Πρωί Κυριακής και νιώθω χνουδωτή ζέστη στο μαξιλάρι μου, η γάτα μας έχει κάνει κατάληψη, ξυπνώ και πουρπουρίζει, ξυπνά μαζί μου, τρίβει τη μύτη της στη δική μου για να την ταΐσω. Ο εύκολος τρόπος είναι γεμίζεις το μπολ και την αφήνεις. Αλλά επιλέγω πάντα να καθαρίζω πρώτα την άμμο της και μετά να της βάζω νερό και τη μερίδα που χρειάζεται για πρωινό, και αργότερα στη διάρκεια της ημέρας τα υπόλοιπα γεύματα. Αν είχαμε χιούμορ θα τη βαπτίζαμε Ρόζα Λούξεμπουργκ, όπως οι πολιτικοί βαπτίζουν τα παιδιά τους Τσε και τα μνημόνια συμφωνίες με διθυραμβικά non paper για «ήπια προσαρμογή, καμιά νέα δημοσιονομική επιβάρυνση το προσεχές διάστημα».
Η Ν. η σύζυγός μου έχει ξυπνήσει νωρίς και ζωγραφίζει στο καθιστικό, ο ζωτικός της χώρος είναι το καβαλέτο και το μεγάλο τραπέζι γεμάτο σχέδια με χρώματα και φιγούρες, και δυνατή μουσική στο ηχοτοπίο, πριν ήταν Δήμος Μούτσης, Βabyguru και τώρα Βignoseattack, παράξενες εναλλαγές! Θα πάμε για θάλασσα και καφέ, θα μαζέψει πρώτα όλα τα σύνεργά της, θα τα βάλει στη θέση τους και θα καθαρίσει πινέλα και παλέτες για την επόμενη φορά. Να πάρουμε καφέ ή να στείλουμε sms στο Χαμόγελο του Παιδιού; Να στείλουμε sms χαμόγελο. Έφυγε με χρέωση 2,46 ευρώ και ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σας. Να πάρουμε και καφέ όμως γιατί το χρήμα πρέπει να κινείται και να μην το κρατάς στους απορροφητήρες, όπως κάποιοι βουλευτές. Και ο καφετζής έχει παιδιά να ζήσει. Όπως και εμείς. Το χρήμα κάνει κύκλους. Από το cd του Δήμου Μούτση σε αυτό των Βaby Guru. Από τα πινέλα ζωγραφικής στη γατοτροφή. Από τα μακαρόνια στο καλάθι «Όλοι μαζί μπορούμε» μέχρι την πληρωμή των φόρων. Χθες πληρώσαμε την εφορία. Αύγουστος και ο λογιστής βράζει στο γραφείο του στέλνοντας τα εκκαθαριστικά των πελατών του. Σε ένα κράτος που καίγεται για έσοδα εδώ και μήνες, πρώτη φορά «αριστερά» πληρώνουμε φόρο τον Αύγουστο!
Σήμερα γυρίζει η μικρή από Βέλγιο μετά από 21 ημέρες που τη φιλοξένησε η αδελφή της. Θα πάμε να την πάρουμε από το σταθμό το απόγευμα. Τον Ιούνιο ζήτησε από την καθηγήτρια των αγγλικών να κάνουν μαθήματα το καλοκαίρι, μήπως να δώσει proficiency τον Δεκέμβρη για να μην της πέσει μαζί με τις πανελλήνιες τον Ιούνη, εκείνη δεν μπορούσε, η «μικρή» μας είναι πια 17 αλλά βαριόταν φέτος να δουλέψει σε macjobs το καλοκαίρι (πέρσι σχεδόν έχασε το καλοκαίρι της δουλεύοντας), οπότε της βγάλαμε εισιτήρια 95 ευρώ πήγαινε έλα για Βέλγιο να εξασκήσει τα αγγλικά της εκεί. Το χειμώνα θα κάνει φροντιστήριο αγγλικά και μαθηματικά και ό,τι καταφέρει, και θα πληρώσει 23% ΦΠΑ! Αυτό μπορούμε, αυτό της προσφέρουμε. Αν περάσει Κέρκυρα, που θέλει, την περιμένει, μας περιμένει, δύσκολη χρονιά μακριά από το σπίτι με σπουδές και αναζήτηση δουλειάς για τα έξοδά της. Αν όχι μπορεί να προσπαθήσει να πιάσει δουλειά και να πάει σε κάποιο ΙΕΚ και να πληρώσει ΦΠΑ 23%. Ξέρει καλά, πολύ καλά, γιατί η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην ΕΕ που κάποιος θα πληρώνει ΦΠΑ για την εκπαίδευσή του.
Η Κ. έφυγε για Βέλγιο στα 18 της αμέσως μετά τις εξετάσεις με 250 ευρώ στην τσέπη, ένα κινητό, την ταυτότητά της ως πολίτης ΕΕ και δεκάδες email και skype τηλέφωνα internet «φίλων» της. Αλητεία, πανκ, περιστασιακές δουλειές, φιλίες, φίλοι, μουσικά φεστιβάλ, χαρτιά Βελγίου, hardrock, γραφειοκρατία, μόνιμη διεύθυνση, ζει και πληρώνει με τα χρήματα που βγάζει μόνη της. Μας βλέπει 15 μέρες που έρχεται το χειμώνα. Τρία χρόνια τώρα στο Βέλγιο να της έχουμε στείλει περίπου 500 ευρώ, όταν ήταν άνεργη για 6 μήνες και δεν είχε δικαιώμα για επίδομα ανεργίας. Στην Ελλάδα θα έπινε φρέντο και αύριο ξεκινά με 6μηνο συμβόλαιο σε νέα δουλειά σε ρουχάδικο τύπου ZARA. Αλλά ζήτησε από τον αντίστοιχο ΟΑΕΔ να της βρουν παραλληλα με τη δουλειά της «δημόσια» σχολή να σπουδάσει νοσηλευτική. Σε νεκροτομείο, λέει, θα δουλεύει μετά, για να μας «φορτώσει», αλλά δεν μασάμε. Πριν 1μιση χρόνο έμπαινε στα ΜΜΜ σαν να ήταν στο αθηναϊκό μετρό χωρίς εισιτήριο, η μόνη από την παρέα της. Όταν την τσίμπησε ο ελεγκτής και προφασίστηκε ότι είχε ξεχάσει την κάρτα απεριορίστων διαδρομών στο σπίτι, της έδωσε δικαίωμα να το πάει στην υπηρεσία και να μην πάρει πρόστιμο. Ως γνήσια Ελληνίδα πήρε με 170 ευρώ μια ετήσια κάρτα απεριόριστων διαδρομών και την πήγε, και επειδή δεν ήταν δύσκολο να διαπιστώσουν ότι η κάρτα ήταν μεταγενέστερη της «παρατυπίας» έφαγε 350 ευρώ πρόστιμο για το κλέψιμο, για την αμοιβή του ελεγκτή, για την αμοιβή του υπαλλήλου που τη δέχτηκε κ.λπ. Η καμπάνα την πόνεσε αλλά πιο πολύ την πόνεσε η στάση των φίλων της, που την είχαν προειδοποιήσει και της ξανάπαν ότι είχε άδικο και ότι έκανε λάθος. Η Κ. τώρα πια είναι και Βέλγος πολίτης. Και στη νοοτροπία και στη συμπεριφορά. Το μετρό μετά τις 12 περνά ανά μία ώρα και όταν βγαίνει και γυρίζει κατά τις 5 τα χαράματα έχει μετρό να πάει σπίτι της. Στο Βέλγιο ξενυχτούν περισσότερο από ό,τι στην Ελλάδα; Ναι; Ναι. Δεν πάνε για ύπνο γαμώτο από τις 10, που λέγαμε για αυτούς τόσα χρόνια;
Στην τσάντα βάζω τη «Θιβετιανή ροδακινόπιτα», κάτι σαν αυτοβιογραφία του Τομ Ρόμπινς. Θεωρεί ότι η ζωή του ήταν κομματάκι τρελαμένη, δεν ξέρει τι του γίνεται, ας έλθει μια βόλτα από την Ελλαδάρα, εδώ ακόμη και οι κρατικές ταμειακές μηχανές είναι αδήλωτες και τα έσοδα πάνε σε όποια τσέπη είναι έμπειρη και πονηρή. Μαζί θα στριμώξω το «Αντί στεφάνου» του Γιάννη Μακριδάκη και αρκετά ακόμη. Είχα πει ότι δεν θα ξαναδιαβάσω Μακριδάκη γιατί η πολιτική του σκέψη είναι 3 λαλούν και 2 κόβουν φλέβες, και μερικά σχόλιά του για μνημονιακούς προδότες κ.λπ. σχεδόν είναι φασιστικά, αλλά 7 μήνες μετά το «σκίσιμο» του μνημονίου αδιαφορώ πια για τον «πολιτικό» Μακριδάκη, για τα μυθιστορήματά του είναι που μου αρέσει να τον διαβάζω και σε αυτά είναι άριστος γραφιάς. Δεν κάνουμε όλοι για όλα, δεν χρειάζεται να τα κάνουμε όλα γιατί δεν μπορούμε να τα κάνουμε σωστά. Αρκεί να συνειδητοποιούμε τι και πώς μπορούμε, και να αφοσιωνόμαστε σε αυτό. Υπάρχουν άλλοι καλύτεροι από εμάς στα υπόλοιπα. Μια συγνώμη θα ήταν αρκετή. Έστω και σαν αυτή του κου Στάθη Δρογώση, που αφού τα έριξε στους πρώην συντρόφους του, αμετανόητος «προετοιμάζει» την επόμενη συγνώμη στο κοντινό μέλλον, όταν θα μας ξαναγράφει τότε κάπως έτσι: «Εμείς σας πήγαμε στη δραχμή και σας καταστρέψαμε, και αυξήσαμε την ανεργία». Μια συγνώμη ποτέ δεν ξεκινά με νέα κατηγορώ».
Θα την κάνουμε για Σκύρο, δυο φίλοι έχουν στήσει τη σκηνή τους στο δάσος και θα βρούμε και εμείς κάπου τριγύρω κάτω από το γενναίο πλούσιο ελληνικό ήλιο. Σε freecamping δεν ανάβουμε φωτιά για συντροφιά, δεν αφήνουμε σκουπίδια, δεν ενοχλούμε την πανίδα του χώρου. Αν δεν την παλεύουμε (θεωρητικά το πιο πιθανό), θα την κάνουμε για δωμάτιο όσο επιτρέπουν τα οικονομικά μας. Την περασμένη Κυριακή στη Γερμανία, τη φτωχή από ήλιο Γερμανία, το 100% της ζήτησης για ηλεκτρική ενέργεια καλύφθηκε από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες. Στην ηλιόλουστη Ελλαδάρα η είδηση δεν παίζει πουθενά, δεν πειράζει, εμείς είμαστε μόνο ξαπλώστρες και ηλιοθεραπεία! Όταν γυρίσουμε θα υπάρχει ένα νέο μνημόνιο να μας περιμένει και να «καθορίζει» τις ζωές μας και οι εκλογές θα αναδείξουν μια συμμετοχική κυβέρνηση του μεγάλου σχηματισμού. Ο Τσίπρας θα είναι πρώτος αλλά χαμένος, και θα έχει διασφαλίσει μια ασφαλή κυβερνητική-«αντιπολιτευτική» καριέρα μέχρι τη συνταξιοδότησή του.
Στη «Θιβετιανή ροδακινόπιτα» κάπου ο Τομ Ρόμπινς αφηγείται ότι μαζί με δυο φίλους του συνήθιζαν να ντύνονται κλόουν και την έπεφταν σε διάφορους για να διαταράξουν το μακάριο εφησυχασμό των συμπολιτών τους, όταν συνάντησαν ένα ψηλό, στεγνό, αδύναμο και γενναίο άνδρα (σαν ήρωα από «Τα σταφύλια της οργής») και κοροϊδεύοντας του ζήτησαν να τους ακολουθήσει στο τσίρκο τους. Εκείνος με ντροπαλή δυσπιστία το σκέφτηκε, και όταν τον διαβεβαίωσαν «μιλάμε σοβαρά, έλα μαζί μας» τους ζήτησε 5 λεπτά να το σκεφτεί και ξαναγύρισε γεμάτος ελπίδα μαζί με τα απεγνωσμένα παιδιά του και τη γυναίκα του διατεθειμένοι να τους ακολουθήσουν για δουλειά στο ανύπαρκτο τσίρκο τους. Ο Ρόμπινς και οι δυο φίλοι του στη στιγμή εξαφανίστηκαν βουβοί και δεν ξανάκαναν ποτέ τους εξυπνάκηδες που θα υπηρετούσαν τον κόσμο ταρακουνώντας την απραξία του. Βρήκαν άλλους περισσότερο εποικοδομητικούς τρόπους. Δυστυχώς οι Έλληνες πολιτικάντηδες εξακολουθούν και παριστάνουν τους κλόουν στο Ζάππειο και την ξεσαλονίκη ενώ είναι ικανοί μόνο για να πετάνε χαρταετό.
Το παραπάνω post μου θεωρητικά δεν είναι πολιτικό, ή μήπως είναι βαθύτατα πολιτικό αλλά απλά δεν είναι κομματικό;
9°
