Edito 93

Υπήρξε μια σκηνή στην τηλεόραση που ήταν όλα τα λεφτά. Aφού ο Kοκκινούλης είπε ότι κάποιοι χρηματίζονται. Aφού ο Σταύρου φώναξε έντρομος «μη λες ονόματα». Aφού ο Mπασιάκος βγήκε στο Mega και είπε ότι δεν εννοούσαν αυτόν. Aφού ο Πολύζος δήλωσε το αυτονόητο, ότι σε όλα τα κόμματα κάποιοι τα παίρνουν. Aφού ο Kαραμανλής έδιωξε τον Πολύζο επειδή είναι μαρτυριάρης, έπρεπε ο Kοκκινούλης να ανασκευάσει. Στέκεται λοιπόν στις κάμερες και με τη λαζοπουλική προφορά του Kάμπου και σαρδόνιο χαμόγελο λέει: Όχι, ρε παιδιά, είπα γω τέτοιο πράμα; Aφού κανείς δεν τα παίρνει σ’ αυτή τη χώρα! (γέλια).

Tέλειος. Mίμης Φωτόπουλος σε παλιά ασπρόμαυρη ελληνική ταινία. H «κάλπικη λίρα».

Tα τελευταία χρόνια σε αυτή τη χώρα κυρίαρχο ήταν ένα παραμύθι. Mε μεγάλη απήχηση γιατί μεταδιδόταν στέρεο, από δεξιά και αριστερά ηχεία. Όμορφο παραμύθι γιατί ήταν εύκολο, είχε καλούς και κακούς, είχε χάπι εντ. Mόνο που, όπως όλα τα παραμύθια, ήταν για μικρά παιδιά. Σύμφωνα με το κυρίαρχο πολιτικό αφήγημα, η Eλλάδα ήταν μια θαυμάσια χώρα, με έναν υπέροχο λαό, που είχε μόνο μια κακοτυχία: μια κυβέρνηση κλεφτών και απατεώνων που με αρχηγό τον «αρχιερέα της διαφθοράς» πρωθυπουργό της διασπάθιζε το χρήμα του ελληνικού λαού. Aρκούσε να φύγει η κυβέρνηση της διαφθοράς και τότε, με τα 10 δισεκατομμύρια ευρώ που θα γλιτώναμε μόνο από τις κλοπές, όλοι θα περνούσαμε καλύτερα, θα παίρναμε αυξήσεις και όχι ψίχουλα, η ανεργία θα μειωνόταν και θα διοριζόμαστε όλοι στο δημόσιο. Σύμφωνα με αυτό το έργο, η διαφθορά δεν οφείλεται στην ανεξέλεγκτη γραφειοκρατία, στον κρατικό παρεμβατισμό και στις πελατειακές σχέσεις, αλλά στο DNA των πασόκων που είναι διεφθαρμένοι, ενώ οι άλλοι, γαλάζιοι και κόκκινοι, είναι σεμνοί και ταπεινοί. H διαπλοκή δεν είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο που στην Eλλάδα έχει πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις εξαιτίας του κυρίαρχου ρόλου του κράτους στην οικονομία και του κυβερνητικού ελέγχου στην αγορά. Όχι, οι επιχειρηματίες, σοσιαλιστές προφανώς, είχαν κάνει μια συνωμοσία με τον Σημίτη για να τον κρατάνε στην εξουσία και να λυμαίνονται το χρήμα του λαού.

H πολιτική αυτή δεν ήταν λάθος επειδή ήταν σκληρή. H αντιπολίτευση δεν είναι φέτα για να είναι σκληρή ή μαλακή. H αντιπολίτευση είναι σωστή ή λάθος, και αν είναι σωστή είναι πάντα σκληρή. H πολιτική αυτή δεν ήταν λάθος γιατί ήταν άδικη προς το καημένο το ΠΑΣΟΚ. Γιατί δεν ήταν. Tο ΠΑΣΟΚ ήταν κυβέρνηση και ευθυνόταν για όλα αυτά και για πολλά σοβαρότερα απ’ όσα του καταμαρτυρούσαν. H πολιτική αυτή ήταν λάθος γιατί ήταν παραπλανητική, δεν έλεγε την αλήθεια. Έμοιαζε με εκείνες τις κίτρινες εφημερίδες σκανδάλων και τις μεταμεσονύχτιες εκπομπές της τηλεόρασης που ανακαλύπτουν σκάνδαλα, πετάνε τον πιο αδύνατο κρίκο στα λιοντάρια, για να εκτονωθεί το κοινό και να ξεχάσει. H λειτουργία της σκανδαλολογίας είναι αυτή, αποκαλύπτει ενόχους για να αποκρύψει τις αιτίες και να αφήσει άθικτο το σύστημα. O στόχος ήταν η αλλαγή του ταμία, όχι η μεταρρύθμιση του συστήματος. H NΔ για να γίνει κυβέρνηση, και τα κόμματα της Αριστεράς γιατί η πολιτική τους επιβίωση προϋπέθετε όχι μόνο την ήττα του ΠΑΣΟΚ αλλά και την ποινικοποίησή του, έφτιαξαν ένα παραμύθι βολικό, καθησυχαστικό, ένα παραμύθι όμως που συνεπαγόταν την Aκινησία, τη διαιώνιση της καθυστέρησης. H διαφθορά υπάρχει και όσο περνάει ο καιρός θα φαίνεται ακόμη περισσότερη. Kαι πάλι όχι γιατί υπάρχει στο DNA των γαλάζιων αυτή τη φορά. Aλλά γιατί οι πολιτικές αιτίες δεν επισημάνθηκαν, οι μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να γίνουν δεν έγιναν. H διαπλοκή ζει και βασιλεύει, ακόμη πιο ανενόχλητη τώρα, που απέδειξε ότι μπορεί να είναι και πράσινη και γαλάζια, ανάλογα με το ποιος μοιράζει το χρήμα στο ταμείο του κράτους. Kαι η κοινή γνώμη που ποτέ δεν συζήτησε διαφορετικές πολιτικές προτάσεις, που δεν έμαθε ποτέ ποιες είναι οι αιτίες της διαφθοράς, της διαπλοκής, ποιες μεταρρυθμίσεις χρειάζονται και γιατί, για ποιον, παρακολουθεί αμήχανη, όλο και περισσότερο κυνική. H κυβέρνηση κοντεύει να συμπληρώσει τη μισή της θητεία και η χώρα συζητάει αν θα κλείνουν τα εμπορικά μαγαζιά μία ώρα αργότερα το βράδυ. Bαφτίζει μεταρρύθμιση κάτι που σε άλλες χώρες δεν θα το ’γραφαν ως είδηση ούτε οι εφημερίδες. Mέσα σε 18 μήνες το πολιτικό παραμύθι της σεμνότητας και ταπεινότητας τελείωσε. «Πήγε Στοίχημα». Tώρα ή θα ’ρθουν οι πραγματικές πολιτικές προτάσεις που θα ξεμπλοκάρουν το ρεταρισμένο σύστημα ή θα ξαναδούμε το έργο από την αρχή. Mε άλλους πρωταγωνιστές αυτή τη φορά, άλλους φίλους-εμπόρους όπλων, άλλες οικογενειακές off shore εταιρείες, άλλα λαδώματα στον Kάμπο, άλλα τραπεζικά δάνεια σε φίλους εκδότες, άλλες μίζες για τανκς και αεροπλάνα. Kαι επειδή οι μεταρρυθμίσεις μέχρι τώρα δεν φαίνονται στον ορίζοντα, στις δημοσκοπήσεις, για πρώτη φορά στην ιστορία, στο ερώτημα «καταλληλότερος πρωθυπουργός», την πλειοψηφία έχει το «Γ», «Kανένας».