματι τους κόντυνε. Οι αγανακτισμένοι και οι παραπλανημένοι που συνέρεαν από παντού, λάκισαν. Όμως ήταν φανερό πως η οργάνωση θα κρατούσε έναν αρκετά ογκώδη και σφιχτό πυρήνα οπαδών. Κάτι που, δύο χρόνια και πέντε (!) εκλογικές αναμετρήσεις μετά, έχει παγιωθεί.
Σύμφωνα με μία θεωρία, η περιλάλητη αυτή αντοχή είναι το αποτέλεσμα μιας συναλλαγής. Πως έχει συμφωνηθεί να υπάρχει ένα υψηλό αλλά διαχειρίσιμο ποσοστό. Απόδειξη -λέει η θεωρία- είναι οι αποφυλακίσεις, οι καθυστερήσεις στη δίκη, η πρόσφατη δήλωση περί πολιτικής ευθύνης…
Το σίγουρο είναι πως οι πιστοί θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν. Ο μισαλλόδοξος μονοεπίπεδος λόγος τούς ταιριάζει γάντι. Η κοινή απέχθεια προς όλα εκείνα που δεν μπορούν να καταλάβουν τους ενώνει. Το εθνικιστικό κιτς τούς αρέσει. Τα χοντροκομμένα σύμβολα τους προκαλούν ένα σχεδόν σεξουαλικό ερεθισμό. Είναι εύπιστοι, στενόμυαλοι και εργατικοί. Έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να διασπείρουν τα σαθρά επιχειρήματα και τις παιδαριώδεις δικαιολογίες που συντάσσονται στα γραφεία. Ψηφίζουν δαγκωτό στις εκλογές. Γνωρίζουν πολύ καλά τις ιδέες, το παρελθόν, τα πιστεύω. Είναι συνένοχοι. Έχουν και τα δικά τους χέρια λερωμένα. Δεν μπορούν πια να αποχωρήσουν. Αποτελούν την ιδανική μαγιά για την περιβόητη «σοβαρή χρυσή αυγή», το επόμενο μεγάλο σχέδιο που είναι γραμμένο στο μάνιουαλ των ηγετών τους.
27°
