Ο κ. Τσίπρας ίσως θέλει... σίγουρα όμως δεν μπορεί

Κατά την άποψή μου επιβάλλεται μια νέα αξιολόγηση της πολιτικής φυσιογνωμίας και της προοπτικής του κ. Τσίπρα. Μέχρι τις αρχές του Ιουλίου είχε τα χαρακτηριστικά ενός ηγέτη της άκρας Αριστεράς, ο οποίος δεν δίσταζε να οδηγήσει την ελληνική οικονομία και την κοινωνία σε μεγάλες περιπέτειες προκειμένου να επιτύχει τους στόχους του.

Μεγάλες αλλαγές

Τρεις μεγάλες αλλαγές μας επιβάλλουν μια νέα αξιολόγηση.

Πρώτον, ο κ. Τσίπρας εγκατέλειψε την τελευταία στιγμή τη στρατηγική της ρήξης με τους Ευρωπαίους εταίρους και τους πιστωτές που θα οδηγούσε στο λεγόμενο Grexit και σε βαλκανικές καταστάσεις που δεν θέλουμε να ξαναζήσουμε. Είναι μεγάλης σημασίας το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας υπέγραψε το τρίτο πρόγραμμα-μνημόνιο αντί να συνεχίσει στη γραμμή της ρήξης που είχε χαράξει μαζί με Βαρουφάκη, Λαφαζάνη.

Δεύτερον, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ άδειασε πολιτικά όλους τους εκπροσώπους της σκληρής αριστερής πτέρυγας, μεταξύ των οποίων η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Μανώλης Γλέζος. Το άδειασμα αυτό ήταν εξαιρετικά δύσκολο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πιο έντονα κινηματικά χαρακτηριστικά απ’ ό,τι την εποχή που ο Ανδρέας Παπανδρέου εξουδετέρωσε την αριστερή πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ. Ο κ. Τσίπρας δεν ήταν ο ιδρυτής του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ο κορυφαίος εκπρόσωπός του και η πολιτική εκπαραθύρωση άλλων πρωταγωνιστών του χώρου ήταν τεράστιο πολιτικό ρίσκο και απαιτούσε μεγάλη αποφασιστικότητα.

Τρίτον, το νέο κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο παρουσιάζεται σε 68 σελίδες, δεν έχει καμία σχέση με το λεγόμενο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και τις προηγούμενες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για δραστικές παρεμβάσεις υπέρ του Δημοσίου στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.

Γίνεται μια προσπάθεια να παρουσιαστούν οι ιδιωτικοποιήσεις που προβλέπονται στο τρίτο πρόγραμμα-μνημόνιο λιγότερες απ’ ό,τι πραγματικά είναι και να δημιουργηθεί η εντύπωση πως πατάσσοντας τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή ο ΣΥΡΙΖΑ ίσως αποτρέψει τις προγραμματισμένες μειώσεις στις συντάξεις και στις παροχές του κράτους πρόνοιας. Εάν αφαιρέσουμε μια επιθετική φρασεολογία, η οποία είναι σχεδιασμένη για να συγκρατήσει τις διαρροές ψηφοφόρων προς τη Λαϊκή Ενότητα, μπορούμε να πούμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα κυβερνητικό πρόγραμμα που είναι πολύ κοντά στις θέσεις πολλών ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών κομμάτων.

Χαμηλή αποτελεσματικότητα

Το πρόβλημα πλέον με τον κ. Τσίπρα δεν είναι η βασική πολιτική του επιλογή –εφόσον εγκατέλειψε τη στρατηγική της ρήξης– αλλά η αδυναμία του να διαχειριστεί αποτελεσματικά ζητήματα μεγάλης οικονομικής και κοινωνικής σημασίας.

Μπορεί το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ να αναφέρεται αναλυτικά στην πάταξη της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής, όμως την περίοδο Ιανουαρίου-Αυγούστου η υστέρηση των φορολογικών εσόδων έναντι των στόχων ξεπέρασε τα 4 δισ. ευρώ και τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων από τις εισφορές μειώθηκαν σε διψήφιο ποσοστό.

Επιπλέον, ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζεται, ακόμη και μετά τη διάσπασή του, από μεγάλες εσωτερικές διαφορές. Γι’ αυτό και είδαμε την προώθηση μέτρων από την κυβέρνηση Τσίπρα που δεν έχουν σχέση με την πολιτική λογική που αναπτύσσει ο ίδιος ο κ. Τσίπρας. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα των μεταλλείων της Χαλκιδικής, όπου ο κ. Τσίπρας τάχθηκε υπέρ της διατήρησης των θέσεων απασχόλησης που βασίζεται στη μεγάλη επένδυση των Καναδών και ο αρμόδιος υπουργός της κυβέρνησής του προσπάθησε να τα κλείσει δήθεν για περιβαλλοντικούς λόγους.

Χωρίς να προσφέρει εγγυήσεις στοιχειώδους αποτελεσματικότητας και χωρίς να έχει τον πλήρη έλεγχο του πολιτικού του χώρου, ο κ. Τσίπρας θα αποδειχθεί ένας κακός πρωθυπουργός σε περίπτωση που τον εμπιστευτεί ξανά ο ελληνικός λαός. Οι πολιτικές του προθέσεις δεν είναι κακές αλλά δεν έχει τη δυνατότητα να συμβάλει στη γρήγορη και αποτελεσματική εφαρμογή του τρίτου προγράμματος-μνημονίου.