Η ριζοσπαστική αριστερά έχει ακραίες απόψεις, παντού ανά τον κόσμο. Είναι κατά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας (και υπέρ μιας πιο άμεσης μορφής δημοκρατίας), κατά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, κατά της ατομικής ιδιοκτησίας, κατά των εθνών-κρατών, κατά της πάσης μορφής εξουσίας. Ο κύριος φορέας των απόψεων αυτών στη χώρα μας, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε φροντίσει να αποκρύψει επιδέξια αυτές τις θέσεις. Ταυτόχρονα, υπέμεινε μία σταδιακή μετάλλαξη τα τελευταία χρόνια. Παρά την ιδεολογική απέχθεια του προς την εξουσία, έκανε ό,τι μπορούσε για να την κατακτήσει.
Ο πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας δεν δίστασε να εκβιάσει με την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας για να φέρει νωρίτερα τις βουλευτικές εκλογές. Ούτε δίστασε να τάξει τον ουρανό με τα άστρα στους πολίτες της χώρας προκειμένου να γίνει πρωθυπουργός. Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ εντωμεταξύ προσπαθούσαν απεγνωσμένα να βγάλουν νόημα και να εκλογικεύσουν την αλλοπρόσαλλη εμμονή του με την εξουσία. Όλο και κάποια δικαιολογία έβρισκαν, κάποια υπέρτερη σκοπιμότητα που αγίαζε τα μέσα. Δεν ήταν εύκολο όμως οι φύσει αντιεξουσιαστές να δικαιολογήσουν το ρόλο τους στη διακυβέρνηση του τόπου.
«Ας πάρουμε την εξουσία» έλεγαν, «τουλάχιστον για να πετύχουμε την πρώτη φορά αριστερά». Δυστυχώς διαψεύστηκαν, αφού κατάντησαν τελικά να συγκυβερνούν και να καπελώνονται από το ακροδεξιό εθνικοπατριωτικό κόμμα του Πάνου Καμμένου.
«Ας πάρουμε την εξουσία»,σκέφτηκαν, «τουλάχιστον για να εκλέξουμε ένα αριστερό Πρόεδρο της Δημοκρατίας». Απογοήτευση κι εκεί, αφού τους έλαχε ο Προκόπης Παυλόπουλος, κάθε άλλο παρά γνήσιος εκπρόσωπος της αριστεράς. Οι ελπίδες όμως δεν σταματούν εδώ.
«Ας πάρουμε την εξουσία, τουλάχιστον για να καταργήσουμε τις παρελάσεις». Ούτε αυτό προέκυψε. Αντιθέτως, με τον Καμμένο συγκυβερνήτη, μάλλον η χώρα θυμήθηκε ένδοξες δικτατορικές εορταστικές πρακτικές.
«Ας πάρουμε την εξουσία, τουλάχιστον για να καταπολεμήσουμε το ρατσισμό». Προς πλήρη απογοήτευση των αληθινά προοδευτικών ανθρώπων, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ καλλιέργησε συστηματικά τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών, ειδικά ενάντια στο γερμανικό λαό. Το χειρότερο είναι ότι δημιούργησε την αναμφισβήτητα ακροδεξιά ρητορική της «εθνικής αξιοπρέπειας» και των περήφανων «ΟΧΙ».
«Ας πάρουμε την εξουσία, τουλάχιστον για να δώσουμε υπηκοότητα σε όποιον γεννάται στη χώρα μας». Μπα, με το νόμο του ΣΥΡΙΖΑ και στην καλύτερη των περιπτώσεων, η υπηκοότητα μπορεί να δοθεί σε ένα μετανάστη δεύτερης γενιάς αφού εγγραφεί στο δημοτικό σχολείο και αφού οι γονείς έχουν μείνει νόμιμα για χρόνια στη χώρα μας. Ας αντιδιαστείλει κάποιος αυτό τον «αριστερό» νόμο με τον αντίστοιχο νόμο των «καπιταλιστικών» ΗΠΑ, όπου το παιδί ακόμη και παράνομων μεταναστών λαμβάνει αυτόματα αμερικανική υπηκοότητα αν γεννηθεί στη χώρα.
«Ας πάρουμε την εξουσία, για να επιτρέψουμε την υιοθέτηση παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια». Ποτέ δεν θα τολμούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να το πράξει, ακόμη κι αν είναι ήδη νόμιμο σε χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Φινλανδία, η Αργεντινή. Άλλωστε, για μήνες κορόιδευε το λαό και απέφυγε την αυτονόητη ψήφιση και εφαρμογή της επέκτασης του σύμφωνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια.
«Ας πάρουμε την εξουσία, για να κάνουμε διαχωρισμό Εκκλησίας-κράτους». Ούτε αυτό ήταν εφικτό, ξέρετε πόσες ψήφους στοιχίζουν τέτοιες μεταρρυθμίσεις; Μία ανοιχτή σύγκρουση με την Εκκλησία θα σήμαινε το τέλος της κυβέρνησης.
«Ας πάρουμε την εξουσία, για να αλλάξουμε την Ευρώπη». Εντάξει, γίνεται συχνά υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων του ριζοσπαστικού αριστερού καταγγελτικού λόγου, ειδικά όταν φιλοδοξεί να υπερβεί τα ελληνικά σύνορα. Ακόμη περισσότερο όταν βασικός φορέας του είναι ο lifestyle υπουργός Yanis. Ούτε αυτό μπορούσε να γίνει λοιπόν.
«Ας πάρουμε την εξουσία, για να καταργήσουμε τα μνημόνια». Κι εκεί την πάτησαν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Τζίφος. Όταν μάλιστα κατέστη σαφές ότι το τρίτο μνημόνιο δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί, ο μισός ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε την ηρωική έξοδο από τον κομματικό σχηματισμό, αδυνατώντας πλέον να υπηρετήσει, έστω και στοιχειωδώς, στοιχεία της ιδεολογίας του.
Τα εναπομείναντα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δεν τρέφουν ιδεολογικές αυταπάτες. Ούτε η εκλογίκευση είναι απαραίτητη ούτε οι ανούσιες δικαιολογίες. Η εξουσία δεν αποτελεί σκαλοπάτι για την εξυπηρέτηση κάποιας κρυφής ή φανερής αριστερής ατζέντας. Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και, προπάντων, η ηγεσία του είναι ενωμένοι στο μοναδικό τους αυτοσκοπό.
14°
