«Όχι άλλους τσομπάνηδες»

Στην Ελλάδα ασχολείται με την αγροτική παραγωγή το 14,5% του πληθυσμού και αποδίδει το 6,6% του ΑΕΠ, σε αντίθεση με τα ποσοστά σε όλη την Ευρώπη που είναι 2,9 με 3,5% απασχόληση ανθρώπινου δυναμικού με αποτελέσματα καλύτερα στα ΑΕΠ (από 7,5 έως 9,5%).

Από αυτό προκύπτει ότι παρόλο που απασχολείται τόσος κόσμος σε υπερβάλλον ποσοστό, σχεδόν πενταπλάσιο από το αντίστοιχο ευρωπαϊκό, τα αποτελέσματα είναι πενιχρά. Τόσο πενιχρά που με απλή μέθοδο των τριών προκύπτει πως αν όλοι μας ήμασταν αγρότες θα παράγαμε μόλις το 45% του ΑΕΠ.

Όμως, έχει γίνει μόδα όλοι να προτείνουν στους νέους να ασχοληθούν με αγροτικές εργασίες και μάλιστα υπήρξε υπερπροβολή από τα ΜΜΕ κάποιων νεόκοπων που το αποφάσισαν και δόθηκε ιδιαίτερη προβολή για νέες καλλιέργειες (σαλιγκάρια, μανιτάρια, ρόδια κτλ.) που έλαβαν και τη διάσταση ότι είναι αυτό που χρειαζόμαστε για να σωθούμε από την κρίση.

Κανένας νοήμων φυσικά δεν θα ήταν αντίθετος με τον εκσυγχρονισμό των καλλιεργειών αλλά αυτό είναι μακριά από το να μετατραπούμε σε αγροτικό έθνος όπως η Ινδία ή το Βιετνάμ, έστω και εκσυγχρονισμένα.

Το περίεργο είναι πως αυτή η χώρα που διαθέτει 3.045 νησιά και 16.000 χιλιόμετρα ακτογραμμές (περισσότερες από την Αφρική) είναι μία ηπειρωτική χώρα. Το λέω με την έννοια της κουλτούρας. Και παρέμεινε γιατί οι βουλευτές της ηπειρωτικής χώρας έπρεπε να ικανοποιήσουν τα κατακερματισμένα μικροσυμφέροντα των αγροτών ψηφοφόρων τους και έκαναν τα πάντα να παραμείνουν αγρότες και ψηφοφόροι.

Γιατί είναι στην ίδια λογική η κατασκευή του άνευ λόγου κτιρίου στην Ήπειρο στα σύνορα με την Αλβανία που κανείς δεν γνωρίζει γιατί χτίστηκε από τον Πελτσάνικο, με τις πολιτικές του Ανδρέα Παπανδρέου: κάθε χωριό και το γυμναστήριό του, κάθε κωμόπολη και το στάδιό του.

Και τις πραγματοποίησαν μη παραλείποντας να φυτέψουν και ένα Ξενία σε κάθε κουτσοχώρι και να δίνουν χρήματα σε ξελογιασμένους επιχειρηματίες για να χτίσουν ξενοδοχεία στην κωλοπετεινίτσα γιατί έχει ωραίο δάσος. Αλλά πώς να πουλήσεις δάσος στους Γερμανούς, τους Αυστριακούς, τους Ελβετούς, όταν αυτό δεν είναι το συγκριτικό σου πλεονέκτημα ως τουριστικό προϊόν;

Στην κωλοπετεινίτσα, όμως, τις κορδέλες θα τις κόψει ο τοπικός βουλευτής και οι περισσότεροι υποψήφιοι είναι σε ηπειρωτικούς νομούς, εκεί που έχει χωρικούς και αγρότες και εκατοντάδες χωριά που να τους κάνουμε γυμναστήρια και στάδια και Ξενία και να τους δηλώσουμε παραπάνω στρέμματα για να παίρνουν επιδοτήσεις γιατί και ο αγρότης (και θέλουμε πολλούς αγρότες, όχι όπως στην Ευρώπη που είναι μόνο το 3,5%), είναι κάτι σαν δημόσιος υπάλληλος.

Δεν κόβει τιμολόγια, δεν έχει βιβλία εσόδων εξόδων, δεν πλήρωνε έως πρόσφατα ασφαλιστικές εισφορές, και τώρα δίνει ελάχιστα, αλλά θα πάρει σύνταξη και θα δηλώσει και τη γυναίκα του ως αγρότισσα (παρόλο που δεν είναι) για να πάρει και εκείνη σύνταξη χωρίς να πληρώσει ποτέ τίποτα στον ΟΓΑ. Το 14,5% αυτό των αγροτών που θα συνταξιοδοτηθεί το πληρώνουμε όλοι μας καθημερινά σε χαρτόσημα, σε παράβολα, ακόμη και στο δάνειο που θα πάρουμε από την τράπεζα υπάρχει ποσό υπέρ ΟΓΑ.

Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό το κακό που έχει κάνει ο αγροτισμός και το χάιδεμα των χωριών στην οικονομία και τη χώρα. Έχει τσακίσει τη βιομηχανία, γιατί η κωλοπετεινίτσα είναι απείρου κάλλους, όπως λέει και ο τοπικός βουλευτής και συμφωνούν οι τοπικοί παράγοντες συμπεριλαμβάνοντας τους οικολόγους που δεν χρειάζεται να είναι τοπικοί, αυτοί είναι παντού, και ως εκ τούτου απαγορεύεται με τους σκληρότερους οικολογικούς νόμους στον κόσμο η δημιουργία βιομηχανίας στην κωλοπετεινίτσα, γιατί τα κατσικάκια μας βελάζουν και τα τριφύλλια μας αναπτύσσονται μαζί με τα παντζάρια και τώρα θα βάλουμε καινούργιες καλλιέργειες (σαλιγκάρια, μανιτάρια και ρόδια) που θα μας κάνουν πλούσιους.

Αν υπάρχει Βωξίτης δεν θα αφήσουμε να γίνει εξόρυξη, ούτε το μάρμαρο, ούτε τον χαλκό, ούτε τον Ζόλυθο. Είναι η ίδια ιστορία με τις Σκουριές Χαλκιδικής. Ναι, έβαλαν το χέρι τους οι οικολόγοι και οι αριστεροί και ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως βρήκαν και έτοιμη την νοοτροπία του αγροτισμού-τοπικισμού που έχει βαθιές ρίζες.

Το μάρμαρο, ας πούμε, καλύπτει μόνο το 2% του φλοιού της γης αλλά στην Ελλάδα τα ανθρακικά πετρώματα καλύπτουν το 70% της επιφάνειάς της και υπάρχουν υπέροχα λευκά και χρωματιστά μάρμαρα να ντύσουν όλες τις οικοδομές και τους ουρανοξύστες του κόσμου.

Αυτό απαιτεί βιομηχανία και για να λάβει άδεια μία βιομηχανία πρέπει να πληροί τις περιβαλλοντικές μελέτες και προϋποθέσεις που βρίσκουν αντίθετους τους κατοίκους της κωλοπετεινίτσας και του τοπικού βουλευτή, γιατί τα κατσίκια μας βελάζουν και σπέρνουμε παντζάρια.

Ο Ιωάννης Μεταξάς είχε πει πως σκοπός του ήταν να καταργήσει τα χωριά και να δημιουργήσει σε κάθε νομό εκτός από την πρωτεύουσά του μία κωμόπολη και πέντε έξι κεφαλοχώρια. Το σχέδιό του αποσκοπούσε στο να γλιτώσει τα έξοδα των υποδομών. Δεν μπορούμε, είπε, να στείλουμε σε χιλιάδες χωριά ρεύμα, τηλέφωνο, να κτίσουμε σχολείο, να διορίσουμε δασκάλους, διοικητικούς υπαλλήλους, να κατασκευάσουμε δρόμους κτλ. Επιπλέον υπάρχουν περιοχές που πρέπει να αφοσιωθούν στη βιομηχανία.

Ο Μεταξάς ήταν φασίστας, αλλά εκτός από αυτό είχε επιχειρηματικές ιδέες. Το να είσαι φασίστας δεν σημαίνει ότι δεν έχεις επιχειρηματική νοοτροπία. Άλλωστε μπορούσε να υλοποιήσει το σχέδιο, ήταν δικτάτορας, θα το επέβαλλε αλλά τον πρόλαβε ο πόλεμος.

Και μια που αναφέραμε βιομηχανία: στη χώρα μας η βιομηχανική παραγωγή συμβάλλει στην οικονομία και το ΑΕΠ μόλις το 16% σε σχέση με την Ευρώπη που είναι 40%, βλέπετε εκεί δεν έχουν στρατιές αγροτών και τοπικούς βουλευτές που χαϊδεύουν τους ψηφοφόρους χωρικούς τους.

Στην πραγματικότητα η ραχοκοκαλιά της βιομηχανίας μας είναι χίλια εργοστάσια που αν το ψάξουμε θα διαπιστώσουμε ότι παράγουν τα μισά εδώ και έναν αιώνα και τα υπόλοιπα ογδόντα χρόνια. Ε λοιπόν, τα 500 έγιναν επί Βενιζέλου στα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα (όταν ο Βενιζέλος ανακάλυψε τον δαιμόνιο Μποδοσάκη-Αθανασιάδη και τον επέβαλε), και τα άλλα 500 επί Μεταξά. Ο ένας ήταν δημοκράτης και ο άλλος φασίστας και μάλιστα οι δυο τους θανάσιμοι πολιτικοί εχθροί, αλλά στη βιομηχανική παραγωγή ακολούθησαν ακριβώς την ίδια πολιτική ανάπτυξης.

Είναι ενδιαφέρουσα μία αναζήτηση στο iMinerals GR όπου μπορεί κανείς να διαπιστώσει τις ποσότητες, τις ιδιότητες, τις χρήσεις και τις περιοχές στη χώρα μας που υπάρχουν βιομηχανικά, ενεργειακά και μεταλλικά ορυκτά. Οι αλκαλιούχοι άστριοι έχουν εφαρμογές σε βαφές, χρώματα, πλαστικά και ελαστικά. Υπάρχουν κοιτάσματα στον Έβρο (Κόρυβος, Πρωτοεκκλησιά), στη Δράμα (Παρανέστι), στη Θεσσαλονίκη (Λευκοχώρι, Νικόπολη, Καλαμωτό), στη Σαμοθράκη και στη Σιθωνία Χαλκιδικής. Ο Αταπουλγίτης και ο Σεπιόλιθος έχουν εφαρμογές σε παρασκευή ζωοτροφών, εκδόχων φαρμακευτικών προϊόντων, αποσμητικών και λιπαντικών ουσιών, καλλυντικών υγρών απορρυπαντικών κ.ά. 

Υπάρχουν τεράστια κοιτάσματα ΝΑ των Γρεβενών στη λεκάνη του Βεντζίου (50 εκ. τόνοι).Ο Βαρύτης χρησιμοποιείται ως πληρωτικό στις κατασκευές και επικαλυπτικό υλικό σε πλαστικά, ελαστικά και χαρτί. Έχουμε κοιτάσματα στη Θάσο, Μεταλλικό Κιλκίς, Λευκάδα, Τυρό Αρκαδίας, Μολάους Λακωνίας Κίμωλο, Πολύαιγο, Κω, Μήλο, Δραγονήσι.

Ο Βερμικουλίτης χρησιμοποιείται στα οικοδομικά υλικά και τον βρίσκουμε στο Ζιδανίο Κοζάνης, Ασκού Λαγκαδά, στα όρη Κρούσια και Δίσωρο Κιλκίς, στη Βάβδο και Γερακινή Χαλκιδικής. Ο Βολαστονίτης έχει εφαρμογές στα χρώματα τα πλαστικά και τα νάιλον και κοιτάσματά του έχουν ανακαλυφθεί στα Κιμμέρια Ξάνθης, Πανόραμα Δράμας και Ανάφη.

Και υπάρχουν βορικά ορυκτά και ενώσεις, βωξίτες και αλουμίνα, γρανάτες, γραφίτης, γύψος και ανυδρίτης, διατομίτης, ζεόλιθοι, καολίνης, κίσσηρη, σκωρία, κορούνδιο και σμύριδα, μαγνησιούχα ορυκτά και ενώσεις, μαρμαρυγίες, μπετονίτης, ολιβίνης, περλίτης, σιλιμανίτης, τάλκης, φθορίτης, φωσφορίτες και ενώσεις φωσφόρου, χαλαζιακή άμμος, χαλαζίας και ενώσεις πυριτίας.

Και τα μεταλλικά ορυκτά: άργυρος, μαγγάνιο, σιδηροπυρίτης, νικέλιο, σίδηρος, χαλκός και χρώμιο. Και υπάρχουν σε τεράστιες εκμεταλλεύσιμες και προσοδοφόρες ποσότητες σε χιλιάδες περιοχές όλης της χώρας και σταματώ να σας κουράζω με την παράθεση των εφαρμογών και τις ακριβείς θέσεις των κοιτασμάτων.

Ο βασικός λόγος που η ελληνική βιομηχανία δεν μπορεί να αναπτυχθεί είναι πως το κοίτασμα σε ένα βουνό ή μία κοιλάδα δεν εξορύσσεται διότι θίγονται τα μικροσυμφέροντα της στάνης, του μπαξέ, του χωραφιού, των εκατό κατοίκων της κωλοπετεινίτσας.

Έτσι λοιπόν κάθε χωριό έχει και το γυμναστήριό του, και τους ασφαλισμένους ΟΓΑ που δεν πληρώνουν ΟΓΑ γιατί το πληρώνουμε εμείς και όλοι αυτοί είναι και το 14,5% του πληθυσμού μας.

Και συστήνουν στους νέους να επιστρέψουν, λέει, στα χωριά για να γίνουν αγρότες και να νικήσουν την οικονομική κρίση, δηλαδή να οπισθοδρομήσουμε σε επίπεδο Ινδίας και Μπαγκλαντές γιατί είμαστε ανίκανοι να αναπτύξουμε τη βιομηχανία και τη μετάπραξη.

Η αγροτική παραγωγή στην Ελλάδα είναι μία χαμένη υπόθεση από οικονομική άποψη. Όσες μπαρούφες και να λένε περί διάθεσης του ελαιόλαδου και άλλων προϊόντων ελάχιστα μπορεί να αποδώσει περισσότερα από ό,τι ήδη αποδίδει. Αυτός είναι ο κάβουρας αυτό είναι και το ζουμί του. Με τα σκόρδα και τα παντζάρια δεν υπάρχει ανάπτυξη και πρόοδο. Ούτε μπορείς να ανταγωνιστείς τις τριτοκοσμικές γεωργικές χώρες με το φτηνό κόστος παραγωγής.

Τελευταία ανακάλυψαν πως εισάγουμε σκόρδα από την Κίνα ή πατάτες από την Αίγυπτο, και αυτό λένε είναι εγκληματικό και πρέπει όλους να μας συγκλονίσει. Ωραία, λοιπόν, να γίνουμε όλοι αγρότες για να παράγουμε ακριβά σκόρδα και ακριβές πατάτες και να βρούμε καταναλωτές να τα αγοράσουν επιμένοντας σε ένα αποτυχημένο μοντέλο οικονομίας.

Ανάπτυξη μπορεί να έρθει μόνο με τη βιομηχανία, που την έχουμε πνίξει με σκληρούς περιβαλλοντικούς νόμους, γραφειοκρατία και υψηλή φορολογία, και τις υποδομές στον τουρισμό και τη ναυτιλία, συμπεριλαμβανομένου της ιδιωτικής κρουαζιέρας που με μερικές σωστές κινήσεις και κατασκευές μαρινών να αυξήσει 5% το ΑΕΠ, όσο δηλαδή αποδίδει η τεράστια στρατιά των χαιδεμένων αγροτών.

Όμως αυτό θα συμβεί όταν αλλάξει και η κουλτούρα μας. Επί σειρά δεκαετιών στο τηλεοπτικό σήμα της ΕΙΡΤ ακουγόταν μία φλογέρα και ένα κουδούνισμα: κλιγκ- κλογκ, όπως των προβάτων που μαζεύονται στη στάνη.

Η μονοπωλιακή τηλεόραση αυτό είχε επιλέξει ως χαρακτηριστικότερο σημαίνον για να μας υποβάλλει. Φτάνει, όμως, η χώρα έχει ανάγκη από βιομηχανική παραγωγή και οι νέοι μας πρέπει να ενθαρρυνθούν να δραστηριοποιηθούν στη βιομηχανία, τη βιοτεχνία και τη μετάπραξη, όπως συμβαίνει στις σύγχρονες ευρωπαϊκές οικονομίες.