Είναι ένα από τα επιχειρήματα που ακούγονται συχνά στις πολύ πρωινές εκπομπές της τηλεόρασης, που ειδικεύονται στην προστασία των συνταξιούχων.
Δεν πρέπει, λένε, να μειωθούν οι μεγάλες συντάξεις επειδή με αυτές οι παππούδες και οι γιαγιάδες συντηρούν τα άνεργα εγγόνια τους.
Πράγματι η αλληλεγγύη ανάμεσα στα μέλη των οικογενειών είναι κάτι που λειτουργεί στην Ελλάδα. Ειδικά μέσα στην κρίση έχει βοηθήσει στην μείωση των συνεπειών της τεράστιας ανεργίας.
Με δεδομένη την αδιαφορία για τα πραγματικά θύματα της κρίσης ενός-κατά τα άλλα πολύ σπάταλου κράτους – οι κοινωνικές επιπτώσεις της ανεργίας θα ήταν ασύλληπτες, χωρίς την βοήθεια της οικογένειας.
Είναι προφανές ότι η οικογένεια αναπληρώνει το τεράστιο κενό της κρατικής κοινωνικής πολιτικής.
Όμως ο τρόπος που γίνεται αυτή η αναπλήρωση, μπορεί να αντιμετωπίζει ορισμένες άμεσες ανάγκες που προκύπτουν, αλλά στην ουσία αναπαράγει αδικίες και απομακρύνει την ουσιαστική λύση του προβλήματος.
Ούτε όλοι οι συνταξιούχοι έχουν άνεργα μέλη στην οικογένειά τους , ούτε όλοι οι άνεργοι έχουν συνταξιούχους γονείς ή παππούδες για να τους βοηθήσουν.
Για να το πούμε διαφορετικά, η κοινωνική πολιτική δεν ασκείται από σπόντα. Η επιδότηση όσων έχουν ανάγκη πρέπει να γίνεται απευθείας και στοχευμένα.
Το ελληνικό κράτος αφήνει χωρίς επίδομα εννιά στους δέκα ανέργους, ενώ η χώρα μας είναι το μόνο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν έχει θεσπίσει το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα.
Από την άλλη πλευρά το χρεοκοπημένο δημόσιο επιδοτεί με περίπου ένα δισεκατομμύριο ευρώ τον χρόνο τα ασφαλιστικά ταμεία της ΔΕΗ και του ΟΤΕ. Το 2010 η κρατική επιδότηση για κάθε ασφαλισμένο της ΔΕΗ ήταν 24.600 ευρώ, του ΟΤΕ 12.800, του ΙΚΑ 1.200 και του ΟΑΕΕ 1.000 (Έθνος, 29/4/2011).
Τα λεγόμενα ευγενή ταμεία δεν παρέχουν τις μεγάλες συντάξεις λόγω των εισφορών των ασφαλισμένων τους, αλλά επειδή το πολιτικό σύστημα έχει ανταμείψει πλουσιοπάροχα και διά βίου τα μέλη ισχυρών ομάδων συμφερόντων.
Τα χρήματα που πηγαίνουν στις συντάξεις των προνομιούχων ομάδων θα έφταναν και θα περίσσευαν για να υπάρχει ένα σταθερό πλαίσιο προστασίας για τους φτωχούς και τους ανέργους.
Επιπλέον, το καθεστώς των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, που προστατεύτηκε σαν ιερή αγελάδα ακόμη και μέσα στην κρίση, κοστίζει 9 δισ. το χρόνο για συντάξεις ανθρώπων κάτω των 65 ετών, οι οποίοι σε καμία άλλη χώρα δεν θα ήταν συνταξιούχοι.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΗΔΙΚΑ (Μάρτιος 2015) οι συνταξιούχοι ηλικίας κάτω των 65 ετών λαμβάνουν μέση μηνιαία σύνταξη 1.227 ευρώ, ενώ αντίστοιχα οι άνω των 65 ετών λαμβάνουν 868 ευρώ. Δηλαδή όσοι έχουν δουλέψει λιγότερο, θα παίρνουν περισσότερα και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
Το ελληνικό δημόσιο χρηματοδότησε το ασφαλιστικό σύστημα από το 2000 μέχρι το 2013 με 185 δισ. ευρώ (Το Βήμα 19-4-2014), ενώ το 2014 η επιδότηση έφτασε τα 14 δισ.
Παρότι το κράτος έδωσε σχεδόν 200 δισ., παρότι οι ασφαλιστικές εισφορές εργοδοτών και εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα είναι από τις μεγαλύτερες στην ΕΕ και ενώ εισπράττονταν εισφορές υπέρ τρίτων, η πλειονότητα των συνταξιούχων (εκτός ΟΓΑ) παίρνει συντάξεις κάτω από 600 ευρώ και οι 3 στους δέκα κάτω από 450.
Είναι φανερό ότι τις τελευταίες δεκαετίες διαμορφώθηκε ένα εντελώς άδικο σύστημα συντάξεων που από τη μια μεριά έφτιαχνε υπερπρονομιούχους και από την άλλη φτωχούς. Κυρίως, όμως, υπερχρέωσε το κράτος και αφαίρεσε αναπτυξιακές δυνατότητες από την οικονομία.
Κανείς στα πρωινά της τηλεόρασης δεν εξηγεί το πώς οι μεγάλες συντάξεις ορισμένων παππούδων -αλλά και γονέων- στερούν θέσεις εργασίας και επαγγελματικές προοπτικές από δεκάδες χιλιάδες νέους. Ας δούμε με ποιους τρόπους:
Αν το κράτος χρησιμοποιούσε σε δημόσιες επενδύσεις (έργα και υποδομές) μέρος των χρημάτων που ξοδεύει για προνομιακές συντάξεις, θα είχαν δημιουργηθεί δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας και θα βελτιωνόταν το έδαφος για την προσέλκυση και ιδιωτικών επενδύσεων.
Η αύξηση της φορολογίας για να καλυφθούν οι μαύρες τρύπες των ταμείων είναι αντιαναπτυξιακή και συμβάλει -μαζί με άλλες παθογένειες- στην απώλεια επενδύσεων.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις ασφαλιστικές εισφορές που ανεβάζουν το μισθολογικό κόστος και βλάπτουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Ένα μη βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα είναι αιτία ελλειμμάτων και δημοσιονομικών κινδύνων που υπονομεύουν το μέλλον της οικονομίας.
Το χρέος που δημιούργησε το ασφαλιστικό βαρύνει τις επόμενες γενιές και θα συνεχίσει να αποσπά πόρους για την εξυπηρέτηση των δανείων.
Ενώ το πρόβλημα του ασφαλιστικού γινόταν κάθε χρόνο εντονότερο, μια μαύρη συμμαχία πολιτικών, συνδικαλιστών και δημοσιογράφων εμπόδιζε την αντιμετώπισή του και παραπλανούσε τους πολίτες.
Έπρεπε η χώρα να φτάσει στο χείλος του γκρεμού - μέσα στη νέα κρίση των τελευταίων μηνών - και να απειληθεί με ολοκληρωτική καταστροφή, για να υποχρεωθεί να αλλάξει ένα εξωφρενικά άδικο συνταξιοδοτικό σύστημα.
Όσοι οδύρονταν στις τηλεοράσεις για τις συντάξεις κερδοσκοπούσαν σε βάρος της πλειονότητας των πολιτών και ιδίως των νέων.
Το παράδοξο είναι ότι αρκετοί νέοι, πιστεύοντας ότι έτσι απορρίπτουν το παλιό, συντάχτηκαν με ό,τι κατάστρεφε το μέλλον τους και τις προοπτικές της χώρας.
18°
