Eνα νέο σχέδιο επιχειρείται το τελευταίο διάστημα, καλών ίσως προθέσεων. Αποτυπώνεται σε άρθρα σημαντικών ανθρώπων της διανόησης και σε σχόλια αναλυτών/πολιτευτών σε τηλεοπτικά πάνελ. Ο κωδικός αυτού: «εκπαιδεύοντας τον Τσίπρα».
Το σχέδιο εκκινά από το δίλημμα: θέλουμε να εφαρμόσουμε τη συμφωνία που έκανε τελευταία στιγμή και με τους χειρότερους όρους ο κ. Τσίπρας ή να επιστρέψουμε στην απειλή του Grexit και του «εθνικού νομίσματος» που καλλιεργούσαν ως σχέδιο Β οι κ.κ. Τσίπρας και Βαρουφάκης; Αφού λοιπόν δεν πρέπει να πάμε στη δραχμή ή στην απειλή του Grexit, πρέπει να στηρίξουμε τον κ. Τσίπρα που μπορεί να έπαιξε εις βάρος της χώρας επί έξι μήνες αλλά τα γύρισε λίγο πριν την απόλυτη καταστροφή ασχέτως αν προκάλεσε μεγάλη βλάβη. Και όχι μόνο να τον στηρίξουμε αλλά και να τον εξημερώσουμε, να τον εκπαιδεύσουμε και να τον προστατεύσουμε από το ίδιο του το κόμμα και την εκλογική του βάση. Δηλαδή, από τον ίδιο του τον εαυτό.
Για μισό λεπτό, όμως. Ποιος έχει την ευθύνη για το γεγονός ότι φτάσαμε να μιλάμε για ισχυρή πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση; Ποιος έχει την ευθύνη για την καταστροφή των επί πέντε χρόνων θυσιών των Ελλήνων μέσα σε λίγους μήνες; Ποιος έχει την ευθύνη για την κοινωνική απονομιμοποίηση της μεταπολίτευσης και την ανάδυση σκοτεινών αντιδημοκρατικών δυνάμεων; Για τον περίφημο «εκτσογλανισμό», για να θυμηθούμε έναν ακριβή όρο που κάποτε είχε ενοχλήσει ιδιαιτέρως τον Συριζα.
Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας δεν έχει αυτή την ευθύνη, κι όχι μόνο την τυπική, πολιτική αλλά και την ουσιαστική; Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας δεν ήταν αυτός που δημιούργησε την πλατεία των αγανακτισμένων στην οποία γεννήθηκε ο Φρανκενστάιν «Συριζανέλ» με τη σιωπηλή υποστήριξη της ΧΑ; Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας δεν ήταν αυτός που έστρεψε τον κόσμο εναντίον της Βουλής, των θεσμών, της δυτικής δημοκρατίας;
Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας δεν ήταν αυτός που από την πρώτη στιγμή είχε το στρατηγικό έλεγχο της διαπραγμάτευσης; Αυτός δεν ήταν που τοποθέτησε τον κ. Βαρουφάκη, το «asset της κυβέρνησης» κατά τα λεγόμενά του, και του έδινε κατευθύνσεις περί «δημιουργικής ασάφειας» και οργάνωσης του σχεδίου εξόδου από το ευρώ σε «war rooms»; Οι επαφές και να φληναφήματα υπουργών της κυβέρνησης του με Ρωσία, Κίνα και χώρες της λατινικής Αμερικής υπό τη δική του καθοδήγηση δεν γίνονταν;
Αυτός ο ίδιος ο κ. Τσίπρας δεν ήταν που στεκόμενος δίπλα στον Πρόεδρο Πούτιν κατήγγειλε την ΕΕ και τις ηγεσίες των κρατών-μελών της ως μη δημοκρατικές απειλώντας και υποσχόμενος «νέα λιμάνια»;
Αυτός δεν προσέφερε στον Πρόεδρο Πούτιν τη δυνατότητα να θέσει υπό έλεγχο την Ελλάδα και να στηρίξει την έξοδό της από την ευρωζώνη με αντάλλαγμα 10 δις (την ώρα που ο κ. Σόιμπλε πρότεινε μπόνους 50 δις ευρώ για εθελοντικό Grexit!) κι ο μόνος λόγος που δεν συνέβη αυτό ήταν το γεγονός ότι αρνήθηκε ο ίδιος ο κ. Πούτιν; (Δεν είδα κανέναν στην Ελλάδα να διαψεύδει το εντυπωσιακό ρεπορτάζ του Παύλου Παπαδόπουλου, «Ο Λεονίντ, ο Αλέξης και ο Παναγιώτης» στο «Βήμα» της Κυριακής)
Αυτός, αλήθεια, δεν ριζοσπαστικοποίησε το 61% του εκλογικού σώματος του δημοψηφίσματος εξωθώντας το να πει ένα νέο ηρωικό «μεταξικό» ΟΧΙ στην ΕΕ, για να το μετατρέψει «ναι» στα πιο οδυνηρά μέτρα λιτότητας, λίγο αργότερα;
Και τώρα εμείς, οι άλλοι, θέλουμε να προστατεύσουμε τον κ. Τσίπρα από τον εκλογικό αυτό σώμα;
Κι αλήθεια γιατί οι «ανέντιμοι» και «επικίνδυνοι» είναι ο Π. Λαφαζάνης και η αριστερή πλατφόρμα ή ακόμα και ο Γ. Βαρουφάκης, ενώ ο έντιμος και ο λογικός είναι ο Τσίπρας; Ο Τσίπρας δεν ήταν αυτός που έριξε την κυβέρνηση τον Δεκέμβρη του 2014 και πήρε τις εκλογές με την πλατφόρμα Λαφαζάνη, ενώ κέρδισε το λαοπλάνο δημοψήφισμα με την πλατφόρμα Βαρουφάκη; Σε αυτό το σχήμα ο «πολιτικά έντιμος» είναι ο Λαφαζάνης και όχι ο Τσίπρας, αν θυμηθούμε μάλιστα και την περίφημη φράση γεμάτη έπαρση του τελευταίου ότι θα πρωτοτυπήσει και θα τηρήσει τις προεκλογικές δεσμεύσεις του.
Και τώρα τι; Υπό κανονικές συνθήκες ο κ. Τσίπρας θα είχε παραιτηθεί και θα εξεταζόταν σε αντιπαράσταση με τον κ. Βαρουφάκη για το ποιος έκανε και ήξερε τι. Αντί αυτού όμως εξυμνείται επειδή αντιλήφθηκε την τελευταία στιγμή τι συνέπειες θα είχε για τον ίδιο (όχι για τη χώρα) η πράξη αυτή της ρήξης που ο ίδιος προωθούσε και τράβηξε χειρόφρενο προκαλώντας όμως μη ιάσιμα τραύματα στη χώρα και τους πολίτες.
Όχι, αυτός ο εφιάλτης πρέπει να τελειώσει εδώ και τώρα. Είναι εθνικά ανεύθυνο και εξαιρετικά επικίνδυνο, κυρίως όμως είναι αφελές, να προσπαθούμε να κατασκευάσουμε έναν άλλο Τσίπρα, τον «δικό μας Τσίπρα»! Με τον τρόπο αυτό γινόμαστε συνένοχοι στο μεγαλύτερο έγκλημα που έχει γίνει ποτέ σε χώρα ευρωπαϊκή, ένα έγκλημα μάλιστα που διαπράττεται με νηφαλιότητα, σχεδιασμό και καλές προθέσεις.
Ο Τσίπρας, όμως, αυτός είναι. Ένας υπερφίαλος, φανατικός, ιδεοληπτικός, ανίκανος να αντιληφθεί τους ευρωπαϊκούς και διεθνείς συσχετισμούς, εθνικά επικίνδυνος «άνθρωπος που θέλησε να γίνει βασιλιάς». Κι όπως στην τελευταία σκηνή της ομώνυμης ταινίας «Ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει βασιλιάς»* το αίμα έσταξε και φάνηκε σε όλους πως δεν είναι θεός αλλά ένας κοινός πολιτικός πλάνος.
Το να προσπαθούμε να τον εμφανίσουμε κάπως αλλιώς, απλώς θα έχει ως αποτέλεσμα να παραταθεί η πλάνη των πολιτών και να οδηγηθεί η χώρα σε ακόμα χειρότερη κατάσταση από την οποία δεν θα υπάρχει επιστροφή. Και τότε ποιος θα αντιμετωπίσει την οργή του κόσμου; Δεν μπορούμε και δεν πρέπει κανείς να γίνει συνένοχος σε αυτό το εθνικό έγκλημα.
Η αντιπολίτευση οφείλει να ακούσει τη βάση, τους πολίτες αυτούς που τόλμησαν να βγουν στις πλατείες –σε αυτές τις πλατείες που πριν λίγα χρόνια είχε γεννηθεί το σκοτάδι– και να φωνάξουν «ναι» στην αλήθεια, «ναι» στην λογική, «ναι» στη δημοκρατία. Οι πολίτες αυτοί που αρνήθηκαν να υποκύψουν στην προπαγάνδα, που προέταξαν τη σκέψη και την αλήθεια. Οι πολίτες αυτοί που κράτησαν την ατομικότητά τους. Που κράτησαν το «εγώ» και δεν έγιναν μέλη ενός άμορφου «εμείς». «Το εγώ, αυτό το δημιούργημα της γραμματικής, πολιτικά ύποπτη οντότητα» όπως γράφει ο Καίσλερ στο «Μηδέν και το άπειρο» περιγράφοντας την ανάκριση του Ρουμπάσοφ στις δίκες της Μόσχας που είχε «τολμήσει» να διακρίνει τον εαυτό του από το κόμμα. Αλλά και να προστατεύσει τους πολίτες που εσκεμμένα παραπλανήθηκαν από τον κ. Τσίπρα και πίστεψαν πως το «όχι» θα τους οδηγούσε στη γη της επαγγελίας.
Η ανάγκη για δημιουργία ενός φιλοευρωπαϊκού, δημοκρατικού μετώπου είναι μονόδρομος, προκύπτει ως ανάγκη, αρκεί να κάνουν όλοι οι πολιτικοί ένα βήμα πίσω στις φιλοδοξίες τους. Αλλιώς τι; Κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου στις πλάτες των βουλευτών της ΝΔ, του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ; Κυβέρνηση εθνικής ενότητας με τον κ. Τσίπρα πρωθυπουργό να συνεργάζεται με αυτούς που έβρισε και συκοφάντησε και τώρα καταστρέφει και κακοαντιγράφει την πολιτική τους; Εκλογές για να έχει ο «αναγεννημένος» κ. Τσίπρας αυτοδύναμη πλειοψηφία ή το βασικό ρόλο σε μια κυβέρνηση στην οποία το μνημόνιο θα εφαρμόζουν από πρόσωπα όπως ο κ. Κατρούγκαλος της Βάρκιζας;
Και σε τελική ανάλυση από πού προκύπτει ότι μπορεί να εκπαιδευτεί (;) ο κ. Τσίπρας στις πλάτες των πολιτών και της χώρας; Έχουμε τέτοια περιθώρια; Έχουμε αυτή την πολυτέλεια; Και αλήθεια, ακόμα κι αν την είχαμε, από που τεκμαίρεται ότι ο κ. Τσίπρας επιδέχεται εκπαίδευσης; Γιατί να μη θεωρήσουμε ότι το «χειρόφρενο» που τράβηξε δεν ήταν απλώς μια τακτικιστική αναδίπλωση ενός ανθρώπου που έχει ως ινδάλματά του τον Κάστρο και τον Μαδούρο;
Η αλήθεια είναι μπροστά μας. Όλα όσα έκανε ο κ. Τσίπρας τα έκανε επειδή δεν μπορεί να λειτουργήσει υπό συνθήκες κανονικότητας. Δεν μπορεί να γίνει κανονικός πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων, μιας δυτικής χώρας της ΕΕ, σε συνθήκες δημοκρατίας, που θα διαχειρίζεται την καθημερινότητα και θα παίρνει το πολιτικό κόστος κρίσιμων και δύσκολων αποφάσεων.
Ο κ. Τσίπρας μπορεί να λειτουργήσει ως «ηγέτης» μιας παράταξης, σε μια διχασμένη Ελλάδα, υπό συνθήκες κοινωνικής αναταραχής, σε μια πλαστο-επαναστατική κατάσταση, περιτριγυρισμένος από κατασκευασμένους εχθρούς για να τους πολεμάει δήθεν κι έτσι να κυβερνά μια χώρα που θα την έχει θέσει σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης παραμερίζοντας ή υποβαθμίζοντας στην καλύτερη περίπτωση τους δημοκρατικούς θεσμούς. Ένας μοιραίος άνθρωπος που για να κρατηθεί πρωθυπουργός πρέπει να φέρει την εμφύλια σύγκρουση ( ελπίζω όχι με την κλασική μορφή) και τη δραχμή, αργά ή γρήγορα.
Αν δεν το αντιληφθούμε εγκαίρως και δεν πράξουμε τα δέοντα τότε... ας ελπίσουμε πως κάποτε... «θα συναντηθούμε εκεί όπου δεν θα υπάρχει σκοτάδι...»
We shall meet in the place where there is no darkness -G. Orwell, «1984»
* Ο Danny και ο Peachy πηγαίνουν στο μακρινό Kafiristan, εμφανίζονται ως θεοί, εκπαιδεύουν τους ντόπιους να αμύνονται, και εκμεταλλεύονται την περιοχή με σκοπό να κλέψουν τον πλούτο της και να επιστρέψουν στην Αγγλία. Όταν όμως μια γυναίκα που θέλησε ο Danny να παντρευτεί ενάντια στη θέλησή της τον δαγκώνει κατά την τελετή του γάμου τους, οι ντόπιοι βλέπουν ότι έσταξε αίμα από το δήθεν αθάνατο σώμα του και καταλαβαίνουν πως δεν ήταν θεός αλλά ένας απατεώνας που θέλησε να τους εκμεταλλευθεί.
12°
