Τη νύχτα της πρώτης Κυριακής των εκλογών, εκλεκτοί ανθοί της Gioulekas Youth Society πανηγύριζαν την κουτσή πρωτιά τους στη Θεσσαλονίκη όπως ακριβώς επιβάλλει το πρωτόκολλο: διακτινίστηκαν σε παρακείμενο καφέ-μπαρ, που τα τραπεζάκια του έχουν καταλάβει το μισό και βάλε πεζοδρόμιο της Παύλου Μελά, άδοντας και χορεύοντας «Χέρια ψηλά» του Χατζηγιάννη. Το βράδυ της δεύτερης Κυριακής, όταν πλέον η Πρωτοβουλία κι ο Γιάννης Μπουτάρης πήραν το ντέρμπι στο νήμα, τα επινίκια του λαού του Μπουτάρη ήταν πιο ροκ εν ρολ: “Johnnie Be Good” του Τσακ Μπέρι, «Ξεσσαλονίκη» των Σπαθιών και “Boys don’t Cry” από τους Cure. Προφανώς, με το τελευταίο ο dj του Boutaris Soundsystem υπεδείκνυε με τον τρόπο του στον Κώστα Γκιουλέκα πως πριν καταγγείλει το αποτέλεσμα και προσφύγει στην επαναμέτρηση των ψήφων, θα έπρεπε να στείλει, για τους τύπους, ένα παλικαρίσιο «συγχαρητήρια».
Κατεβήκαμε με τα πόδια από την Άνω Πόλη, κι όταν πιάσαμε τη διασταύρωση Βενιζέλου και Βασιλέως Ηρακλείου, ήρθε στα αυτιά μας ο ήχος της γιορτής. Συγκινήθηκα, όπως και οι περισσότεροι που είχαν περικυκλώσει το στρατηγείο της Πρωτοβουλίας. Ένα έξοχο όμως sms με έριξε και μένα στο πανηγύρι που είχε αρχίσει: «Κωστάκη Γκιουλέκα/ στα άκυρα-λευκά/ ψάξε μήπως είναι/ κι η ψήφος του παπά». Κι όταν βγήκε από το «δωμάτιο επικοινωνίας» και υπό τους ήχους του Νιόνιου και του «ας κρατήσουν οι χοροί» δεκάδες εκδρομίτσες-σαββοπουλίτσες του ’60 τον περικύκλωσαν, τον αγκάλιαζαν και τον φιλούσαν, η φάση θύμιζε ροκ συναυλία. Εκείνος, όπως πάντα, απίστευτα κουλ και κομψός. Το μπλε μπλέιζερ, τα χρυσά γυαλιά, οι τιράντες, το άφιλτρο στο στόμα, με την αστική του ευγένεια σε όλο της το μεγαλείο, περιφερόταν ανάμεσα στο πλήθος που τον επευφημούσε.
Είναι ακόμα μεγαλύτερη από ό,τι δείχνει η νίκη του Μπουτάρη στο Δήμο Θεσσαλονίκης. Γιατί αποτινάσσει κατάφωρα και παράφορα από τη Θεσσαλονίκη τη στάμπα της υπερπρωτεύουσας της συντήρησης και της εσωστρέφειας. Σε συμβολικό επίπεδο και με όρους νεωτερικής ερμηνείας, το σκουλαρίκι και τα τατουάζ του κυρ-Γιάννη νίκησαν το «πατρίς-θρησκεία-χωρίστρα-ευταξία» του Άνθιμου, του Γκιουλέκα και του απερχόμενου Παπαγεωργόπουλου. Ένας κανονικός άνθρωπος, μποέμης, ρομαντικός, ακτιβιστής, καλλιεργημένος και μη επαγγελματίας της πολιτικής απέδειξε πως δεν χρειάζεται να ζητιανέψεις ψήφους σε κυριακάτικες λειτουργίες, ούτε να μετράς τα λόγια σου, όπως κάνουν οι δημοσιοσχεσίτες και οι άτολμοι.
Κυρ-Γιάννη, be good!
Το βράδυ της προηγούμενης Παρασκευής, 48 ώρες πριν την τελική κάλπη, το κλίμα δεν ήταν και αυτό που θα έλεγες «φόρτσα και τους πήραμε». Οι περισσότεροι, μαγκωμένοι, προσέβλεπαν σε μία τίμια ήττα. Μόλις όμως εμφανίστηκε ο τυπάρας, μετά τη συνέντευξή του στο Mega, η ατμόσφαιρα άλλαξε, το ηθικό αναπτερώθηκε. Γιατί αυτό είναι το ταλέντο του Μπουτάρη, γνήσιου πολεμιστή και γεννημένου ηγέτη. Ενέπνευσε μια ολόκληρη πόλη και αρκετούς που πίστεψαν πως όλα είχαν χαθεί να το παλέψουν μέχρι το τέλος. Και δικαιώθηκε σε πείσμα επαγγελματιών δυσοίωνων, γκρινιάρηδων και ξερόλων, που πάντα κάτι δήθεν τους χαλούσε, πάντα είχαν να υποδείξουν κάποιον καλύτερο.
Δεν ήταν μόνο η ακραιφνής δεξιά της διαμαντοφορεμένης γραίας του κέντρου που τον αμφισβήτησε. Ήταν και μεγάλο κομμάτι του γνήσια συντηρητικού τοπικού παλαιοΠαΣόκ αλλά και αριστεροί του καναπέ, της διανόησης, της λαϊκής αντίστασης ή των γενικόλογων αφορισμών πως όλοι οι εχθροί του λαού ίδιοι είναι, είτε με σκουλαρίκι είτε με χωρίστρα.
Ώρα τρεις τα χαράματα, καβαλήσαμε σε ταξί κι ανηφορίσαμε στο πάνω πάτωμα. Το άλλο πρωί σε όλα τα τοπικά πρωτοσέλιδα ο κυρ-Γιάννης ήταν φάτσα κάρτα. Θυμήθηκα την απορία συναδέλφων δημοσιογράφων που τα τελευταία έξι χρόνια με ρωτούσαν πώς είναι δυνατόν τόσο άφοβα να εκτίθεμαι στέλνοντας ανταποκρίσεις στη Φωνή της Αθήνας που τάσσονταν υπέρ του. Τώρα που βγήκε, μπορώ να τους το εξηγήσω: αυτός ο άνθρωπος ήταν, είναι και θα είναι, όσο ο Θεός τον κρατάει γερό, μια ελεύθερη φωνή, μια Thessaloniki free Voice από μόνος του. Χοροπηδάτε τώρα!
12°
