Αποτιμώντας την εμπειρία του «Πρώτη Φορά Αριστερά» μπορεί κανείς εύλογα να διαπιστώσει ότι η Ελλάδα όχι μόνο δεν προχώρησε ούτε ένα βήμα μπροστά αλλά αντιθέτως γύρισε αρκετά χρόνια πίσω. Αντί του Μνημονίου, ο Τσίπρας έσκισε το περιλάλητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και είναι τώρα η Ζωή Κωνσταντοπούλου με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη που κρατούν το νταούλι και εκείνος χορεύει στο ρυθμό τους.
Πολλοί είναι εκείνοι που εγκαλούν τον Αλέξη Τσίπρα για τη μη τήρηση των προεκλογικών δεσμεύσεών του παραβλέποντας όμως ότι ο πρώην πρωθυπουργός τήρησε την πλέον βασική υπόσχεσή του: την επιστροφή στο παρελθόν. Αυτό κυρίως υποσχέθηκε το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα, αυτό είναι και το μόνο που πέτυχε, έστω με βίαιο τρόπο. Τι ήταν όμως και τι δεν ήταν τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ;
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε ποτέ ένα κόμμα αρχών. Από την πρώτη μέρα της δημιουργίας του, υπήρξε μια βουερή Βαβυλώνα οργανώσεων και αριστερών προσωπικοτήτων με μοναδικό στόχο την εκλογική επιτυχία. Όταν το κραταίο ΠΑΣΟΚ κατάρρευσε υπό το βάρος του πρώτου Μνημονίου, ο Τσίπρας άνοιξε διάπλατα τις πόρτες του κόμματος σε όλες τις ομάδες συμφερόντων που θίγονταν από τη βίαιη αλλαγή του μεταπολιτευτικού status quo, μετατρέποντας περιθωρικά και λούμπεν στοιχεία του πλειοψηφικού ΠΑΣΟΚ σε πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Η αντιμνημονιακή υστερία ιδεολογικοποιήθηκε, ξέπλυνε πολιτικές διαδρομές και εξόρισε από την Αριστερά κάθε διαφορετική άποψη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε ποτέ ένα παραδοσιακό αριστερό κόμμα. Ήδη από τον Ιούνιο και πριν την ψήφιση του τρίτου Μνημονίου, ο επίτιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας James Petras, πρώην σύμβουλος του Ανδρέα Παπανδρέου και του Σαλβαδόρ Αλιέντε, είχε επιχειρήσει μια εξ αριστερών κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ, περιγράφοντάς τον μαζί με τους Podemos στην Ισπανία και το κόμμα του Μπέμπε Γκρίλο στην Ιταλία ως αριστερά κόμματα χωρίς αληθινά αριστερή ιδεολογία, τα οποία απλώς ενθάρρυναν και εκμεταλλεύτηκαν τη ριζοσπαστικοποίηση της μεσαίας τάξης, η οποία παρασύρθηκε από τη νοσταλγία της για το βιοτικό επίπεδο και την κοινωνική κινητικότητα που απόλαυσε πριν τη μεγάλη κρίση του 2008. Όχι τυχαία, ο ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε πραγματικά ασχολήθηκε με τις πραγματικές ανισότητες που διαχρονικά χαράζουν το μωσαϊκό της ελληνικής κοινωνίας, πολύ πριν το Μνημόνιο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για την παραγωγή αριστερών πολιτικών. Ο Τσίπρας προσαρμόστηκε απόλυτα στις διαθέσεις των συνεχώς αυξανόμενων υποστηρικτών του οι οποίοι απαιτούσαν να μην αλλάξει τίποτα στη χώρα. Ιδεολογία του κόμματος έγινε η «αντιμνημονιακή» επικαιρότητα. Όχι τυχαία, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν δημιούργησε μια νέα Δημόσια Τηλεόραση αλλά επανίδρυσε την ΕΡΤ με αυτούσιες τις παθογένειες του παρελθόντος, δεν αναδιάρθρωσε τις υπηρεσίες καθαρισμού του Υπουργείου Οικονομικών αλλά προσέλαβε άκριτα ξανά όλες τις παλιές καθαρίστρες, δεν ερεύνησε ποια σχολεία χρειάζονται φύλακες αλλά τους προσέλαβε ξανά όλους. Καμία αριστερή αντίρρηση δεν διατυπώθηκε στην ανασυγκρότηση των ΜΟΜΑ(!) από τον Πάνο Καμμένο, ενώ δεν διαταράχθηκαν στο παραμικρό οι προνομιακές σχέσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος με τον κρατικό μηχανισμό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβήτησε ποτέ αυτό που κατήγγειλε ως ευρωπαϊκό διευθυντήριο. Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο ηγέτη, ο Αλέξης Τσίπρας επιδίωξε πάρα πολλές φορές να μιλήσει αποκλειστικά με την Άνγκελα Μέρκελ και τον Φρανσουά Ολάντ, περιφρονώντας τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, κάτι που η χώρα μας πλήρωσε ακριβά σε όλα τα κρίσιμα Eurogroup. Το ανούσιο φλερτ με τον Πούτιν ικανοποίησε την εθνική μυθολογία περί του ξανθού γένους αλλά παράλληλα έστρεψε για πρώτη φορά όλες τις χώρες της Βαλτικής εναντίον της Ελλάδας.
O ΣΥΡΙΖΑ δεν συγκρούστηκε ποτέ με τα περίφημα «διαπλεκόμενα», παρά μόνο με όσα δεν αποδέχθηκαν την άνοδό του στην εξουσία. Στο πλαίσιο του αντιμνημονιακού αγώνα, το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα δαιμονοποίησε και προτάσεις της Τρόικας που έθιγαν ισχυρά εγχώρια καρτέλ σε συγκεκριμένους οικονομικούς κλάδους, το ίδιο και κάποιες ιδιωτικοποιήσεις που θα ξεβόλευαν παραδοσιακούς καταχραστές της δημόσιας περιουσίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συγκρούστηκε ποτέ με το παλιό πολιτικό προσωπικό, παρά μόνο συμμετείχε στον κανιβαλισμό του ΠΑΣΟΚ προς ίδιον όφελος. Ο Αλέξης Τσίπρας κατέστησε προνομιακό συνομιλητή της Αριστεράς τον Πάνο Καμμένο και από κοινού επιβράβευσαν με το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας τον Προκόπη Παυλόπουλο, τον άνθρωπο που οργάνωσε το γαλάζιο πάρτι του 2004-2009 που εκτροχίασε τα δημόσια οικονομικά, έναντι μάλιστα του σεβαστού προοδευτικού συνταγματολόγου Νίκου Αλιβιζάτου.
Σήμερα, το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει πια. Απέμεινε ο σκληρά προσωποπαγής μηχανισμός του Αλέξη Τσίπρα με μοναδικό καύσιμο τον κυβερνητισμό. Το ερώτημα «αν όχι εμείς, ποιοι; αν όχι τώρα, πότε;» του Αλέξη Τσίπρα απαντήθηκε με κάθε λεπτομέρεια στο κείμενο του τρίτου Μνημονίου. Οι επαναστάτες μάς συστήθηκαν με χαμόγελο, αλλά η επανάσταση δεν έγινε ποτέ.
«Δημαγωγούντες εκάστοτε τον ελληνικόν λαόν και καπηλευόμενοι τον πατριωτισμόν, διά να παραστήσωμεν εις αυτόν ότι είναι λαός περιούσιος [...] καταντήσαμεν να πείσωμεν αυτόν ότι εις τον αγώνα του πολιτισμού και εις τον αγώνα της προόδου και εις τον αγώνα της αμίλλης δεν έχει ανάγκην, όπως επικρατήση, να μεταχειρισθή τα ίδια όπλα τα οποία μεταχειρίζονται οι άλλοι λαοί...» που έλεγε και ο Λευτεράκης…
12°
