Tις τελευταίες μέρες πολλαπλασιάζονται τα δημοσιεύματα διανοουμένων, επιστημόνων και αναλυτών οι οποίοι αφού επαινέσουν τον πρωθυπουργό για το «θάρρος», την «τόλμη», την «ηρεμία», την «εξυπνάδα» να δεχτεί έστω και την τελευταία στιγμή παραμονή της χώρας στο ευρώ, κάνουν εκκλήσεις του τύπου «βάστα Τσίπρα», τον καλούν «να πάρει πάνω του την υλοποίηση» και υποστηρίζουν πως «ή θα επιτύχει ο κ. Τσίπρας ή θα πάμε στη δραχμή».
Θεωρώ πως όλοι αυτοί πιστεύουν βαθύτατα στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και η σκέψη τους κατευθύνεται μόνο από αυτή την πίστη. Δυστυχώς όμως τρέφουν αυταπάτες γύρω από το χαρακτήρα και τη φυσιογνωμία του όλου ΣΥΡΙΖΑ – για τις ικανότητες και την παιδεία του πρωθυπουργού δεν θα ήθελα τώρα να γράψω τίποτα. Αυτοί θέλουν ο κ. Τσίπρας να κυβερνά και η αντιπολίτευση να ψηφίσει εσαεί τα μέτρα του. Τις ίδιες αυταπάτες έτρεφα και ο ίδιος, όταν πίστευα πως ένας εξωτερικός φιλοευρωπαϊκός σοσιαλδημοκρατικός πόλος, κριτικός ως προς το σχέδιο της λιτότητας αλλά όχι ως προς την αναγκαιότητα ενός σχεδίου στήριξης της χώρας, θα μπορούσε να εκλογικεύσει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ακόμα και να υπήρχε αυτός ο πόλος αυτός ο εξορθολογισμός δεν θα μπορούσε ποτέ να επιτευχθεί. Το λάθος μου και το λάθος όσων υποστηρίζουν την εκλογίκευση του ΣΥΡΙΖΑ που θα προέλθει από την «κάθαρσή» του από τους «λαφαζανικούς» είναι πως κρίνουμε αυτό το κόμμα ως ένα ακόμα ευρωπαϊκό αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα, από τα πολλά που κατά καιρούς συμμαχούν με τα ευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και πολλές φορές «προσαρμόζονται» στις ανάγκες της πολιτικής διακυβέρνησης καλύτερα από τους σοσιαλδημοκράτες συμμάχους τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν είναι ένα ευρωπαϊκό αριστερό κόμμα, έστω και ριζοσπαστικό. Το ψιλοδιασκέδασαμε με το σχέδιο της Αριστερής Πλατφόρμας του Λαφαζάνη να καταλάβουν με ριφιφί την Τράπεζα της Ελλάδας και το Νομισματοκοπείο. Ήταν μια νότα γραφικότητας στη βαριά πολιτική ατμόσφαιρα. Και όμως ο Λαφαζάνης το είχε κάνει ήδη το ριφιφί του πολλά χρόνια πριν. Κατέλαβε ένα κόμμα που είχε τις καταβολές της ύπαρξής του στον ευρωπαϊσμό και στην άνευ όρων πίστη στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία των Κύρκου και Παπαγιαννακη και το μετέτρεψε σε ένα κόμμα τριτοκοσμικό, καχύποπτο αν όχι εχθρικό προς την αστική δημοκρατία, σ’ ένα κόμμα που το κύριο χαρακτηριστικό του ήταν η εχθρότητα κατά της Παγκοσμιοποίησης και κατά συνέπεια κατά της Ανοιχτής Κοινωνίας.
Αυτό το ριφιφί ήταν πλέον ανεξέλεγκτο μετά την αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ της ανανεωτικής του πτέρυγας, των ανθρώπων που στη συνέχεια δημιούργησαν τη ΔΗΜΑΡ, των πραγματικών κληρονόμων των αξιών του Κύρκου και του Δρακόπουλου. Και καλά έκαναν, αφού αυτός ο χώρος από τον Δεκέμβριο του 2008 με την υπόρρητη ή και τη ρητή υποστήριξη τις ατομικής βίας δεν είχε τίποτα κοινό με τις ιδεολογικές καταβολές της αριστερής ανανέωσης. Ελπίζω πως δεν υπάρχουν άνθρωποι απ’ αυτό το χώρο που σήμερα νομίζουν πως έστω ο αποκαθαρμένος από τον Στρατούλη και τον Ήσυχο ΣΥΡΙΖΑ, θα θυμίζει έστω και κατά λίγο τον Συνασπισμό του Παπαγιαννάκη.
Το πραγματικό ριφιφί του Λαφαζάνη έθεσε τον τότε Συνασπισμό και τον μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ σε εντελώς διαφορετική τροχιά ακόμη και από τα άλλα ριζοσπαστικά αριστερά κόμματα της Ευρώπης. Μια μπολσεβίκικη τροχιά του «έχουμε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία». Θέση που είναι εκτός κάθε ευρωπαϊκού παραδείγματος. Τον μετέτρεψε σ’ ένα κόμμα το οποίο ακόμη και αν απαλλαγεί από τους νεοαριστεριστές και νεοκομμουνιστές του δεν θα πάψει να είναι νεοαριστερίστικο και νεοκομμουνιστικό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει το πολίτικο προσωπικό, τις προγραμματικές επεξεργασίες, τις ιδεολογικές βάσεις να μετατραπεί στο κόμμα που θα διατηρήσει τη χώρα στην Ευρώπη. Αυτός ο χώρος με την Αριστερή Πλατφόρμα ή όχι θα παραμείνει ένα κόμμα του κινήματος της αντιπαγκοσμιοποίησης, ένα κρατικίστικο, αντιμεταρρυθμιστικό και επί της ουσίας ευρωσκεπτικιστικό κόμμα. Ο Λαφαζάνης κάνοντας το ριφιφί του κατέστρεψε τις βάσεις του. Αυτό το κόμμα είναι το κόμμα του, είτε αυτός είναι μέσα είτε έξω.
Οι εμμονές της κυβέρνησης επιβάρυναν ακόμη περισσότερο την ελληνική οικονομία και γι’ αυτό το Μνημόνιο που αυτή καλείται να εφαρμόσει, είναι ένα σύνθετο πρόγραμμα στο οποίο κυριαρχούν τα οριζόντια μέτρα. Αυτό περιέχει πολύ πιο βαριά, οριζόντια μέτρα που θίγουν ολόκληρη την κοινωνία, ενώ αυξάνουν τις ανισότητες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει αυτό το τρίτο Μνημόνιο. Βλέπουμε ήδη το κρυφτούλι με τα μέτρα για τη φορολόγηση των αγροτών και την πρόωρη συνταξιοδότηση, για το αν είναι ή όχι προαπαιτούμενα. Λες και αν δεν είναι, αυτή η χώρα δεν χρειάζεται μια προοδευτική φορολόγηση όλων, χωρίς εξαιρέσεις, και δεν χρειάζεται να μην έχει συνταξιοδοτούμενες «δεσποινίδες ετών 39». Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί όμως ούτε να προτείνει και ισοδύναμα, τα οποία θα θίγουν τα συμφέροντα των παρασιτικών ομάδων που τον στηρίζουν και βλέπουν με τρόμο την απελευθέρωση της αγοράς της εργασίας και την αλλαγή του τρόπου λειτουργίας του δημοσίου, όπως θα έβλεπε ο Πατήρ Παΐσιος τον «Εραστή της λαίδης Τσάτερλι».
Η όποια λύση βρίσκεται είτε στο σχηματισμό τώρα είτε μετά από εκλογές μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας αποτελούμενης από πολιτικά στελέχη και τεχνοκράτες απ’ όλους τους πολιτικούς χώρους, με ανθρώπους που πιστεύουν στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και κυρίως με ανθρώπους που πιστεύουν στην Δημοκρατία και την Ανοιχτή Κοινωνία.
Είμαι όμως απαισιόδοξος. Πιστεύω πως μάλλον έχουν δίκιο όσοι πιστεύουν ότι ο κ. Τσίπρας θα πετύχει. Ναι, θα πετύχει κλέβοντας με ένα ακόμη ριφιφί τη χώρα από την Ευρώπη. Εκτός εάν...
11°
