Άντε να αρχίσει κανείς αυτές τις μέρες να εκφράζεται πολιτικά... Η αντίθετη άποψη έχει ποινικοποιηθεί, αν δεν συμφωνείς μαζί τους είσαι το λιγότερο χαζός. Το χειρότερο είναι και πως κι εσύ έχεις αρχίσει να σκέφτεσαι: μωρέ, είναι χαζοί τελικά αυτοί που διαφωνούν με αυτά που λέω και δεν καταλαβαίνουν το συμφέρον τους.
Προσπαθώ κάθε μέρα να θυμάμαι πως η επιλογή για το τι θα ψηφίσει ο καθένας δεν πηγάζει από τη λογική, αλλά από του καθενός το χαρακτήρα. Ότι αυτή την επιλογή την κάνει ένα μέρος μας αυτόματα – σε δευτερόλεπτα. Γιατί συμπαθούμε τον έναν κι όχι τον άλλον; Οποίος πει ότι ξέρει, στηριζόμενος μόνο στα επιχειρήματα τα λογικά, είναι ψεύτης.
Ας στηρίξω λοιπόν δημόσια, με λογική, την άκρως συναισθηματική μου επιλογή να ψηφίσω το Ποτάμι.
Από την πρώτη του κιόλας εμφάνιση, το Ποτάμι ήταν στα μάτια μου διαφορετικό από τους άλλους. Χωρίς επαγγελματίες πολιτικούς αλλά επαγγελματίες σκέτο, που ξέρουν τη δουλειά τους και την αγορά, χωρίς να έχουν το άγχος να επανεκλεγούν.
Με ένα λόγο, μία ρητορική χωρίς συναισθηματικά συνθήματα γενικού περιεχομένου, τύπου «να πάρουν εκδίκηση τα όνειρά μας» (που αν το βλέπαμε οι συνάδελφοί μου κι εγώ σε κάποιο έργο στο θέατρο θα γελάγαμε για το τίποτα που μεταφέρει), χωρίς διχαστική πρόθεση, χωρίς ακραίες εκφράσεις που μεγεθύνουν ή υποτιμούν τα θέματα και τη νοημοσύνη μου, πάντα και από την αρχή με διάθεση συνεργασίας και όχι επικυριαρχίας, για να γίνει σώνει και καλά με κάθε τρόπο ο αρχηγός πρωθυπουργός.
Το Ποτάμι από την αρχή είχε μια ζηλευτή στελέχωση. Σπουδαίοι άνθρωποι, ο καθένας στον τομέα του, έκαναν προτάσεις, βασισμένοι στην εμπειρία τους και όχι στο τι θέλανε να ακούσουν οι πολίτες. Ακόμα κι όταν οι άλλοι, ερωτώμενοι, δεν μπορούσαν να δικαιολογήσουν τις υποσχέσεις τους, το Ποτάμι είχε λογικές, προοδευτικές και επαγγελματικές προτάσεις για κάθε τομέα της πολιτικής. Έδωσε βήμα μέσω της επιτροπής διαλόγου και όχι μόνο σε πολίτες που δεν θα καταδέχονταν ούτε να περάσουν απέξω από οποιοδήποτε κόμμα. Όχι, το Ποτάμι δεν είναι ακριβώς «κόμμα», ή μάλλον δεν είναι σαν τα άλλα, τα παλιά τα κόμματα.
Δεν μου αρέσουν τα παλιά κόμματα και δεν είμαι μόνος – κάθε άλλο... Γιατί κανένα από αυτά δεν είχε ούτε ένα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά του Ποταμιού. Δυστυχώς.
Και λέω δυστυχώς γιατί όλα αυτά, ή μάλλον η έλλειψή τους, μας οδήγησε στην κρίση. Πολιτικοί που δεν έχουν ιδέα για το πώς δουλεύει η αγορά και οι εργαζόμενοι σ’ αυτήν, παρά μόνο το δημόσιο, και μάλιστα με συνδικαλιστική πάντα ματιά και όχι προς βελτίωση του παραγόμενου από αυτό προϊόντος. Γιατί αυτό βέβαια θα απαιτούσε να βγουν από το κέντρο της σκέψης τους οι δημόσιοι υπάλληλοι και να μπουν οι πολίτες τους οποίους μόνο στους τύπους υπηρετούν οι περίφημες και πανάκριβες δημόσιες υπηρεσίες. Αλλά είπαμε, δεν δυσαρεστούμε τους πελάτες μας, πρέπει εξάλλου να επανεκλεγούμε σε λίγο καιρό... και πρέπει να βολέψουμε και τους φίλους μας που δεν εξελέγησαν, να τους βάλουμε σε μια θέση ευθύνης για να βολέψουν με τη σειρά τους κι άλλους «δικούς» μας.
Πολιτικοί που ήταν διατεθειμένοι να παίζουν πολύ θέατρο, με φωνές και κλάματα για το ποιος είναι ο πιο πατριώτης. Αυτό το λέμε στο θέατρο overacting, μελό, εκεί που κάτι πρέπει να κάνει ο ηθοποιός για να κρύψει το γεγονός ότι δεν έχει ουσία μέσα του... Ξέρουμε όχι μόνο από το θέατρο αλλά και από την Ιστορία, ότι δυστυχώς δουλεύει αυτό στις μάζες... Ο Χίτλερ είχε πει πως πρέπει στις μάζες να συμπεριφέρεσαι σαν σε γυναίκα. Έτσι κερδίζονται... Μόνο που οι μάζες, μετά την καταστροφή που φέρνουν πάντα οι κακοί ηθοποιοί, δεν έχουν έρεισμα να μιλούν για δημοκρατία παρά μόνο για συναισθήματα, σαν γυναίκες απατημένες, όπως την τόσο επίκαιρη «προδοσία»... Εμένα πάντως δεν μου αρέσουν οι γυναίκες που τους αρέσουν οι φωνακλάδες...
Είναι φοβερό πόσο όλα αυτά είναι διαδεδομένα σε όλο το φάσμα των άλλων, των παλιών κομμάτων, που παρόλο που λένε πως διαφέρουν, είναι απαράλλαχτοι. Μπλε και πράσινοι και ροζ... απλά διαφορετικά χρώματα σε αντίπαλες ομάδες συμφερόντων που θέλει η κάθε μία να υποτάξει την άλλη, προς όφελός της. Αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι λεηλασία. Είναι πόλεμος συμμοριών. Πού είναι το κοινό καλό; Πού είναι η συνεργασία; Πού είναι αυτό που μας ενώνει;
Ψηφίζω το Ποτάμι γιατί δεν μου έδωσε καμία υπόσχεση, ενώ θα μπορούσε, τζάμπα είναι... ψηφίζω Ποτάμι γιατί με καλεί να ενημερωθώ –να γίνω πολίτης– για το αναλυτικότατο πρόγραμμά του και δεν μου πετάει κανένα κιτς ή μελό σύνθημα που στοχεύει στο συναίσθημά μου. Το ψηφίζω γιατί πιστεύει στην Ευρώπη και στο διαφωτισμό της που πρέπει επιτέλους να ζήσουμε. Το ψηφίζω στο κάτω-κάτω της γραφής γιατί έτσι μ’ αρέσει!
12°
