1) Αυτή τη φορά είπα να δω λίγο ντιμπέιτ. Σημείωσα ότι για πολλοστή φορά οι δημοσιογράφοι που ρωτούσαν δεν συνέχιζαν λέγοντας «Δεν απαντήσατε. Ξαναρωτάω». Πάλι και πάλι, μέχρι να γίνει φανερό ότι ο ερωτώμενος αρνούνταν ή δεν μπορούσε να απαντήσει, έλεγε ψέματα, γενικολογούσε ή αερολογούσε, με βάση το εντατικό media training που είχε περάσει. Βαρέθηκα και –χωρίς να κλείσω το λάπτοπ, για να κλέβω λιγάκι– στράφηκα στη λαμπρή αυτοβιογραφία του Νίκου Δήμου «Οι δρόμοι μου» (δεύτερη φορά, τη μελετάω πια).
2) Στα νησιά μας πνίγονται δεκάδες άνθρωποι, στην κεντρική Ευρώπη κλείνουν τα σύνορα, στην Τουρκία γίνεται της πουτάνας, στα ιταλικά σύνορα με τη Λιβύη η Ε.Ε. στέλνει πολεμικά πλοία, η εθνολογική σύνθεση της Ελλάδας αλλάζει με ρυθμούς ταχύτερους από τη δυνατότητα ενσωμάτωσης των προσφύγων, αλλάζει γενικά κι ο κόσμος που ξέραμε – όμως ο Μεϊμαράκης (με βαμμένα φρύδια παλαιοκαραμανλιστί) αναρωτιέται για το ποιος βγαίνει ψηλότερος στο πλάνο, ο Τσίπρας (με μαντιλάκι στο τσεπάκι παλαιομοδιστί) κοκορεύεται ακόμα για το «Όχι» στο δημοψήφισμα, κι οι δύο μαζί τσακώνονται για τον… ΑΔΜΗΕ.
3) Χιούμορ και πλάκα. Οι προσπάθειες να αστειευτούν οι δύο ομιλητές δεν ήταν παρά χοντροκομμένες πλάκες, επιπέδου επαρχιακού καφενείου. Το χιούμορ –κι ακόμα περισσότερο η ηγεμονική του έκφραση, ο αυτοσαρκασμός– έλαμψε όπως πάντα με την απουσία του. Φοβικοί, ανασφαλείς, δήθεν σίγουροι για τον εαυτό τους, αποστηθιστές, αξιολύπητοι τελικά οι δύο αρχηγοί.
4) Συλλεκτική σύνθεση των ομιλητών της ΛΑΕ, Τρίτη βράδυ: Κωνσταντοπούλου, Γλέζος, Λαφαζάνης. Δηλαδή: η τρέλα του μεγαλείου, η έμμονη ιδέα του ΕΑΜ και η λιτή απλοϊκότητα του κρατισμού. Είσοδος ελεύθερη.
5) Πάνος, ο επίμονος αρχηγός. Κυβέρνηση μόνο με το ΣΥΡΙΖΑ και με κανέναν άλλο, επιμένει urbi et orbi ο Καμμένος. Μόνο που για να γίνει αυτό πρέπει α) οι ΑΝΕΛ να μπούνε στη Βουλή β) ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να αθροίζουν 151 βουλευτές γ) να θέλει και μετεκλογικά ο Τσίπρας. Κομμάτι δύσκολες και οι τρεις προϋποθέσεις.
6) Όλοι είναι σίγουροι για την τρίτη θέση: Ποτάμι, ΛΑΕ, ΚΚΕ, Χρυσή Αυγή, ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ, Ένωση Κεντρώων. Φαίνεται πως η Βουλή θα έχει ένα κόμμα πρώτο, ένα κόμμα δεύτερο και όλοι οι άλλοι θα είναι τρίτοι.
7) Υπάρχουν τέσσερις (τουλάχιστον τέσσερις) «συζητητές» που –ανεξάρτητα από πολιτική τοποθέτηση– τους είναι εντελώς αδύνατο να συζητήσουν τηρώντας χρόνους, μη διακοπή του άλλου, ταπεινότητα, ευγένεια και άλλες τέτοιες λεπτομέρειες: Γεωργιάδης, Κωνσταντοπούλου, Κανέλλη, Κασιδιάρης. Οποιαδήποτε συζήτηση, με οποιαδήποτε σύνθεση, οπουδήποτε κι οποτεδήποτε, έστω και με έναν από αυτούς είναι a priori μπάχαλο (τι έχω πάθει με τα λατινικά σήμερα;). Οραματίζομαι μία «συζήτηση» δύο ή τριών ή και όλων αυτών – κι εμείς απλά να καθόμαστε να χαζεύουμε.
8) Λεβέντης ο μέγας. Είχε κλεισμένη συνέντευξη στον «ΑΝΤ1», μα πήγε στον «Άλφα», όπου ζήταγε τον Παπαδάκη. Αφού τον έπεισαν πως δεν του λέγανε ψέματα κι ότι πραγματικά είχε πάει σε λάθος κανάλι, πρόλαβε να βρει το δρόμο για το σωστό. Θυμίζω ότι και όταν είχαν προκηρυχτεί οι εκλογές, ο ίδιος είχε τουιτάρει: «Στις 25 Σεπτέμβρη ερχόμαστε σε ρήξη με το νοσηρό παρελθόν, ψηφίζουμε όλοι Ένωση Κεντρώων». Λάθος ημερομηνία τότε, λάθος σταθμός τώρα – σα να χωλαίνει ο μεσήλικος «προφήτης».
9) Γιώργος Μάγκας. Υπάρχει κάποιος κλαριντζής ονόματι Γιώργος Μάγκας, ο οποίος συμμετέχει σε μία λίστα καλλιτεχνών που ψηφίζουν ΚΚΕ. Αξίζει να ψάξετε στο ίντερνετ φωτογραφίες του: ο ενδυματολογικός του κώδικας καθιστά το Γιάνη Βαρουφάκη υπόδειγμα καλού γούστου.
10) Και για να σοβαρευτώ λίγο (αν υποθέσουμε ότι μπορώ): Εφόσον το πολιτικό σύστημα αποτύχει και με το τρίτο μνημόνιο, άλλες εφεδρείες δεν υπάρχουν, ενώ είναι δύσκολο και να δημιουργηθούν σε συνθήκες παρατεταμένης κρίσης. Τότε η Βαϊμάρη (ή μήπως και η Σομαλία;) θα μας πλησιάσει επικίνδυνα. Γιατί όπου υπάρχει πολλή φτώχεια, η αστική δημοκρατία δύσκολα επιζεί στο ακέραιο. Στην περίπτωση αυτή, Χρυσή Αυγή και ΚΚΕ θα δείξουν πόσο έχουν μπορέσει ν' ακονίσουν τις μυλόπετρες του ολοκληρωτισμού.
18°
