Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι σήμερα στην Ελλάδα διανύουμε μία περίοδο που θα μπορούσε να ονομαστεί Μεσοβασιλεία της Νεκροφάνειας. Όλοι αντιλαμβάνονται ότι κάτι έχει τελειώσει, αλλά προσδιορίζουν διαφορετικά το ιστορικό-χρονικό εύρος της έννοιας του «τέλους». Για κάποιους τελείωσε η Μεταπολίτευση, για άλλους η μεταπολεμική Ελλάδα και για κάποιους άλλους το ίδιο το νεοελληνικό κράτος, όπως αυτό προέκυψε, χτίστηκε και αναπτύχθηκε επί 180 χρόνια.
Δεδομένης μάλιστα της οδυνηρής συγκυρίας (βλ. Μνημόνιο κτλ.), η αίσθηση του τέλους φορτίζει νομοτελειακά την εικόνα των πρωταγωνιστών του δημόσιου βίου (και δη των πολιτικών) με την αύρα ενός αρνητικού φωτοστέφανου. Φιγούρες που σταδιοδρόμησαν, ως επί το πλείστον, κάτω από τους προβολείς της τηλεοπτικής πασαρέλας, για μία τουλάχιστον εικοσαετία, υποδυόμενοι τους υπουργούς, τους αρχηγούς, τους δημοσιογράφους, παρουσιαστές και λοιπούς άμεσους ή έμμεσους διασκεδαστές του πλήθους εμφανίζονται σήμερα μπροστά στα μάτια μας σαν πεπτωκότες άγγελοι από ένα σκοτεινό υπερπέραν. Όλους αυτούς τους πρώην λαμπερούς μοιάζει να τους έχει καταπιεί η ανελέητη γκριζάδα των καιρών.
Παρ’ όλ’ αυτά αυτά εξακολουθούν να εμφανίζονται, ίσως από κεκτημένη ταχύτητα, ίσως επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, ίσως επειδή έχουν στόματα και offshore να θρέψουν, ίσως, ίσως, ίσως... Όπως και να ’χει, η κοινωνία του θεάματος στηρίζεται στη φαντασμαγορία της μηδαμινότητας. Αν δεν ήταν αυτοί, θα ήταν κάποιοι άλλοι.
Ο Μισέλ Ροκάρ, πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας επί προεδρίας Μιτεράν, έλεγε πρόσφατα, σε μια συνέντευξή του, ότι οι σύγχρονοι πολιτικοί στη Δύση (και αναφερόταν σε μια ολόκληρη γενιά) αποβλακώνονται λόγω στενής συνάφειας με τα ΜΜΕ και δη με την τηλεόραση. Προφανώς δεν είχε υπόψη του την ελληνική περίπτωση.
Εδώ το αντίστοιχο σύστημα λειτούργησε αντίστροφα: έπαιρνε χώμα και το ’φτιαχνε χρυσάφι ή, εν πάση περιπτώσει, κάτι γυαλιστερό, σαν χρυσάφι. Από αυτή την άποψη το ελληνικό δαιμόνιο αποδείχτηκε για άλλη μια φορά ακαταμάχητο. Μην αποβλακώνοντας τον ευφυή, αλλά «ευφυοποιώντας» το βλάκα, χάρισε τίτλους ευγενείας στην πνευματική ανυπαρξία καλύπτοντάς την κάτω από το ζήλο του πνευματώδους. Κι αυτό, στην καλύτερη περίπτωση. Τις περισσότερες φορές το μόνο κάλυμμα του ευφυοποιηθέντος βλακός ήταν (και είναι) το μακιγιάζ του.
Ας το πάρουμε απόφαση: όσο διαρκεί η Μεσοβασιλεία της Νεκροφάνειας όλα αυτά τα Χερουβείμ και Σεραφείμ ενός κόσμου που παραμένει άταφος νεκρός θα κυκλοφορούν ανάμεσά μας από το ύψος της οθόνης. Μοιραία, άλλοι θα τα βλέπουν σαν στοιχειά του παρελθόντος, άλλοι σαν λαθρεπιβάτες του παρόντος κι άλλοι (το απεύχεται κανείς) σαν μαύρους οιωνούς του μέλλοντος. Βλέπετε, επιδέχονται πάντα ποικίλες αναγνώσεις οι φιγούρες της νεκροφάνειας.
Οψόμεθα.
Ο Βασίλης Παπαβασιλείου εμψυχώνει ένα φιλοσοφικο-πολιτικό καφενείο με θεατρικές προεκτάσεις στο μπαρ ΑΛΕΚΤΟΝ, ως τις 15/12
11°
