Ένα εκατομμύριο πρόσφυγες στοιβαγμένοι ανάμεσα Σύνταγμα και Ομόνοια!

Πρόκειται γι’ αυτό που αναλογικά συμβαίνει στην Κω τις τελευταίες μέρες. Σ’ ένα νησί συνολικού πληθυσμού 35.000 κατοίκων, στην πόλη της Κω οι 20.000 απ’ αυτούς, κατέφθασαν περί τους 7.000 πρόσφυγες και μετανάστες.

Άπλωσαν τις σκηνές ή τα λιγοστά υπάρχοντά τους σε έκταση ούτε δέκα στρεμμάτων, στα δύο - τρία κεντρικότερα πάρκα, στην προκυμαία, σε πεζόδρομους, στην Οδό των Φοινίκων, στο κέντρο της τουριστικής πόλης.

Το ίδιο, σαν να λέμε, αν ανάμεσα Σύνταγμα και Ομόνοια έστηναν αντίσκηνα, χράμια, χαρτόκουτες, μπουγάδες κ.λπ. 1.000.000 (ένα εκατομμύριο) ξεσπιτωμένοι. Και υπάρχει και άλλη παράμετρος που δεν έχει ανάλογο στη ζωή της πρωτεύουσας, προσθέτει ωστόσο δραματικότητα στα τεκταινόμενα, επεισόδια και έκτροπα, στο νησί, ότιαναφερόμαστε σε έναν από τους πλέον ανεπτυγμένους προορισμούς και ότι βρισκόμαστε στην καρδιά της τουριστικής σεζόν.

Εντούτοις, τις πρώτες μέρες έμοιαζε με πελώριο ξέσπασμα συγκίνησης. Γέμισε η πόλη μικρές ιστορίες αλληλεγγύης. Ένα ρίγος συμπάθειας από τους ντόπιους προς τις καραβιές τους ταλαίπωρους. Ίσως γιατί οι άνθρωποι τηρουμένων των αναλογιών έδειχναν όμοιοί μας, στην πλειονότητά τους προερχόμενοι από μεσαία στρώματα, περιδεείς, σαστισμένοι και αδύναμοι.

Ευαισθησία γνήσια, επιτρέψτε μου, όχι μόνο γιατί δεν υπάρχει σχεδόν σπιτικό στο νησί δίχως πρόσφυγα παππού, αλλά και επιπλέον γιατί ως παραμεθόριοι, οι Κώοι, έχουμε ζήσει ο καθένας έστω για λίγα βράδια το πώς είναι να κοιμάσαι με την αγωνία τι θα ξημερώσει στους δικούς σου, στο βιος ή στη ζωή σου.

Να προσθέσω, ακόμα, και η μαρτυρία η δική μου για όποιον παρακολουθεί την αρθρογραφία μου εδώ στην Athens Voice νομίζω έχει το βάρος της, μιλούμε για έναν πληθυσμό, αναφέρομαι στους μόνιμους κατοίκους της Κω, υψηλής ανοχής και μηδενικής επιθετικότητας.

Δεν είναι μόνο η συμβίωση μετά το 1950 σταδιακά με ολοένα περισσότερους ξένους, ο κοσμοπολιτισμός που συνεπάγεται ο τουρισμός, ήταν και η προηγούμενη ή παράλληλη αγαστή συμβίωση με αλλοεθνείς και αλλόθρησκους, εγγεγραμμένη στη μνήμη, στη συνείδηση και του τελευταίου Κώου.

Αλλά το πράγμα ξέφυγε. Δεν είμαι στο ρεπορτάζ, όμως και από ποιον διέλαθε η ακραία υπόθαλψη του προβλήματος από την κυρία Χριστοδουλοπούλου.

Βολονταρισμός οριακά υπερρεαλιστικός, μία ιδιότυπη άρνηση της λογικής. Για πολλούς από τους κυβερνώντες δεν μπορώ να βρω άλλη εξήγηση, από το γινάτι εκείνων που μέχρι βαθέος γήρατος αρνούνται την ενηλικίωση. Και τι δε θα ’δινα για έναν πρωινό καφέ στο σπίτι του ζεύγους των υπουργών (αυτό το ζεύγος υπουργοί το στείλαμε, άραγε, στα guinness;) Χριστοδουλοπούλου – Δρίτσα.

Ο ένας να καταφέρεται κάθε όποτε το θυμηθεί ενάντια στη μόνη σοβαρή ξένη επένδυση στη χώρα, εκείνη να απεργάζεται οποιαδήποτε ρεαλιστική αντιμετώπιση του προσφυγικού – μεταναστευτικού, διότι αυτό τής επιβάλλουν οι ιδεολογικές αρχές της, οι οποίες διόλου δε θίγονται από τους ομότιμους στο υπουργικό ψεκασμένους ή υποβλέποντες τις συνταγματικές ελευθερίες. «Ε, και; Το πολύ ναδιαλυθούν όλα. Τι να κάνομε», τους φαντάζομαι να μου αντιλέγουν με το ακαταμάχητο μπλαζέ ύφος.

Εν τω μεταξύ οι παραλίες γέμισαν φουσκωτά, ιστιοφόρα, ενίοτε και πολυτελή, καλούν τάχα για διάσωση στην οριογραμμή, αποβιβάζουν κόσμο στο δικό μας σκάφος του λιμενικού, δεν αποκλείεται ως το ερχόμενο Σαββατοκύριακο να φτάσουμε τους 9.000 πρόσφυγες – μετανάστες.

Πριν από λίγο πληροφορηθήκαμε το κλείσιμο της παραλιακής Βασιλέως Γεωργίου από εκτός ελέγχου πρόσφυγες, η κατάσταση κάθε ώρα που περνά γίνεται όλο και πιο έκρυθμη.

Αν κάτι μάς δίδαξε ο εικοστός αιώνας, ιδίως με την ολέθρια εμπειρία των αντισυνταγματικών καθεστώτων, είναι ότι οι ελευθερίες και τα δικαιώματα δίχως πραγματισμό, η οραματική σκέψη δίχως τη λογική και το ρεαλισμό, καταντούν προσχήματα και πρόδρομοι τωνπιο απάνθρωπων ολοκληρωτισμών.

Και όσον αφορά την απίστευτου όγκου έκλυση γλυκερής αισθηματολογίας και ηθικολογίας, κυρίως από τα μέσα δικτύωσης, έλεος, αγαπητοί, είναι άλλο ο σεβασμός των δικαιωμάτων και άλλο η από κάθε άποψη χειραγώγηση που συνιστά η φιλανθρωπία.

Αν είναι αδύνατον να περιοριστεί η ωσμωτική πίεση εκατομμυρίων ανθρώπων προς την Ευρώπη, διόλου απίθανο, αυτό πρέπει να το διαχειριστούμε σε συνεργασία με την Ένωση, διασφαλίζοντας θεσμούς υποδοχής και ένταξης, αντίθετα είναι ή αφελές ή ύποπτο το αριστερίστικο τίναγμα των ώμων, η διάλυση κάθε έννοιας οργανωμένης διοίκησης.

Ήδη συζητιέται στο νησί το μίσος, ως φυσική αντίδραση, ιδιαίτερα σε νέα παιδιά, μετά τα έκτροπα, ψιθυρίζονται μυθεύματα για κοράνια σε εκκλησάκια, για τζιχαντιστές, κεντρικά σημεία της πόλης μυρίζουν αφόρητα ανθρώπινες ακαθαρσίες, οι επιχειρηματίεςπου καίγονται να δουλέψουν, που εξυπηρετούν δάνεια, λογής υποχρεώσεις, ακούνε απελπισμένοι για ακυρώσεις από το εξωτερικό, στις φλέβες της πόλης κυλάει οργή, κι όλ’ αυτά γιατί οι κυβερνώντες, αφότου πρώτα γιγάντωσαν το πρόβλημα, πρόκριναν έπειτα κατά το χούι τους και το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος (καλύτερα στα νησιά παρά στο Πεδίο του Άρεως). Προσωπικά, τίποτε δε θα τους συγχωρούσα λιγότερο από το να πληγωθεί μ’ οποιοδήποτε τρόπο το κοσμοπολίτικο και ανεκτικό φρόνημα των συμπολιτών μου.

Παρ’ όλ’ αυτά ευελπιστώ κάτι θα γίνει, μόνο και γιατί το πράγμα πήρε διαστάσεις, έγινε τόσο επείγον πια. Ο τουρισμός αποτελεί την κύρια παραγωγική δραστηριότητα στη χώρα, και όπως κάθε δημιουργική δράση προϋποθέτει αλλά και διευρύνει την ορθολογική σκέψη και συμπεριφορά. Έχω εμπιστοσύνη στους συμπολίτες μου. Η λογική είναι ο μόνος δρόμος. Δίχως τη λογική τα οράματα καταντούν πίστεις, δόγματα, τέρατα και αίμα.

Να προσθέσω επίσης τη συμπαράσταση στο φίλο και δήμαρχο του νησιού Γιώργο Κυρίτση. Αυτές τις μέρες έγινε ο νους, η ψυχή όλων μας.

ΦΩΤΟ: ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΕΣΙΔΗΣ