Η αντιστροφή της πραγματικότητας

Αυτοί που πραγματικά αντιστάθηκαν στην κρατική εξουσία η οποία αγωνίστηκε με όλες τις δυνάμεις της να πιέσει τους πολίτες να ψηφίσουν ΟΧΙ στο διχαστικό Δημοψήφισμα, είναι όσοι τελικά ψήφισαν ΝΑΙ. Είναι όσοι πολίτες δεν υπέκυψαν στην τάση του ανθρώπου να υπακούει τον πιο ισχυρό, να θέλει να ανήκει στους νικητές, να πηγαίνει με το ρεύμα.

Το θέμα του Δημοψηφίσματος έχει βρεθεί και πάλι στο κέντρο της προεκλογικής αντιπαράθεσης πολλών κομμάτων, τα οποία αποφεύγουν οποιαδήποτε συγκεκριμένη πρόταση για το μέλλον, και προτιμούν να αναλώνονται στην ανταλλαγή κατηγοριών για ό,τι έγινε τους τελευταίους μήνες, εστιάζοντας τη ρητορεία τους στο βαθύτερο νόημα του «ηρωικού ΟΧΙ».

Στη χώρα μας επικρατεί μία μεγάλη παρεξήγηση που συχνά έχει ως αποτέλεσμα να αντιστρέφεται στο μυαλό κάποιων η πραγματικότητα. Επειδή στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες όταν μιλάμε για αριστερά ιδεώδη αναφερόμαστε συνήθως σε μία κοινωνική πολιτική που επιδιώκει να προστατεύσει τα συμφέροντα των αδυνάτων, να εδραιώσει την ισονομία και την παροχή ίσων επαγγελματικών ευκαιριών, να φορολογήσει τους πλούσιους, να φροντίσει ώστε οι οικονομικά ασθενέστεροι να έχουν πρόσβαση σε αξιοπρεπή παιδεία και ιατρική περίθαλψη, πολλοί θεωρούν ότι κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την αριστερά στην Ελλάδα.

Δυστυχώς, όπως φάνηκε καθαρά κατά τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, στη χώρα μας τα πράγματα λειτουργούν αντίστροφα. Η κυβερνώσα αριστερά ήρθε να διεκπεραιώσει τα αιτήματα αντικρουόμενων συνδικαλιστικών ομάδων για τη διασφάλιση ή και επέκταση των προνομίων που απολάμβαναν σε όλη την μεταπολίτευση – με κοινή ευθύνη βέβαια των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι ο χρόνος που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ για να ανατρέψει αυτή την κατάσταση δεν ήταν αρκετός. Ένα κόμμα όμως δεν κρίνεται μόνο από αυτά που (δεν) πρόλαβε να κάνει, αλλά και από τις προγραμματικές δηλώσεις και τις υποσχέσεις που δίνει στους πολίτες. Η σκανδαλώδης επαναφορά συνδικαλιστικών επιδομάτων σε οργανισμούς που υπόκεινταν στη δικαιοδοσία του «επαναστάτη» πρώην υπουργού Παραγωγικής Ανάπτυξης, ο νόμος Μπαλτά για τη διάλυση της Δημόσιας Παιδείας, η αδυναμία να προχωρήσει ο διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας, η ολοκληρωτική εγκατάλειψη των Νοσοκομείων, η απουσία κάθε πολιτικού σχεδιασμού για την πολύπαθη Ψυχική Υγεία, η αύξηση των Στρατιωτικών Εξοπλισμών κατά μισό δισεκατομμύριο ευρώ, η απάνθρωπη ανικανότητα φροντίδας των προσφύγων είναι τα μόνα δείγματα γραφής που αφήνει η «πρώτη φορά αριστερά».

Εκεί που διέπρεψε η αριστερή κυβέρνηση είναι τα ρουσφέτια και οι κομματικοί διορισμοί με αδιαφανείς διαδικασίες, γεγονός που εξηγεί και την αναίσχυντη άρνηση ανάρτησης των βιογραφικών όσων γραμματέων διορίστηκαν σε καίριους τομείς. Η απάντηση «μα αυτά ακριβώς έκαναν και οι προηγούμενοι» δεν δικαιώνει τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ, απλά επιβεβαιώνει το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με μία αριστερή κυβέρνηση μόνο στα χαρτιά και όχι στην πραγματικότητα.

Αν κρίνει κάποιος από τα συνθήματα που επικράτησαν στις συγκεντρώσεις υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρώπη, οι περισσότεροι που ψήφισαν ΝΑΙ επιθυμούν ρήξη με το παλιό κομματικό σύστημα, ζητούν μεταρρυθμίσεις, εκσυγχρονισμό της Δημόσιας Διοίκησης, αποδέσμευση του κράτους από τον κομματικό εναγκαλισμό. Αντιθέτως, στο όνομα της αριστεράς, το 60% πρόσφερε δυστυχώς τη συγκατάθεσή του στις πιο συντηρητικές και οπισθοδρομικές απόψεις ενός ασύδοτου κομματικού κρατισμού που φροντίζει μόνο για τα δικά του παιδιά, φτάνοντας την Ελλάδα στην κατάρρευση που σήμερα βιώνουμε.