Ξέρoυν τι ακριβώς προωθούν οι εκάστοτε υπουργοί Τουρισμού;

Ενα Σάββατο βράδυ των διακοπών είπαμε να βγούμε μία βόλτα από το εξοχικό μας στο Πολύχρονο της Χαλκιδικής, για να πιούμε ένα ποτό με φίλους και να δούμε λίγο κόσμο. Είχα κάνα δύο χρόνια να κάνω νύχτα τη διαδρομή που ακολουθήσαμε, κι ομολογουμένως έμεινα έκπληκτος όταν κατάλαβα πως, ειδικά ανάμεσα στην Κρυοπηγή και τα ξενοδοχεία της Καλλιθέας, δεν υπάρχει δρόμος! Εννοώ φυσικά ορατός δρόμος, καθώς στο σημείο αυτό, στο σημείο το πλέον επικίνδυνο, όπου δεκάδες άτομα έχουν σκοτωθεί στο παρελθόν, δεν υπάρχει φωτισμός, δεν υπάρχει διαγράμμιση, δεν υπάρχουν ανακλαστήρες, δεν υπάρχουν ούτε μπαριέρες. Το μόνο που υπάρχει, πέρα από το σκοτάδι, είναι κάποιοι δύσμοιροι τουρίστες, που ελίσσονται, φαντάζομαι τρομοκρατημένοι, στις άκρες του οδοστρώματος, κρυμμένοι μέσα στους ακούρευτους θάμνους. Φυσικά όλο το οδικό δίκτυο της περιοχής είναι στα ίδια χάλια, όμως η συγκεκριμένη τοποθεσία έχει το πλέον βεβαρυμμένο παρελθόν και συγκεντρώνει το μεγαλύτερο μέρος της βραδινής κίνησης. Φτάνοντας, συζήτησα το σκηνικό με τα παιδιά που δουλεύουν το μπαράκι όπου πήγαμε, κι εκείνοι χαμογέλασαν στωικά λέγοντάς μου πως οι ίδιοι πλέον το έχουν συνηθίσει...

Απογοητευόμαστε λοιπόν επειδή οι τουρίστες δεν βγαίνουν από τα all inclusive ξενοδοχεία της Χαλκιδικής, χωρίς να συνειδητοποιούμε πως δεν είναι μόνο οι χαμηλές τιμές που κρατούν τους ξένους «εσώκλειστους». Είναι και το θανατηφόρα επικίνδυνο οδικό δίκτυο, είναι και τα ανύπαρκτα πεζοδρόμια, είναι και η αδιαφορία για την ανάδειξη τοπικών αξιοθέατων (υπάρχει σήμανση αρχαιολογικών ευρημάτων στη Μένδη και την Καλλιθέα, αλλά όχι φανερά ευρήματα!), είναι και η αισχροκέρδεια των ταξί, είναι και τα σκουπίδια που πετιούνται παντού (όπως π.χ. τα βουνά τους στον παράνομο καταυλισμό μέσα στη «δασική περιοχή» του Γλαρόκαβου), είναι και το κυκλοφοριακό χάος που σε κάνει να αγανακτείς στο Πευκοχώρι, είναι και οι απαράδεκτες στάσεις του ΚΤΕΛ (για τηλεματική και δημοτική συγκοινωνία ούτε λόγος), είναι κι η απαράδεκτη πρόσβαση στις δημόσιες παραλίες, και πολλά άλλα. Έχουμε στη Χαλκιδική λαμπερό ήλιο, υπέροχη θάλασσα, πεύκο μέχρι την ακρογιαλιά, κάποιες πραγματικά εξαιρετικές μονάδες διαμονής, εστίασης και ψυχαγωγίας κι από κει και πέρα ένα κολοσσιαίο μνημείο κρατικής απάθειας. Φυσικά ο τοπικός Καλλικρατικός Δήμος, αυτός που εκ του νόμου έχει όλη την ευθύνη γι’ αυτό το χάλι, θα επικαλεστεί αναρμοδιότητα για όλα τα στραβά της επικράτειάς του, πετώντας το μπαλάκι στην Περιφέρεια, στο ΥΠΕΣ, στην Πρωτοψάλτη, ακόμη και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Και ξέρετε κάτι; Θα έχει απόλυτο δίκιο διότι πολύ απλά δεν είναι δυνατόν να εξαρτάται η εθνική τουριστική προβολή και διαχείριση από την επάρκεια(;) κάποιων δημάρχων, που το βασικό τους μέλημα είναι το κοντόφθαλμο καλόπιασμα των λιγοστών μόνιμων κατοίκων και επιχειρηματιών, κοινώς της πάγιας εκλογικής πελατείας τους. Είναι μάλιστα τόσο αδιάφοροι οι τοπικοί άρχοντες της Χαλκιδικής, που χρόνια τώρα δεν έχουν καν ζητήσει τη στάθμευση ενός μικρού στρατιωτικού ελικοπτέρου κατά το διάστημα της κοσμοπλημμύρας, τότε που τα δύο ασθενοφόρα του ποδιού τρέχουν και δεν φτάνουν στους κορεσμένους στενούς δρόμους. Το να δρομολογήσουν κατά τους καλοκαιρινούς μήνες ένα μικρό οχηματαγωγό που θα συνδέει το πρώτο με το δεύτερο πόδι είναι για αυτούς κάτι το αδιανόητο, λες και φοβούνται μη τους φύγουν έτσι τα πρόβατα από το μαντρί! Και αναφέρομαι ειδικά στον Δήμο Κασσάνδρας, ένα δήμο ιδιαίτερα εύρωστο οικονομικά, ο οποίος συγκεντρώνει κάθε καλοκαίρι σημαντικότατα έσοδα από την κατανάλωση που πραγματοποιούν τουλάχιστον 500.000 τουρίστες και παραθεριστές, και με τα οποία δεν καταφέρνει να συντηρήσει επαρκώς κάποιες υποδομές που το χειμώνα χρησιμοποιούνται από 16.000 κατοίκους όλους κι όλους. Ένα δήμο ο οποίος θα έπρεπε πλέον να έχει την αναγκαία αυτοπεποίθηση και ανοιχτομυαλιά που θα άνοιγαν το δρόμο για την προσέλκυση τουρισμού με υψηλότερα βαλάντια. Αντ’ αυτού, όμως, επικρατεί η εύκολη βαλκανική αρπαχτή και μιζέρια. Όσα προανέφερα ισχύουν στο μεγαλύτερο μέρος της Ελλάδας, ο οικείος τόπος των διακοπών μου είναι ένα απλό παράδειγμα και σχεδόν όλοι μας γνωρίζουμε καλά αντίστοιχες περιπτώσεις. Με τέτοια χάλια στα προβεβλημένα θερινά θέρετρα, είναι εντελώς ουτοπικό το να προσδοκούμε επέκταση της τουριστικής περιόδου, δεδομένου μάλιστα πως για να επιτευχθεί αυτή απαιτούνται και πολύ σημαντικά κεφάλαια. Για αυτό το έργο χρειάζονται ανανεωμένες οδικές και αεροπορικές υποδομές, δραστικές αστικές αναπλάσεις, επισκευές παραδοσιακών χωριών, ριζοσπαστική αξιοποίηση μεγάλων αρχαιολογικών χώρων, δημιουργία ορεινών resorts κι άλλα τέτοια… εναλλακτικά, κοινώς σημαντικότατες ιδιωτικές και δημόσιες επενδύσεις που δυστυχώς θα πάρουν χρόνο για να υλοποιηθούν.

Η τελευταία –μη υπηρεσιακή– υπουργός Τουρισμού λοιπόν, όπως φυσικά και η προκάτοχός της, εκτός από το να εγκρίνει μεγάλα ποσά για διαφήμιση, ταξίδευσε και σε πάμπολλες εκθέσεις κάθε χρόνο, όπου υποτίθεται πως προήγαγε τα κάλλη της πατρίδας μας στους διεθνείς τουριστικούς πράκτορες και παράγοντες. Νομίζω πως οι εμπλεκόμενοι κρατικοί αρμόδιοι θα έπρατταν ορθά αν έκαναν κάθε χειμώνα και μία βόλτα εκεί που πρόκειται να έρθουν οι ξένοι, και να επιθεωρούν ιδίοις όμμασι το «προϊόν», να βεβαιώνονται δηλαδή πως αυτό που προσπαθούν να πλασάρουν στους ξένους αξίζει όντως το χρόνο και το χρήμα της υπό στόχευση πελατείας. Δυστυχώς, οι δήμαρχοι που αξίζουν ανάλογης εμπιστοσύνης είναι ελάχιστοι για να βασίζεται σ’ αυτούς η τουριστική προσπάθεια και κατ’ επέκταση η εθνική οικονομία. Κατά συνέπεια, αυτή η κεντρική εποπτεία οφείλει να υφίσταται επειδή θέλουμε τους τουρίστες να επιστρέφουν στη χώρα μας κι επειδή η αποτελεσματικότερη διαφήμισή μας είναι οι καλές αφηγήσεις αυτών ακριβώς των τουριστών…