Από το καλοκαίρι της αγανάκτησης στις πλατείες, τον Ιούνιο του 2011, η χώρα άρχισε να ακούει έντονα κάτι έως τότε άτοπα λόγια περί συγκυβέρνησης, συνασπισμών κλπ.
Από τότε μεσολάβησαν τρικομματικές, δικομματικές κυβερνήσεις, συμμαχίες κλπ. Αυτό, όμως, που κυρίως μεσολάβησε είναι το μνημονιακό αίμα στα χέρια του Τσίπρα. Ο ιός της διάσπασης κόλλησε και το Σύριζα και πλέον όλα δείχνουν - όχι οι δημοσκοπήσεις μόνο - ότι δύσκολα κάποιο κόμμα της Αντιπολίτευσης ή το «κατά-γέλαστο» παιδί, θα πιάσει ποσοστό άνω του 29-30%.
Ο Α. Τσίπρας είναι σαφές από τις πρώτες δηλώσεις ξένων αξιωματούχων, ότι έδωσε διαβεβαιώσεις όχι μόνο ως προς τη φυσιογνωμία του κόμματος του, αλλά και ως προς τις κυβερνητικές του προθέσεις για μετά τις εκλογές, ώστε να τους αποσπάσει το εκλογικό ΟΚ.
Αυτό τι σημαίνει πολύ απλά; ότι είναι πιθανό να δούμε έναν πραγματικά μεγάλο συνασπισμό στην Ελλάδα για πρώτη φορά. Το προηγούμενο της Κυβέρνησης Παπαδήμου ως παράδειγμα δεν μπορεί να σταθεί, γιατί η συμμαχία δεν προήλθε από πρόσφατες τότε εκλογές, αλλά προέκυψε από άλλες ανάγκες και με άλλα δεδομένα.
Τώρα όμως - στις επικείμενες εκλογές - το σενάριο ίσως παιχθεί από την αρχή. Όσο εμπροσθοβαρής και επικοινωνιακά άρτια καμπάνια και αν κάνει ο Σύριζα, ο κ. Τσίπρας έχει αρχίσει να αποδομείται από μερίδα ψηφοφόρων του. Το διασπασθέν κομμάτι σίγουρα θα καταγράψει ένα αξιοπρόσεκτο ποσοστό, ιδίως αν συσπειρώσει το φιλοδραχμικό κομμάτι της κοινωνίας που διογκώνεται σταδιακά. Αν μάλιστα, προκύψει και κόμμα της θεσμικής υστερίας, υπό την νυν Πρόεδρο της Βουλής, τότε η συσπείρωση του Σύριζα θα υποχωρήσει ακόμα περισσότερο. Περισσότερες επιλογές περισσότερη διασπορά.
Η ντε λα μαγκέν ντε Συγγρού ΝΔ, επενδύει στη φθορά του Πρωθυπουργού, στα ανεμομαζώματα διαβολοσκορπίσματα της Κουμουνδούρου και στην έμμεση σύγκριση που αυτονόητα γίνεται του Β. Μειμαράκη με τον Α. Σαμαρά που βγάζει Ομπάμα τον Μειμαράκη μπροστά του. Αρκεί; χλωμό.
Τα μικρότερα κόμματα αν δημιουργηθεί κλίμα και εικόνα σκληρής δικομματικής μάχης, θα συμπιεστούν. Το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ από τη ΝΔ, οι ΑΝΕΛ από το Σύριζα. Αυτό θα ενισχύσει τις μηχανές Σύριζα και ΝΔ.
Εν πρώτοις αυτό που πρέπει να κρατήσουμε σε αυτή τη φάση της προεκλογικής κούρσας είναι το δημοσκοπικό ποσοστό του Σύριζα (αλλιώς να ξεκινάς από το 25 αλλιώς από 28), το δημοσκοπικό ποσοστό των εν δυνάμει εταίρων του, Ποτάμι και ΑΝΕΛ (χαμηλός Σύριζα έχει ανάγκη υψηλότερο Ποτάμι και ΑΝΕΛ, που άλλωστε τους προτιμά ο Α. Τσίπρας) και την τάση που θα δείξει πόσα κόμματα θα μπουν στη Βουλή.
Πλέον, κανένας πολιτικός χώρος δεν είναι μνημονιακά αναμάρτητος. Αυτό για τους εταίρους σημαίνει πολλά. Άλλοι, το λένε ωρίμανση, άλλοι υποχώρηση, άλλοι το βλέπουν ως αποτέλεσμα εκβιασμού. Όπως και να χει είναι πλέον δεδομένο, κεκτημένο και θα αποτελέσει τη βάση της μετέπειτα πολιτικής ζωής του τόπου. Η πολιτική αυτή σύγκλιση στη μνημονιακή κοίτη θα δώσει ίσως το πράσινο φως για μία κυβερνητική σύμπλευση κορυφής ανάμεσα στα 2 πρώτα κόμματα.
Όλα τα παραπάνω προκύπτουν από τα γεγονότα και τις κινήσεις των πρωταγωνιστών. Είναι εκτιμήσεις και προφανώς δεν θα είναι γραμμένες σε πέτρα. Θα ήθελα, όμως, να πιστεύω ότι δεν είναι αντίστοιχης ποιότητας με την προεκλογική ατάκα Σαμαρά για τη ΝΔ: «το αισθάνομαι...»
Άλλωστε - παραφράζοντας το γνωστό γνωμικό περί σχεδίων - όταν οι πολιτικοί κάνουν προεκλογικές εκτιμήσεις, ο λαός γελά.
5°
