Μετά από μία άνετη εκλογική νίκη τον Ιανουάριο και ένα τραυματικό για την ψυχική μας υγεία, καθώς και την κοινωνική και εθνική μας συνοχή δημοψήφισμα τον Ιούλιο, η κυβέρνηση του πρωθυπουργού κ.Τσίπρα αποφάσισε να παραιτηθεί.
Μάλιστα. Καταλαβαίνω ότι το πρόσχημα ή η αφορμή, αν θέλετε, είναι η αδυναμία του κυβερνώντος κόμματος –εξελέγη πιο άνετα από ό,τι δείχνει το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιανουαρίου– να κυβερνήσει για ένα εξάμηνο. Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς γνώση, χωρίς ρεαλισμό και αντίληψη των πραγμάτων, των δυσχερειών και προβλημάτων. Χωρίς καν μια ιδεολογία.
Με δύο διαμετρικά αντίθετες πολιτικές να συγκρούονται σε κάθε κρίσιμο yπουργείο, με εξαίρεση ίσως τα Υπουργεία Εξωτερικών και Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη. Αυτό μάλλον συνέβη διότι επικεφαλής των δύο κρίσιμων για την Εθνική Ασφάλεια αυτών υπουργείων είχαν τεθεί μη κομματικά πρόσωπα με ισχυρές και δημόσια εδώ και καιρό γνωστοποιημένες τις απόψεις τους στα θέματα αρμοδιότητ;aς τους και όχι μόνο.
Ξαφνικά ανακάλυψε και η κυβέρνηση, δηλαδή ο κ. πρωθυπουργός –ένας πολιτικός που στην αφετηρία της δρομολόγησης των εξελίξεων είχε περισσότερες συμπάθειες από τον αριθμό των ψήφων του ΣΥΡΙΖΑ– ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με το δικό του κόμμα. Θα μπορούσα επιπλέον να ισχυρισθώ ότι πολλοί, έστω και αν δεν τον ψήφισαν, ήλπιζαν και έκαναν την ευχή να τα βγάλει πέρα και να αλλάξει ό,τι πρέπει.
Παραιτήθηκε από τη θέση του πρωθυπουργού λόγω της απροθυμίας του κόμματός του να στηρίξει την εφαρμογή του νέου και πλέον επώδυνου τρίτου Μνημονίου. Το οποίο, στις δώδεκα και πέντε, κράτησε την Ελλάδα ζωντανή στη φυσική της ευρωπαϊκή οικογένεια. Χάρις στη πίεση και εντέλει στην ψήφο των κομμάτων της αντιπολίτευσης ευτυχώς. Με βαρύ όμως τίμημα.
Ενώ κορυφώνεται η κρίση/τραγωδία της πρωτοφανούς αλλά απόλυτα προβλέψιμης για όλους –εκτός βέβαια της κυβέρνησης της Ελλάδος– μετακίνησης δεκάδων χιλιάδων προσφύγων/μεταναστών, η Ελλάδα δίνει προς όλους την εικόνα μιας διαλυμένης και θεσμικά ανοχύρωτης χώρας. Ως κυρίαρχη και μόνη πολιτική αναδεικνύεται το πιραντελικό «απόψε αυτοσχεδιάζουμε». Ή, καλύτερα, απόψε πάλι αυτοσχεδιάζουμε.
Ο αυτοσχεδιασμός εδώ και έξι-επτά μήνες και η καθημερινή αλλαγή πολιτικής στην κυριολεξία, είναι το χαρακτηριστικό στοιχείο της «στρατηγικής» μας στο σημαντικότερο υπερπεριφερειακό και πανευρωπαϊκό αυτό ζήτημα, που αποκτά και παγκόσμια διάσταση. Οι πρόσφατες επισημάνσεις και της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες για την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλαδα είναι χαρακτηριστικές. Εμείς βέβαια δεν περιμέναμε τον ΟΗΕ να μας θυμίσει τη χαρακτηριστική αδυναμία μας να προβλέψουμε, να αντιληφθούμε τι συμβαίνει, να αποκτήσουμε κάποιο σχεδιασμό. Έννοιες γενικά εχθρικές με την ελλαδική νοοτροπία.
Η απερχόμενη κυβέρνηση, τώρα που αρχίζει επίσημα η προεκλογική περίοδος, πρέπει από τώρα να ξεκαθαρίσει ποια θα είναι επιτέλους αύριο η πολιτική της στην περίπτωση που κληθεί και πάλι να σχηματίσει κυβέρνηση.
Κατάλαβε τώρα το μέγεθος του προβλήματος ή εξακολουθεί να παραμένει προσκολλημένη στην επίσημη φαντασίωση ότι έρχονται στην Ελλάδα οι δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες/μετανάστες διότι τους αρέσει ο ελληνικός ήλιος;
Είναι θλιβερό να επικρατεί ένας αυτοκαταστροφικός για την Ελλάδα, λάθος σε αντίληψη, χρόνο και τόπο, συνδυασμός ψευτοστοχαστικής ουτοπίας και άγνοιας.
Ήταν απόλυτα προβλέψιμο ότι η Ελλάδα –λόγω του νησιωτικού πλέγματος αφενός και της ανυπαρξίας αποτρεπτικών πολιτικών μηνυμάτων και μηχανισμών, ελλείψει πολιτικής βούλησης αφετέρου– θα ήταν η ιδανική γέφυρα-οδ;oς των προσφύγων/μεταναστών από τα μικρασιατικά παράλια της Τουρκίας και όχι μόνο, προς τη ευρωπαϊκή ενδοχώρα.
Ήταν επίσης απόλυτα προβλέψιμο ότι η κορύφωση του ελληνικού μέρους του προσφυγικού προβλήματος θα συνέπιπτε με την κορύφωση της θερινής περιόδου.
Είναι η στιγμή ακριβώς που επέλεξε η κυβέρνηση να παραιτηθεί. Οι επιπτώσεις απουσίας πολιτικής είναι σήμερα ορατές στη διαχείριση των πληθυσμιακών μετακινήσεων.
Δεν ξεχνώ βέβαια και αναγνωρίζω, όπως πρέπει όλοι να κάνουμε, την πραγματικά ηρωική προσπάθεια μερικών δεκάδων οργάνων του Λιμενικού Σώματος, καποιων Μ.Κ.Ο. και αυτοοργανωμένων εθελοντών. Οι άλλοι, οι πολλοί, οι κρατούντες, πού είναι; Ορισμένες δημοτικές αρχές κινητοποιήθηκαν. Άλλες, συνεχίζουν τους εύκολους αφορισμούς.
Ελπίζω και εύχομαι να σφάλλω. Φοβούμαι ότι αυτό το προσφυγικό/μεταναστευτικό χάος, είναι άλλη μια σύγχρονη ελληνική τραγωδία ή παρωδ;iα –και οι δυο λέξεις ταιριάζουν– που επικρατεί εδώ και μήνες στον παραμεθόριο νησιωτικό μας χώρο. Και όχι μόνο.
Είναι βέβαιο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη-μέλη της έχουν ευθύνη. Μεγάλη ευθύνη για την έλλειψη πολιτικής, αντανακλαστικών και κάποιας έστω αλληλεγγύης στην ανάγκη επιμερισμού των βαρών. Ευθύνη, επίσης, διότι τόσο στο πλαίσιο της Ε.Ε. όσο και του ΝΑΤΟ, διαπιστώνουμε μια επαναλαμβανόμενη αναντιστοιχία μεταξύ των δηλωμένων στόχων και δράσεων, πολεμικών συμπεριλαμβανομένων, και των ζοφερών αποτελεσμάτων και συνεπειών τους. Επιπλέον, η απόσταση μεταξύ επιθυμιών, στόχων από τη μία, και συνεπειών από την άλλη συνεχώς διευρύνεται.
Είναι ήδη αργά. Αν όμως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ξυπνήσει επιτέλους από το λήθαργο τότε θα επωφεληθούν μόνο οι ρατσιστικές, ξενοφοβικές, νεοφασιστικές, ακραίες και εντέλει αντι-ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις.
Ιεραποστολικού περιεχομένου δηλώσεις και εκκλήσεις προς τους ευρωπαίους πολίτες δεν αρκούν για την αντιμετώπιση του μεγαλύτερου, σε συνδυασμό με την κρίση και την ανεργία σε αρκετές χώρες, προβλήματος με το οποίο είναι αντιμέτωπη η Ευρώπη και τα κράτη-μέλη της.
Η ευθύνη της παραιτηθείσας κυβέρνησης είναι υπαρκτή. Η κριτική όμως αφ’ εαυτής δεν συνιστά λύση. Το πελώριο για τα δεδομένα της Ελλάδος αυτό ζήτημα δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο με επιμερισμό ευθυνών.Είναι αδύνατο να το χειρισθεί μόνη της μία, οποιαδηποτε κυβέρνηση. Χρειάζεται ένας σχεδιασμός και πολιτική δεκαετίας τουλάχιστον.
Υπάρχει κάποια βεβαιότητα ή έστω πρόβλεψη ότι οι ανατροπές και οι πολεμικές συγκρούσεις στη Βόρειο Αφρική ή τη Μέση Ανατολή και η έξοδος πληθυσμών από την υπο-σαχάρια Αφρική βρίσκονται σε φάση ύφεσης ή ελεγχου; Η σύσταση Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας υπό τον εκάστοτε πρωθυπουργό, όπως επανειλημμένα εδώ και χρόνια προτείνω, θα μπορούσε να διασφαλίσει τη συνέχεια.
Ευτυχώς που υπάρχει τουλάχιστον ένας κυβερνήτης που έχει σταθερό πηδάλιο και γνωρίζει πια καλά την αποστολή του. Ο κυβερνήτης του «Ελευθεριος Βενιζελος».
4°
