«Είναι κατάντια και ρεζίλι το ΠΑΣΟΚ του 2% και του 4% ακόμη και να μπει στη Βουλή, με επικεφαλής την κυρία Γεννηματά, η οποία ως μόνο προσόν στη ζωή της έχει ότι είναι κόρη του αειμνήστου ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, με τον οποίο όλοι συνδεόμαστε. Δεν έχει κανένα νόημα. Δεν θέλω να κάνω ανάλυση της καριέρας της κυρίας Γεννηματά, την οποία θεωρώ ανύπαρκτη - την καριέρα, όχι την κυρία Γεννηματά. Είναι ένας αξιοπρεπής άνθρωπος, μια καλή νοικοκυρά και μια καλή μητέρα».
Την παραπάνω δήλωση την έκανε πριν λίγες μέρες ο κ. Θόδωρος Πάγκαλος, πρώην βουλευτής, υπουργός και αντιπρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Μέχρι τη λέξη «νόημα», η τοποθέτηση αποτελεί πολιτική κριτική. Η επόμενη περίοδος («Δε θέλω… Γεννηματά») δεν είναι παρά μια και καλά εξυπνάδα, που εύκολα διαβάζεται ανάποδα, και προετοιμάζει την τελική περίοδο: «νοικοκυρά και μητέρα». Εδώ η κ. Γεννηματά επικρίνεται όχι σαν πολιτικό πρόσωπο, μα σα γυναίκα. Καλή για την κουζίνα και τα παιδιά της- μα ώς εκεί. Και ο κ. Πάγκαλος διαθέτει δυστυχώς το μυαλό να καταλαβαίνει τι λέει. Μόνο που η γλώσσα του τον κάνει να ξεχνάει καν την οφειλόμενη αστική του ευγένεια και να εκφράζεται μ΄ αυτή την καθαρά σεξιστική τοποθέτηση.
Πάμε παρακάτω, σε δεύτερο παράδειγμα.
«Το πρόβλημα είναι μερικοί κομπλεξικοί, μαζί με τις διάνοιες, και μερικές αγάμητες… Είναι ξινές, οπισθοδρομικές και ανοργασμικές… Θα τους πετάξουμε τον Σπαλιάρα να τις ξεμπουκώσει να ηρεμήσουμε!».
Πρόκειται για αποσπάσματα από πρόσφατη δήλωση του κ. Ηλία Ψινάκη, δημάρχου Μαραθώνα, που στράφηκε ενάντια στα μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ), διαιρώντας τα σε «α. κομπλεξικούς β. διάνοιες γ. αγάμητες / ξινές / οπισθοδρομικές / ανοργασμικές / άξιες για ‘ξεμπούκωμα’ από το Σπαλιάρα» (Σ. Σ. Μοντέλος που καυχήθηκε δημόσια για το πλήθος των ερωτικών του επιτυχιών).
Το «ζουμί» εντοπίζεται βέβαια στην τρίτη υποδιαίρεση που συμβαίνει να είναι η πιο πολυπληθής, μια και τα περισσότερα μέλη του ΚΑΣ συμβαίνει να είναι γυναίκες. Οι άλλοι –προφανώς άντρες– που ο κ. Ψινάκης διαφωνεί μαζί τους (δεν έχει καμιά σημασία ο ακριβής λόγος της διαφωνίας) είναι «κομπλεξικοί» (υποτίμηση του χαρακτήρα τους) και «διάνοιες» (προφανέστατα ειρωνικά: υποτίμηση του μυαλού τους). Αλλά οι γυναίκες είναι όλα αυτά τα παραπάνω. Εδώ δεν έχουμε το ραφιναρισμένο σεξισμό του κ. Πάγκαλου. Εδώ έχουμε μπρούτο, απροκάλυπτο σεξισμό, με μοναδικό έρεισμα το φύλο και τη σεξουαλικότητα των γυναικών αρχαιολόγων του ΚΑΣ.
Παρατηρείται μια κλιμάκωση, προφανώς, από το πρώτο στο δεύτερο κομμάτι. Αλλά υπάρχει και τρίτο, χειρότερο: τα πλείστα όσα σεξιστικά που γράφτηκαν (ανώνυμα κατά το μεγαλύτερο μέρος τους) στο ίντερνετ και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενάντια στην πρώην πρόεδρο της Βουλής κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου σχετικά με το φύλο / τη διανοητική της διαύγεια / τη σεξουαλικότητα / την ψυχική της υγεία- τόσο πολλά και τόσο χοντρά, που ούτε μπορώ, ούτε θέλω να τ΄ αναπαραγάγω.
Έχω ασκήσει δριμύτατη πολιτική κριτική στην κ. Κωνσταντοπούλου σε τρία τουλάχιστον άρθρα μου. Τη θεωρώ πολιτικά επικίνδυνη παρουσία στη δημόσια ζωή μας. Ωστόσο, όχι μόνο δεν έγραψα μια λέξη σεξιστική εναντίον της, μα την υπερασπίστηκα κιόλας απέναντι σε υβριστικά σχόλια με δικό μου αντι-σχόλιο. Την υπερασπίζομαι κι εδώ, τώρα, στη συγκεκριμένη αυτή βάση: άλλο πολιτική κριτική, άλλο εμπαθής σεξισμός.
(Στην περίπτωση του κ. Πάγκαλου μού συμβαίνει το αντίθετο: παλιότερα τον είχα υπερασπιστεί, τώρα τον επικρίνω. Κι αν συμβαίνει σήμερα να συμφωνώ μαζί του πολιτικά περισσότερο απ΄ ό,τι με την κυρία Γεννηματά, υπερασπίζομαι ωστόσο την κ. Γεννηματά από την άτοπη σεξιστική επίθεση).
Δε φαντάζομαι να υπάρχει άλλη χώρα στο δυτικό κόσμο που να μπορούν να λέγονται ή να γράφονται γνώμες σαν τις παραπάνω χωρίς οι πομποί τους να έχουν νομικές επιπτώσεις. Η δημόσια έκφραση σεξισμού το 2015 στη Δύση, ειδικά από/προς πολιτικά πρόσωπα δε φαντάζομαι να περνάει ατιμωρητί.
Κι αυτό θα ΄πρεπε να ισχύει και δω, ανεξάρτητα αν ο πομπός ή ο στόχος λέγεται Γεννηματά, Πάγκαλος, Ψινάκης, αρχαιολόγα του ΚΑΣ ή Κωνσταντοπούλου.
18°
