To προηγούμενο επτάμηνο τα είδαμε όλα. Φιλοκυβερνητικές διαδηλώσεις με τη ΛΟΑΔ σημαία του ουράνιου τόξου να κυματίζει δίπλα σε κόκκινα λάβαρα και πορτρέτα του διώκτη των ομοφυλόφιλων Τσε Γκεβάρα. Αναρίθμητα προφίλ στο Facebook να στολίζονται με ουράνια τόξα γιορτάζοντας τη μεγάλη νίκη του γάμου ομοφύλων στην Αμερική και από δίπλα με τεράστια κόκκινα γράμματα το κυβερνητικό «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα. Παρελάσεις ομοφυλόφιλων σε επαρχιακές πόλεις που θύμιζαν περισσότερο ...μαζώξεις του Ανταρσύα. Νέα παιδιά όχι μόνο να χειροκροτούν (ως όφειλαν) την παρουσία της προέδρου της Βουλής στο Pride της Αθήνας, αλλά και να αποθεώνουν χωρίς δεύτερη σκέψη μία τόσο αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Αυτό που δεν είδαμε είναι αυτό που δεν είχαμε δει και όλα τα προηγούμενα χρόνια: Την κατεπείγουσα ψήφιση μέτρων για την ισονομία των ομοφυλόφιλων πολιτών. Και τη συνειδητοποίηση του τεράστιου ονείδους που αποτελεί αυτή η κατάσταση για την «προοδευτική» Ελλάδα.
Αυτή η στήλη δεν διεκδικεί τις δάφνες του «προφήτη» που ανακάλυψαν όψιμα οι οπαδοί του Βασίλη Λεβέντη. Γιατί δεν αποτελεί προφητεία να βλέπεις αυτό που βρίσκεται μπροστά στα μάτια σου όταν οι υπόλοιποι εθελοτυφλούν. Στις 9 Φεβρουαρίου είχαμε γράψει «Για τον κ.Τσίπρα οι γκέι δεν είναι καθαρίστριες» επισημαίνοντας την παντελή έλλειψη οποιασδήποτε αναφοράς στις ομοφυλόφιλους κατά τις προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού. Τότε κάποιοι κατηγόρησαν τη στήλη για άδικη και πολιτικά υποκινούμενη επίθεση. Δυστυχώς η πραγματικότητα την επιβεβαίωσε. Τα μόνα πράγματα που υλοποίησε η κυβέρνηση της «Πρώτης Φοράς Αριστερά» ήταν όσα είχε αναφέρει ο κ.Τσίπρας σε εκείνη την ομιλία του: Ιθαγένεια για τα παιδιά των μεταναστών, προσλήψεις καθαριστριών και σχολικών φυλάκων. Γιατί οι όποιες καλές προθέσεις δεν φτάνουν όταν δεν μετουσιώνονται σε προτεραιότητες. Όταν δεν συνοδεύονται από την αίσθηση του κατεπείγοντος.
Στις 14 Απριλίου είχαμε προειδοποιήσει ότι πολλά «επαναστατικά» καθεστώτα κυματίζουν τη σημαία του ουράνιου τόξου όποτε τους βολεύει χωρίς να νομοθετούν τίποτα ουσιαστικό για τους ομοφυλόφιλους. Την ίδια περίοδο οι δικοί μας «επαναστάτες» συνέχισαν να μαζεύουν «ροζ ψήφους» τόσο στις εκλογές όσο και στο δημοψήφισμα. Και στις 15 Ιουνίου γράφαμε ότι η όψιμη εξαγγελία του συμφώνου συμβίωσης από το υπουργείο Δικαιοσύνης δεν ήταν παρά ένα πυροτέχνημα εν όψει του Pride που δεν υπήρχε περίπτωση να υλοποιηθεί τη στιγμή που η χώρα βρισκόταν στα πρόθυρα των capital controls. Ο πολιτικά πολύτιμος χρόνος είχε παρέλθει και μέσα σε αυτούς τους λίγους μήνες που θα μπορούσαν να περάσουν τα πάντα με ελάχιστες αντιδράσεις, ο υπουργός επέλεξε να ξοδέψει το πολιτικό του κεφάλαιο νομοθετώντας μόνο για τις δύο ομάδες που ήταν ο κορμός των ιδεολογικών του προτεραιοτήτων: Ευνοϊκές ρυθμίσεις για τους μετανάστες και ευνοϊκά μέτρα για τους κρατούμενους στις φυλακές.
Στην αρχή της θητείας της πριν από επτά μήνες, αυτή η κυβέρνηση βάλθηκε να επαληθεύσει την περίφημη «θεωρία των δύο άκρων» συνεργαζόμενη με τους Ανεξάρτητους Έλληνες του κ. Καμμένου. Σήμερα κινδυνεύει να επαληθεύσει ακόμα μία θεωρία, αυτή της «αριστερής παρένθεσης». Και πάλι δεν διεκδικούμε δάφνες «προφήτη» αν προβλέψουμε ότι οι ΛΟΑΔ πολίτες δεν έχουν να περιμένουν κάτι θετικό από τη Βουλή που θα προκύψει μετά τις νέες εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου.
Με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας να ισχυρίζεται πως θέλει να διασφαλίσει την «ευρωπαϊκή» προοπτική της χώρας ενώ στην πράξη αρνείται να αντιμετωπίσει τους ομοφυλόφιλους ως ισότιμους πολίτες. Την ίδια στιγμή που οι συντηρητικοί της Μεγάλης Βρετανίας κερδίζουν τις εκλογές αφού προηγουμένως ψήφισαν τον γάμο ομοφύλων. Και την Κεντροαριστερά (Ποτάμι και ΠαΣοΚ) να αποδέχεται πλήρως τις προτεραιότητες της Αριστεράς σε ζητήματα δικαιωμάτων, αφού χάρη στις δικές της ψήφους πέρασε το νομοσχέδιο περί ιθαγένειας στη Βουλή. Άλλωστε ακριβώς το ίδιο είχε συμβεί και επί κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου: Η ιθαγένεια με τον νόμο Ραγκούση στη Βουλή, το σύμφωνο συμβίωσης στο συρτάρι.
Ίσως πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Ακόμα και το ανεπαρκές, υποτιμητικό και ξεπερασμένο από τις διεθνείς εξελίξεις σύμφωνο συμβίωσης αποτελεί ένα ακόμα ζήτημα που υπερβαίνει τις οικτρά περιορισμένες δυνατότητες της πολιτικής μας κουλτούρας. Και για να είμαστε δίκαιοι, σε αυτό το ζήτημα η Ελλάδα δεν είναι μόνη. Στην Ιταλία εδώ και δύο χρόνια ο εκσυγχρονιστής πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι υπόσχεται σύμφωνα στους ομοφυλόφιλους, αλλά στο τέλος της ημέρας τους θυσιάζει όπως την Ιφιγένεια στους βωμούς άλλων μεταρρυθμιστικών προτεραιοτήτων. Και στην Κύπρο κάθε βράδυ εξαγγέλλουν το σύμφωνο συμβίωσης και το πρωί, φτου κι από την αρχή, ξεκινούν τη συζήτηση πάλι από το μηδέν σαν να μην έχει προηγηθεί τίποτα. Τουλάχιστον δεν πάσχουμε από εθνική μοναξιά. Κάτι είναι κι αυτό...
15°
