Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ κατάφερε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να αφήσει έντονο το στίγμα της και να δημιουργήσει μία σειρά προβλημάτων. Θα μπορούσε κανείς να ξοδέψει πολλή μελάνη απαριθμώντας τα λάθη και τις ζημιές που προκάλεσαν στη χώρα από τον περασμένο Γενάρη μέχρι σήμερα. Αυτό όμως που πραγματικά εντυπωσιάζει είναι ότι αυτή η κυβέρνηση λειτούργησε καταλυτικά στην αναβίωση του παλαιού πολιτικού συστήματος. Ενώ ο Αλέξης Τσίπρας υπόσχεται ότι θα τελειώσει τα παλιά κόμματα, έχει ήδη πράξει ακριβώς το αντίθετο. Τους έδωσε ανάσα ζωής. Με τη δικιά του αποτυχία, με την κατάρρευση της αφήγησης του νέου, έθρεψε το τέρας του δικομματισμού, του παλαιοκομματισμού και αναβίωσε την αντίληψη της πολιτικής διαχείρισης ως διαχείριση πολιτικής πελατείας.
Ο κόσμος φοβήθηκε και τρόμαξε με το «νέο» και αναζητά ξανά τη σιγουριά του παλαιού. Τη ΝΔ των φεουδαρχών, των «λοχαγών» και των μεγάλων ονομάτων, ίσως ακόμα και το ΠΑΣΟΚ του Λαλιώτη!
Ο (αριστερός) λαϊκισμός οδηγεί, τελικά, ξανά στην πολιτική, κομματική υποτέλεια. Η (πρώτη φορά) αριστερή διακυβέρνηση, εκεί που θα απελευθέρωνε και θα λύτρωνε, σκλάβωσε και οδήγησε το λαό πίσω στο δήθεν σίγουρο λιμάνι της κομματικής παντοκρατορίας. Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά αυτό δεν πρεσβεύει; Την υποταγή των εθνικών προτεραιοτήτων στις κομματικές επιταγές; Αυτό τουλάχιστον έδειξαν στην πλειοψηφία τους οι επιλογές της επτάμηνης διακυβέρνησης. Θα απαλλαγεί ποτέ η Ελλάδα, οι Έλληνες, από αυτή την κακή κομματοκρατορία; Πρέπει επιτέλους τα κόμματα να γίνουν μηχανισμοί ανάδειξης νέων στελεχών, άξιων προσωπικοτήτων, μελλοντικών ηγετών. Να αφουγκραστούν τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας και να παράξουν νέα ηγετικά παραδείγματα. Προς το παρόν το μόνο που κάνουνε είναι να αναπαράγουν το μοντέλο εξουσίας που επικράτησε στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Κι αν εκείνη την εποχή μπορούσαν να σταθούν ορισμένα επιχειρήματα για να στηριχθεί ένα τέτοιο μοντέλο, σήμερα είναι παντελώς παράταιρο, παλιακό και αναχρονιστικό. Το μοντέλο αυτό κρατάει την Ελλάδα στον 20ό αιώνα, ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη έχει μπει με ταχύτητα και διανύει δυναμικά τον 21ο.
Την ίδια στιγμή, σε μικρότερα υποσύνολα της ελληνικής πολιτείας, έχουν ήδη υπάρξει παραδείγματα διαφορετικής αντίληψης διακυβέρνησης. Σε δήμους της χώρας υπάρχουν κινήματα προερχόμενα από την κοινωνία των πολιτών και από τον κόσμο της παραγωγής που κατάφεραν να βρεθούν στο προσκήνιο και να αναλάβουν την εξουσία. Οι μικρές αυτές κυβερνήσεις, κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα, έχουν δείξει αποτελεσματικότητα. Έχουν αλλάξει τη μέθοδο λήψης αποφάσεων, λειτουργούν προς όφελος του συνόλου και όχι επιμεριστικών-συντεχνιακών συμφερόντων και έχουν καταφέρει να τοποθετήσουν τις κοινότητές τους στο διεθνή ανταγωνισμό με εξαιρετικά θετικά αποτελέσματα.
Σε εθνικό επίπεδο υπάρχει εδώ και ενάμιση χρόνο μία αντίστοιχη προσπάθεια. Ένα κίνημα, το Ποτάμι, που γεννήθηκε από ανθρώπους που αφήσανε τις δουλειές τους για να το δημιουργήσουν και να παλέψουν για ένα καλύτερο αύριο για ολόκληρη τη χώρα, επειδή κατανοούν ότι ακόμα και αν οι ίδιοι τα καταφέρνουν δεν μπορεί να υπάρξει προοπτική σε ένα σύστημα που καταρρέει. Είναι αυτονόητο ότι δεν είναι απλό ούτε γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη να αλλάξουν οι νοοτροπίες ενός συστήματος που ισότιμα αποτελείται από τους πολιτευτές και τους ψηφοφόρους.
Η αλλαγή και η «επανάσταση» αυτή πρέπει να ξεκινήσει από κάτω. Οι ψηφοφόροι είναι αυτοί που οφείλουν να προτάξουν την τόλμη, το διαφορετικό, τα νέα πρόσωπα. Να μη φοβηθούν να δώσουν τη σκυτάλη σε αυτούς που έχουν αποδείξει ήδη ότι έχουν εργαστεί για την αλλαγή, για το καλύτερο. Να προτάξουν τον πρώτο Έλληνα Ευρωπαίο Συνήγορο του Πολίτη Νικοφόρο Διαμαντούρο απέναντι σε ακόμα έναν Καραμανλή, να προτάξουν απέναντι στον Λαλιώτη (ποιον;; ναι, τον Λαλιώτη!) το συνταγματολόγο Νίκο Αλιβιζάτο, που στοιχειοθέτησε και θωράκισε νομικά το κατηγορητήριο απέναντι στη ναζιστική, εγκληματική οργάνωση που ονομάζει τον εαυτό της κόμμα. Και δεν είναι μόνο αυτά τα δύο πρόσωπα, το πρώτο και το τελευταίο όνομα του ψηφοδελτίου Επικρατείας του Ποταμιού. Είναι και πολλά άλλα αξιόλογα στελέχη. Γιατί αυτή τη φορά, είναι κυρίως τα πρόσωπα που παίζουν ρόλο. Πρόσωπα δοκιμασμένα στην κοινωνία, πρόσωπα ικανά να επαναφέρουν την Ελλάδα γρήγορα στον 21ο αιώνα. Εκεί που της αξίζει να βρίσκεται.
7°
