Μπορεί εμείς εδώ οι υπανάπτυκτοι να μην το ‘χουμε εύκολο να καταλάβουμε τι παίζει. Κάποιοι άλλοι από έξω, όμως, το βλέπουν πιο καθαρά. Και το ξεφωνίζουν. Όσο μακριά κι αν είναι, (πού ξέρεις;) μπορεί να φτάσει η ειρωνεία τους ως εδώ, εννοούμε ως το ελαφρό βάθος του μυαλού του καθ’ ημάς οχλοπολτού. Τότε ο κ. Τσίπρας, ο Αλεξάκης της καρδιάς μας θα πρέπει να θυμηθεί εκείνα που λέγαμε περί της άρδην μεταλλαγής του Ωσαννά σε Άρον, άρον, σταύρωσον Αυτόν…
«Απελπιστικά θα υποφέρει ο λαός που έχει διαλέξει τα εύκολα ψέματα αντί των κακόβολων αληθειών» ήταν ο υπότιτλος… Δεν αναφερόμαστε σε όσα λέγαμε εμείς, παραθέτουμε τα λόγια του Τέλεγκραφ. Τι λέτε; Το ψάχνουμε λιγουλάκι, ένα μήνα μετά, για να δούμε προς τα πού παν τα πράματα και ποιος είχε δίκιο, οι κουτόφραγκοι ή πολιτικοί απατεώνες μας;
Είναι δύσκολο για ένα κορόιδο, να παραδεχτεί ότι όταν ζητωκραύγαζε για την υπερηφάνεια και την ακσιοπρέπεια που του πουλούσε ο γητευτής, τελικά κάτι άλλο συνέβαινε. Ήταν απόλυτη ταπείνωση και όχι υπερηφάνεια αυτό που έτρωγε.
Πώς να του το πεις και πώς να το χωνέψει ο πικραμένος; Χίλιοι Τέλεγκραφ να του φωνάζουν, αυτός θα προτιμήσει να κάνει πως δεν κατάλαβε και μοιρολατρικά να συνεχίσει μέχρι τελικής πτώσης να ζει την ψευδαίσθηση. Είναι ίδιο του Καραγκιόζειου Λογισμότυπου.
***
Εκτιμώντας ότι πριν το φθινόπωρο δεν βγαίνει απόφαση για την Ελλάδα, ο Σουηδός εκπρόσωπος του ΔΝΤ διαβάζει με επακρίβεια το πρόβλημά μας, που εμείς δεν μπορούμε να το δούμε τόσο καθαρά. «Δεν μπορεί να είναι κάτι που θα τους επιβληθεί. Η Ελλάδα πρέπει να ξέρει το πρόβλημα. Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει φθάσει ακόμα σε αυτό το σημείο. Έχουν ένα ανεπαρκή δημόσιο τομέα, η διαφθορά είναι ένα σχετικά μεγάλο πρόβλημα και το συνταξιοδοτικό σύστημα κοστίζει περισσότερο απ’ ό,τι σε άλλες χώρες»…
***
Άλλωστε, το δράμα συνεχίζεται. «Είμαστε αναγκασμένοι να υλοποιήσουμε πολιτικές που δεν είναι επιλογή μας», είπε ο κ. Τσίπρας. Μπα, είδατε τώρα τη γλύκα της πραγματικότητας; Και οι άλλοι ακριβώς τα ίδια λέγανε και ακριβώς τα ίδια κάνανε. Γκρινιάζανε για εξαναγκασμό (από τους κακούς δράκους) να υλοποιήσουν κακές επιλογές και δεν άγγιζαν το πρόβλημα, όπως ακριβώς και εσείς…
Μόνο που εσείς τολμήσατε και το κρίσιμο βήμα εμπρός, προς τον αχανή γκρεμό, για ένα πουκάμισο υπερήφανο αδειανό, για μια ακσιοπρέπεια…
Ο Αλεξάκης της καρδιάς μας ούτε μπορεί ούτε και (κατά δήλωσή του)θέλει να εφαρμόσει τη σκληρή συμφωνία που αποδέχεται να του (μας) επιβληθεί. Κατά πώς ακριβώς και ο Γιωργάκης και μετά ο Αντωνάκης. Πού θα βγάλει αυτό το (πέντε χρόνια τώρα) επαναλαμβανόμενο γελοίο αδιέξοδο; Πουθενά! Στο συνεχιζόμενο χάος.
Ειδικός Λαός
Είμαστε ένας σοφός ειδικός λαός, που όταν του χαϊδέψει τα αυτιά ο δημεγέρτης, ξέρει να γίνεται το κοροϊδάκι του πολιτευτάκια… Και όταν τη φάει, δεν το νοιώθει κι αμέσως, θέλει πολύ χρόνο για να το χωνέψει αυτός ο σοφός λαός.
Και ούτε θα πάρει ποτέ χαμπάρι την απεγνωσμένη ειρωνεία των διεθνών του φίλων, των οποίων τον οικτιρμό τον διαβάζει ως επιθετική διάθεση. Έτσι καθίσταται περισσότερο ξενοφοβικός ολοένα σε φαύλο κύκλο κακόβολο.
Το χειρότερο, όμως, δείχνει να είναι ότι όλα αυτά μάλλον είναι υπεκφυγές για το ξεκάρφωμα. Είναι το προπέτασμα της αμήχανης άρνησης αυτού του λαού απέναντι στην αναγκαιότητα του εκσυγχρονιστικού της μετασχηματισμού. Τράτζικ.
Αφού διαισθάνεται (και ψιλομαθαίνει σιγά σιγά) ότι χωρίς αυτό τον μετασχηματισμό, χωρίς μια βαθειά μεταρρύθμιση που θα σαρώσει όλες τις αρρώστιες που τον κρατούν καθηλωμένο, δεν πρόκειται να διασωθεί. Θα φυτοζωεί, όχι γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει εξ ορισμού.
Απλώς γιατί η Εικόνα της Πρόγονής της, της Αρχαίας Ελλάδας, παραμένει ένα ισχυρό σύμβολο, ικανό να ενεργοποιεί (σαν από ευγνωμοσύνη στο παρελθόν του τόπου μας) ελεήμονα αισθήματα στους ισχυρούς της γης. Τίποτε άλλο πάρεξ αυτό.
Αφού δεν έχουμε καμία πρακτική σχέση με τον Πολιτισμό των Αρχαίων Ελλήνων. Εκείνοι ήταν Αριστοτελικοί και είχαν συνάμα μια υπερβατική ανησυχία που συμβολικά θα την συμπυκνώναμε στα Ελευσίνια Μυστήρια. Η Σύνθεση αυτών των δύο έδινε το μέτρο ενός Πολιτισμού που ενοποιούσε και Δύση και Ανατολή, μέσα από τον Λογισμότυπο του Οδυσσέα.
Ενώ εμείς, είμαστε μια κακοφορμισμένη απεχθής προνεωτερική εκδοχή του μπαλκανικού ισλάμ, που έχει κάνει εμετό τον μισητό Αριστοτέλη. Άρα και αρνείται δομικά τη θεσμικότητα και την ευνομία, δρώντας μπουλουκηδόν. Και (προς) βλέπει μόνο προς Ανατολάς. Όποιος δεν έχει τον κυρίαρχο Λογισμότυπο του Καραγκιόζη, καθίσταται μισητός και εξοβελιστέος, γι’ αυτό και πάντα ανθούν στον ρημαγμένο αυτό τόπο τα ακροδεξιά νάματα της μη ανοχής στην ετερότητα.
Και όσοι τα μεταλαμπαδεύουν αυτά στους επόμενους νομίζουν ότι είναι και προοδευτικοί οι καρμοίρηδες… Τόση τύφλα, τόσος σκοταδισμός, τόσο αδιέξοδο, που κανοναρχούν επιβάλλοντας την εσαεί μη άρση και διαιώνισή τους. Πίκρα μεγάλη.
Γενικά είναι όλα αυτά το πιο ισχυρό αποδεικτικό καθολικής εθνικής αποβλάκωσης. Ήπιαμε τη μεγαλύτερη εξαπάτηση, για να φέρουμε τους πιο ανίκανους, να τα κάνουνε ακόμα χειρότερα από τους προηγούμενους. Εν τούτοις, δεν πτοηθήκαμε από την καταστροφή που μας απέφεραν. Αντίθετα, την διαβάζουμε ως επιτυχία που μας έκανε υπερήφανους και ακσιοπρεπείς. Πώς τον λες αυτόν τον μπιπ τον ειδικό λαό;
Ειδικοί Ηγέτες
Και γιατί όλα αυτά; Διότι δεν βρίσκεται ποτέ ο Μυθικός Ήρως Ηρακλής, που θα καταφέρει, με τη μια, να καταλύσει το άβατο της κυριαρχίας του Πελατειακού Εθνολαϊκισμού. Αυτό ακριβώς που εξυπηρετεί την ποικιλώνυμη και ποικιλόχρου Ηγεσία ΤΟΥ Συστήματος, η οποία, αδιακρίτως ιδεολογικών προταγμάτων, είναι πάντοτε μία, ενιαία και φτυστή.
Αδίστακτοι λαϊκιστές, που τους πιάνει ο πόνος για τους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Στο όνομα, λοιπόν, των μη προνομιούχων πάντα γίνεται το παιγνίδι, αδιακρίτως εάν ο Ηγέτης είναι της Λαϊκής Δεξιάς, ή της Λαϊκής Κεντρο «αριστεράς», ή τώρα πλέον και της Π. Φ. «Αριστεράς».
Και πώς διάολο τα κορόιδα, οι μη προνομιούχοι, ποτέ δεν χαμπαριάζουν ότι ΟΛΟΙ αυτοί οι φιλεύσπλαχνοι λαϊκιστές, τα φέρνουν έτσι, ώστε τους πιο αδύναμους να φέρνουνε σε μεγαλύτερη απόγνωση; Πώς;
Σαν τα περιστεράκια, έχουμε ξαναπεί, που ξαναγυρίζουν για λίγα ψίχουλα, σε αυτόν που προ ολίγου σκότωσε τα αδέρφια τους μπροστά στα μάτια τους. Πάντοτ’ ευκολοπίστευτα και πάντα προδομένα, μα τόσο φοβερός ήταν ο Εθνικός Ποιητής από τη ρήση του οποίου δεν μπορούμε τα μαγνητισμένα να αποτροχιασθούμε;…
Και πού στηρίζεται άραγε αυτή η ανωμαλαρία; Να εικάσουμε ότι η έννοια της ευθύνης είναι στο καθ’ ημάς εθνικό ισλάμ εξαιρετικά αποδυναμωμένη; Η αγνοημένη έννοια της υψηλής πολιτικής ευθύνης αποκρύπτεται παντού. Και τώρα, για κάθε μια (από τις πολλές) γελοιότητα που εξελίχθηκε σε τραγωδία, υπάρχει πάντοτε μια υψηλή πολιτική ευθύνη του κ. Τσίπρα.
Αυτός τα έκανε όλα μπιπ. Αυτός όρισε το διχαστικό περιβάλλον «Ή εμείς ή αυτοί!». Αυτός πολλαπλασίασε τον αχαμνό αντιμνημονισμό του Αντωνάκη, αυτός νομιμοποίησε την αγαναζισμένη ανακατωσούρα της Πλατείας, αυτός επέβαλε ως κυρίαρχο αξιακό μέτρο το αγωνιστικό ντιριντάχτα. Με βάση αυτό ως Αντιπολίτευση εξουθένωνε κάθε προσπάθεια του Γιωργάκη και μετά του Αντωνάκη, να εφαρμόσουν τα μνημόνια, δίνοντάς τους έτσι το άλλοθι να μην κάνουν τίποτε.
Με βάση αυτό το αξιακό μέτρο επέλεξε και τους εκλεκτούς τωρινούς αξιωματούχους, που είναι όλοι πάρε τον ένα και χτύπα τον άλλο και καταρρακώνουν το δημόσιο συμφέρον και εξαϋλώνουν τον τόπο. Γιάνηδες, Ακατανόμαστες Φράου Μπλύχερ, Τασίες, Θεανές, Δρίτσες, Στρατούληδες, Μπαλτάδες, Λαφαλαπατόλιος και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.
Αυτός κύρια επέβαλε την ιδιότυπη εθνοκτόνο αντιμνημονιακή Σκυταλοδρομία. Σε αυτήν, ο κάθε φέρων την σκυτάλη που λέγεται αντιμνημόνιο με στόχο την πρωθυπουργία, μόλις αγγίξει τον θρόνο αμέσως την πετάει όπου να ‘ναι. Και όποιος την αρπάξει στον αέρα, συνεχίζει την σκυταλοδρομία, προσβλέποντας με τη σειρά του στο θρόνο… Αυτός μας έσπρωξε στον πιο αποβλακωμένο και πιο γελοίο σκοταδιστικό αντιμνημονισμό, που από μόνος του μας τσάκισε το όποιο διεθνές κύρος μας είχε απομείνει.
Ώσπου μας έβγαλε από το μνημόνιο πριν λίγες εβδομάδες και είδαμε τον Χριστό φαντάρο. Και από την τρομακτική καταστροφή που μετράει η ήδη ελάχιστη θητεία του, το μείζον κομμάτι της ήταν εκείνες οι βδομάδες που μπήκε λουκέτο στην Ελλάδα…
Μάλιστα, όπως πάλι δείχνει το πλούσιο κυριακάτικο ρεπορτάζ, έως την τελευταία στιγμή είχε πεισθεί να πάει τη δουλειά στα άκρα του Γκρέξιτ… Και ρωτούσε τον χαρούμενο γραφικό ΥΠΟΙΚ καταστροφέα, εάν είναι σίγουρος ότι αντέχουμε κάτι τέτοιο. Ακόμα και την τελευταία στιγμή! Και μόλις η μικρότητά του αντιλήφθηκε την καταστροφή, κακήν κακώς τώρα αποπειράται να μας ξαναβάλει σε μνημόνιο, στο Τσιπνημόνιο, για να ξαναπάρουμε ανάσες…
Και τώρα μόλις καταλαβαίνει αυτό που είπε προχτές ο Σαπέν, ότι «η αληθινή ταπείνωση θα ήταν να εκδιωχθεί η Ελλάδα από το Ευρώ!». Γιατί, όταν πριν το δημοψήφισμα το είχε παρομοίως περιγράψει ο καθηγητής Κώστας Λάβδας: «Το Γκρέξιτ θα είναι εθνική ήττα!», τότε περί άλλα ετύρβαζε η μικρότητα του εθνικού μαστροχαλαστή… Έτσι φτάσαμε στο ανεπίστροφο κακό, που ακόμα (αμυδρά πια) ελπίζουμε να μην γίνει έτι χειρότερο.
«Το έγκλημα του Χρηματιστηρίου»
Οι περισσότεροι από τους πονηρούς του Κόμματος της Μικροδιαφθοράς συγκαταλέγονται σε εκείνους που έκαναν σκληρή κριτική στον Σημίτη για το Φθινόπωρο του 1999.
Κι αν ακόμα αποδώσουμε ευθύνες στον Σημίτη για εκείνη την εποχή, οπότε ήταν πιο διεθνές και σύνθετο το ίδιο φαινόμενο, η διαφορά είναι μία, μεγάλη και δραματική. Ότι ο Σημίτης δια παραλείψεων άφησε τα πρωτόγνωρα πράγματα, χωρίς να προλάβει έγκαιρα να τα διορθώσει. Ενώ τούτοι εδώ διά πράξεων βλακωδώς εγκληματικών οδήγησαν μαθηματικά τα πράγματα προς την καταστροφή. Και μάλιστα παρά τις διεθνείς προειδοποιήσεις.
Άλλως ειπείν, η Χρηματιστηριακή ζημιά επί Σημίτη, έγινε, όπως σε όλο τον πλανήτη, όταν έσκασε η διεθνής φούσκα. Μόνο που εδώ συνέβη με τον τσιφτετελληνικό τρόπο, αθεσμικότερα και σφοδρότερα.
Αυτοί, λοιπόν, που κατέκριναν τον νεοφιλελεύθερο Σημίτη, τώρα γκρέμισαν το Χ.Α.Α., προκαλώντας ανήκεστη βλάβη και στο τραπεζικό σύστημα, ως μη όφειλαν. Θα πει κανείς, σάμπως και το θέλανε; Όχι, ασφαλώς δεν πιστεύουμε ότι έγινε το μακελειό εξεπιτούτου (όπως ακριβώς δεν είχε γίνει κάτι τέτοιο και επί Σημίτη…). Από βλακεία έγινε. Όχι από δολιότητα, άσχετα αν κάποιοι επιτήδειοι επωφελήθηκαν.
Και θα συνεχίσουν να επωφελούνται, αφού κάποιοι νομίζουν ότι τώρα έρχεται ανάκαμψη. Λες και οι παλαιοί μέτοχοι των τραπεζών δεν θα βλαφθούν από την ανακεφαλαιωτική εισφορά των επερχόμενων νέων κεφαλαίων, που θα αλλοιώσουν τη μετοχική σύνθεση εις βάρος των παλαιών μετόχων. Άρα προς τι η πρεμούρα τώρα να ψωνίσει κανείς τραπεζικές μετοχές, πάρεξ να ικανοποιήσει όσους ξεφορτώνουν καραβιές; Εκτός εάν ξέρουν κάτι που δεν ξέρουμε εμείς…
Το ΧΑΑ, λοιπόν, είναι τώρα η κορωνίδα της ζημιάς, αφού οι τράπεζες είναι η λειτουργική και επικοινωνιακή δομή της οικονομίας. Η κατάρρευση των ΗΔΗ ανακεφαλαιωμένων τραπεζών, που είχε σε όλους μας κοστίσει σε ελάχιστο χρόνο 25 δις που τώρα έγιναν καπνός και τώρα ξαναπάμε για άλλα τόσα…
Να ‘ναι καλά ο Αλεξάκης μας να παίζει. Όθεν έρχεται και η περαιτέρω στάση πληρωμών, η κατάρρευση των επιχειρήσεων, της όλης οικονομίας, της αγοράς εργασίας. Όλα αυτά έχουνε αιτιοκρατικά μια απλή εξήγηση.
Επιμένουμε, λοιπόν, αν ο Σημίτης έχασε το παιγνίδι (που η ζημιά του μετά από λίγα χρόνια εξομαλύνθηκε) δια παραλείψεων, ετούτοι εδώ το σκότωσαν δια πράξεων παρανοϊκών. Αν οι παραλείψεις Σημίτη σημειώθηκαν παρόμοια και παντού αλλού, οι πράξεις των τωρινών συνέβησαν αντίθετα από παντού αλλού...
Να ‘ναι καλά ο Αλεξάκης να παίζει
Μάλιστα, παρά τις επίμονες προειδοποιήσεις των Άλλων, που τώρα ήταν και Επόπτες Μνημονίων… Και αυτό το παρανοϊκό παιγνίδι προκαλεί τη διεθνή απορία και τον ταπεινωτικό οίκτο για την αυτοκαταστροφική κακομοιριά μας (ενώ εμείς είμαστε υπερήφανοι…). Και ουδείς καταλαβαίνει ποια κίνητρα πρυτάνευσαν στους τυχοδιώκτες πρωταγωνιστές…
Προφανώς, κανένας πρωθυπουργός δεν επιδιώκει να «τα αρπάξουνε» οι κολλητοί του εις βάρος της κοινωνίας. Γιατί κανένας (ας εξαιρεθεί ο παρά τρίχα, ομειονεκτικός Άκης) πρωθυπουργός δεν θυσιάζει το μείζον (μια θέση στην Ιστορία) για το έλασσον (μια περιουσία από λαμογιές, που ποτέ δεν θα μπορέσεις να χαρείς…).
Και αυτά τουλάχιστον σε επίπεδο ηγεσίας. Γιατί κάτω από τη μύτη της, ειδικά σε αθεσμικά προνεωτερικά αντιφιλελεύθερα αντιδημοκρατικά ξελιγωμένα περιβάλλοντα σαν του λόγου μας, γίνεται της ξεπέτας και της λαμογιάς. Και οι αδύναμοι, οι μικροδιεφθαρμένοι, πληρώνουν αυτό το ανομικό περιβάλλον, όσο κι αν νομίζουν ότι με το να κλέψουν λίγο ΦΠΑ ή λίγο φόρο είναι κερδισμένοι…
Αυτή την αντιληπτική ανικανότητα πρέπει να την αποδίδουμε τελικά στις ηγεσίες μας. Γιατί χάνει τον έλεγχο, αλλά δεν την νοιάζει. Αφού επιβραβεύεται κανονικά από την πανίσχυρη εντολή της ανυπότακτης βλακείας του αφελούς οχλοπολτού, που χάνει εξ αιτίας των ηγετών τα πάντα, αλλά ανυποχώρητα τους στηρίζει.
Η αλληλουχία των ακατανόητων απόκρυφων νοημάτων θα μείνει για πάντα προς διερεύνηση από τους φυσιοδίφες του μέλλοντος. Τι κάνει έναν ηγέτη να μην νογάει για το κακό που φέρνει η αμεριμνησία των ιδεοληψιών του;Πώς διανοείται, μόλις τελειώνει το πρόγραμμα και του λένε οι δανειστές, θα χάσετε τις τράπεζές σας και θα πονέσουν οι φτωχοί και οι ανήμποροι. Ανανεώσετε άμεσα τη μνημονιακή μας σχέση.
Κι αυτός, αντί να τους ακούσει, εξαγγέλλει εγκληματικά δημοψήφισμα… Κι τότε έρχεται το κλείσιμο το τραπεζών μετά κάπιταλ κοντρόλς. Αλλά εμείς λαρτζ! Όχι μόνο ευχαριστημένοι είμαστε, που μας καταστρέψατε παιδιά, είμαστε και υπερήφανοι για την επιλογή μας!
***
Θα περάσει ο καιρός ο τιμωρός και θα κατανοήσει ο πικραμένος τσιφτετέλληνας την απίστευτη αντιμνημονιακή απάτη. Τότε θα καταλάβει ότι εάν τεθεί θέμα Ειδικού Δικαστηρίου δεν θα είναι για τα Μνημόνια… Είτε θα είναι για όλο το τρέχον εξάμηνο της Πρώτη Φορά «Αριστεράς», ή θα πρόκειται μόνο για τις λίγες υπερήφανες εβδομάδες που έβαλε λουκέτο όλη η Ελλάδα. Και δεν θα είναι για δόλια πρόκληση καταστροφής.
Θα είναι μια εθνική καταστροφή λόγω ανικανότητας του Ειδικού Ηγέτη, που δεν ήξερε να μετρήσει το μπόι του, πετώντας τον ήδη ημικατεστραμμένο Ειδικό Λαό στα αχαρτογράφητα αβαθή του Εθνικού Γκρεμού.
Για το εάν θα πάμε ακόμα βαθύτερα, το παιγνίδι είναι συναρπαστικά ανοιχτό… Ανάλογα με όσα επίκεινται, θα δούμε εάν έχει πιο κάτω ή πιο πάνω και εάν ακόμα οι πρωταγωνιστές θα αλλάξουν ή όχι και πώς…
Μπορεί λόγω και των ημερών να διατελούμε μεταξύ βουτιάς και καρπουζιού, αλλά εφέτος είναι περίεργο το Άγιο Ελληνικό Καλοκαιράκι. Είναι Τιμωρός ο Καιρός, είναι η πυκνή Ιστορική Στιγμή, κατά την οποία απομυθοποιείται χειμαρρωδώς η οργανωμένη εθνική μας βλακεία. Χωρίς να είναι ολοφάνερο ότι αυτό θα φέρει επί τέλους και μια ανηφόρα, που να είναι μάλιστα και λυτρωτική. Για να δούμε τι θα δούμε.
Υ.Γ. 1
Παρανοϊκές εκλογές
Έχουμε ήδη εξηγήσει ότι εκλογές δεν γίνονται κανονικά ως αδιανόητες, εφόσον θα έχει ήδη εγκριθεί ένα Μνημόνιο τόσο από εμάς όσο και από τους δανειζόμενους. Γι’ αυτό, όποιος θέλει εκλογές, (εάν μπορεί) ας τις κάνει πριν την συνομολόγηση του Μνημονίου. Απλούστατα, γιατί μετά τις εκλογές μπορεί να προκύψει μια νέα Βουλή με αρνητική προς αυτό το Μνημόνιο σύνθεση. Τότε τι γίνεται;
Και μην πει κανείς ότι μα ο Αλεξάκης είναι σίγουρος ότι θα τις ξανακερδίσει… Μπορεί και να τις χάσει. Βέβαια μπορεί -υπό προϋποθέσεις- και να τις χάσει από ευρωπαϊκές δυνάμεις, οπότε αυτό για μας είναι πολύ αισιόδοξο και λυτρωτικό σενάριο. Αλλά η ΕΕ δεν είναι τυχοδιωκτικός Οργανισμός, δεν παίζει με σοβαρά πράματα όπως κάποιοι γκάμπλερ μπέμπηδες. Να μην το ξεχνάμε, όσο κι αν τώρα φαίνεται βέβαιο ότι πάμε για εκλογές…
Υ.Γ. 2
Περισσότερη Ακατανόμαστη
Υπάρχει κάτι πιο ονειδιστικό από την ίδια την επονείδιστη συμπεριφορά; Να πείτε στην Ακατανόμαστη (aka Φράου Μπλύχερ) ότι ο χαρακτηρισμός της γραφικότητας δεν αποδίδεται (ούτε και αίρεται) με διοικητικά μέτρα και εντολές (καλο)κακοπροαίρετες. Αποδίδεται επί τη βάσει της πρακτικής και της συμπεριφοράς του καθενός.
Όσον αφορά στην ουσία της συνέπειας προς τα λεγόμενα και στο ποιος είναι συνεπέστερος (οι προσκολλημένοι στο επαγγελθέν αδιέξοδο ή οι προσαρμοσθέντες στην σκληρή πραγματικότητα), τα έχουμε ήδη ξαναπεί.
Και ούτε οι με συνέπεια παραμένοντες στη θέση τους, ούτε οι προσαρμοσθέντες (που έκαναν στροφή κατόπιν καταστροφής) έχουνε ελαφρυντικά. Έβλαψαν και οι δυο τους την Συρία το ίδιο.
Υ.Γ. 3
Το μέτρο του εθνικού αδιεξόδου
Η περιοδεία του Προέδρου Λαφαζάνη δίνει το μέτρο του εθνικού αδιεξόδου («κανένας βουλευτής της Αριστερής Πλατφόρμας δεν πρόκειται να ψηφίσει ΝΑΙ στο Μνημόνιο»). Η κυβέρνηση οδηγείται σε κατάρρευση.
Όλα δείχνουν ότι η υποχρεωτική κολονοσκόπησή μας θα γίνει τέλεια, δεν μένει παρά να κόψουμε τις γκρίνιες και να κάτσουμε υπομονετικά να την ευχαριστηθούμε όλοι μας. Κι εσείς οι πολλοί που (ως πότε ακόμα;) σας αρέσουν τα ξινά της ακροδεξιάς Πρώτη Φορά «Αριστεράς» κι εμείς οι λίγοι που ζούμε ανάμεσά σας.
13°
