ΟΧΙ ή ΝΑΙ, γαμώ την ατυχία μου

Δε λέω, φταίμε και εμείς, αλλά είναι η ατυχία. Ατυχία γιατί σε αυτή τη φάση της χώρας βρεθήκαμε με τον Σαμαρά, ο οποίος οδήγησε σε εκλογές τη χώρα μόνο και μόνο για να σώσει το κόμμα του.

Ατυχία γιατί το αντίπαλο δέος ήταν ο Τσίπρας και παρότι 40άρης βάζει (και) τη γενιά του στο ντορβά, για να σώσει το κόμμα του.

Ατυχία γιατί δεν έφθανε το 2010 που ξεπάστρεψε μεγάλο ενεργό κομμάτι της κοινωνίας –ψυχολογικά και οικονομικά– αλλά ήρθε και μια κυβέρνηση που αγνοεί παντελώς τα λόγια του Αριστοτέλη, «θαρραλέος δεν είναι αυτός που δεν φοβάται, είναι αυτός που ξέρει πότε χρειάζεται να φοβάται και πότε όχι» (σούπερ ελεύθερη μετάφραση).

Ατυχία γιατί σε ένα λαό όπως ο ελληνικός, που έχει την πόλωση και το διχασμό στο τσεπάκι του, καταλήξαμε να ακούμε τις φωνές του Σαμάδωνι και της Ζωήλ.

Ατυχία γιατί αφήνουμε τη χώρα σε χέρια τύπων όπως ο Λαφαζάνης, που είναι σε κεφαλή πορείας κατά του υπουργείου που διοικεί. Ατυχία διότι κάποιοι μιλάνε ακόμα για τον Κώστα Καραμανλή –ο οποίος πριν από λίγο τόνισε ότι είπε μόνο αλήθεια στο λαό, ξεχνώντας το μούσι που μας φλόμωσε π.χ. ο υπουργός του Παπαθανασίου.

Ατυχία γιατί ο Σαμαράς είναι ψωνισμένος με την εξουσία και δεν ξεκουμπίζεται να μας αφήσει ήσυχους και φαντάζει ως (τρομακτική) εναλλακτική του Τσίπρα σε περίπτωση εκλογών.

Ατυχία γιατί βλέπω φιλίες χρόνων να διαλύονται διότι δεν υπήρχε στοιχειώδης πολιτικός πολιτισμός, καθώς στη χώρα μας οι άνθρωποι ασχολούνται «σοβαρά» με την πολιτική μόνο όταν καίγεται ο κώλος τους και έχουν χάσει επεισόδια.

Ατυχία γιατί τώρα που χρειαζόμαστε τα παιδιά με μυαλό, η χώρα έχει brain drain 200.000 μέσα σε 5 χρόνια.

Ατυχία διότι ελάχιστοι μπορούν να καταλάβουν ότι το χιούμορ μπορεί να είναι και τώρα μια διέξοδος, όχι από την κρίση αλλά από τον λαβύρινθο του μίσους που καλλιεργείται με τους τόνους.

Ατυχία γιατί λίγοι αντιλαμβάνονται ότι για την κατάσταση που επικρατεί (παγκοσμίως) οι αιτίες δεν είναι μόνο στην πολιτική σκέψη –όποια και αν είναι αυτή– αλλά και στην ανθρώπινη φύση που έχει τη γαμημένη τάση να παίρνει τόσο σοβαρά την ύπαρξή της.

Ατυχία γιατί νομίζουν ότι αλληλεγγύη είναι να συμφωνείς με τη Ζωήλ ή τον Σαμάδωνι και όχι να μην ψωνίζεις (και μάλιστα ανά μήνα) το παπουτσάκι που ράβουν 8χρονα σε συνθήκες σκλαβιάς και να τρως κρέας 8 φορές την εβδομάδα.

Ατυχία γιατί χάνουμε τα καλύτερά μας χρόνια μέσα στο άγχος και το μίσος και πρέπει να φερόμαστε στο παιδί μας σαν μη συμβαίνει τίποτα – εντάξει αυτό έχει και ένα μεγαλείο αλλά είναι τόσο ψυχοφθόρο.

Ατυχία γιατί προς το παρόν αδυνατούμε να δούμε τον τρόπο που θα ζήσουμε απλά και πολιτισμένα σε έναν τόπο, ο οποίος με τις συνθήκες του σε ωθεί στην ισορροπία και την ευζωία.

Μπορεί να σκέφτεστε ότι κάποια από τα παραπάνω δεν είναι ατυχία, αλλά ατυχία είναι να μας βαραίνει η βεβαιότητα ότι όλα είναι στο χέρι μας.

Υ.Γ. Ο συνονόματος παππούς μου ήταν δεξιός (μέχρι τέλους) και χωροφύλακας, ο οποίος επειδή έσωζε αριστερούς (στα τότε δύσκολα χρόνια) πέρασε τα πάνδεινα. Τις προάλλες ήμουν στον τόπο καταγωγής μου με την (αριστερή) σύζυγο μου και ένας παππούς με ρώτησε το κλασικό «ποιανού είμαι». Όταν του είπα το όνομά μου δάκρυσε και μου είπε ότι στον εμφύλιο τον είχε σώσει ο παππούς μου. Ένιωσα τόσο περήφανος γιατί ο παππούς είχε καταλάβει από τότε –και κολλάει και τώρα μετά το όποιο δημοψήφισμα– ότι θα πρέπει να ζήσουμε και πάλι ο ένας πλάι στον άλλο.