Ραγδαίες οι εξελίξεις, που όμως δεν βγάζουν άμεσα από τα αδιέξοδα που δημιουργήθηκαν. Η κυβέρνηση παγιδεύτηκε σε ένα παιχνίδι τακτικών κινήσεων χωρίς σχέδιο. Το ερώτημα του «δημοψηφίσματος» δεν υπάρχει, αφού η κυβέρνηση προτείνει ένα άλλο σχέδιο το οποίο όμως δεν θα μπει στο δημοψήφισμα. Το σχέδιο αυτό μοιάζει εξαιρετικά με αυτό που ανακοίνωσε ο Γιουνγκέρ αλλά τώρα κανείς δεν πρόκειται να το συζητήσει πριν το δημοψήφισμα. Η κυβέρνηση αντί για σοβαρή πολιτική οδήγησε σε διχασμό και σε ένα σύνολο απρόβλεπτων καταστάσεων λόγω της προχειρότητας των κινήσεών της. Τώρα ούτε το δημοψήφισμα δεν είναι εύκολο να ανακληθεί, ενώ θα μπει ένα ερώτημα το οποίο διχάζει σε ένα θέμα που δεν υφίσταται. Δυστυχώς, και σε ευρωπαϊκό επίπεδο κυριαρχούν απόψεις περί εξευτελισμού της κυβέρνησης για τα παιχνίδια που έπαιξε. Θα πρέπει τώρα να παρακαλάμε για αυτά που μπορούσαμε να πετύχουμε μέσα από μια σοβαρή διαπραγμάτευση στη βάση ενός εναλλακτικού σχεδίου.
Η μόνη διέξοδος θα ήταν να καλέσουν όλα τα κόμματα στη μη συμμετοχή στο δημοψήφισμα και στην έναρξη ενός διαλόγου με όλα τα πολιτικά κόμματα –εκτός ΧΑ– και τους κοινωνικούς φορείς για ένα μακροχρόνιο σχέδιο εξόδου από την κρίση το οποίο θα συμφωνήσουμε με τους εταίρους μας.
Το «δημοψήφισμα» έτσι κι αλλιώς βγάζει ξανά στην επιφάνεια όσα χαρακτηρίζουν σε μεγάλο βαθμό την ελληνική κοινωνία αλλά και το δίλημμα των τελευταίων εκλογών: οργή ή φόβος. Οι πολίτες με καθοδήγηση της κυβέρνησης αλλά και «υπερπατριωτών», λαϊκιστών και νεοναζί οδηγούνται να ψηφίσουν ΟΧΙ σε κάτι που δεν ξέρουν τι είναι, αλλά για να δείξουν την οργή τους απέναντι σε όσους «θέλουν να μας ταπεινώσουν κι εξευτελίσουν». Όπως έθεσε η κυβερνητική πλειοψηφία το δίλημμα, η απάντηση ΝΑΙ, δηλαδή τι θα σημάνει; Ότι θέλουμε να εξευτελιζόμαστε; Όπως τίθεται το δίλημμα, το ναι στη συνείδηση πολλών ταυτίζεται με «γερμανοτσολιάδες, προδότες, πολίτες μειωμένης εθνικής συνείδησης, υποταγμένους, προσκηνυμένους». Είναι τα κύρια επιχειρήματα στο διαδίκτυο, στα ΜΜΕ, στο δρόμο. Αλλά ακόμα και πολλοί από αυτούς που θα ψηφίσουν ναι, μάλλον θα το κάνουν επειδή θα φοβηθούν ότι έρχονται ακόμα χειρότερα, όχι γιατί έχουν δεσμευτεί σε μια νέα πορεία της χώρας.
Να άλλη μια φορά, λοιπόν, ο διχασμός στο επίπεδο του θυμικού: οργή ή φόβος. Η διαδικασία του δημοψηφίσματος δεν είναι, όπως εξελίσσεται, το αποκορύφωμα της δημοκρατικής έκφρασης μιας κοινωνίας αλλά μια διαδικασία ευτελισμού, αν όχι εξευτελισμού της δημοκρατίας και της πολιτικής.
Ελάχιστη ή καθόλου πολιτική συζήτηση, μόνο δεκάμετρο για το ποιος είναι ή δεν είναι Έλληνας. Όπως εξάλλου γίνονταν τόσα χρόνια. Ήμασταν πάλι μια μειοψηφία, οι προδότες που μιλούσαν ενάντια στους Ολυμπιακούς Αγώνες και τρώγαμε ξύλο, όταν το 96% ήταν υπέρ. Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, σχεδόν όλοι «δήλωναν» εναντίον της διεξαγωγής τους στην Ελλάδα. Ήμασταν, επίσης, οι προδότες που ασκούσαμε κριτική στα παράλογα εξοπλιστικά προγράμματα που χρέωσαν τη χώρα 250 δις από το 1974 μέχρι το 2011. Ήμασταν, εξάλλου, οι προδότες που μιλούσαμε για μια δίκαιη λύση με σύνθετη ονομασία για την ΠΓΔΜ με προϋπόθεση την εξάλειψη του εθνικισμού και αλυτρωτισμού από τους γείτονες.
Με τη λογική της μαζικής μονοδιάστατης σκέψης αποφάσιζε η κοινωνία να απαντάει κάθε φορά στα διλήμματα που της έθεταν. Έτσι έδινε απίστευτα ποσοστά στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ, κάθε φορά για να διώξει τους προηγούμενους, όχι γιατί συμφωνούσε και δέσμευε το κόμμα που έρχονταν στην εξουσία να τηρήσει το πρόγραμμά του. Τώρα κανείς δεν θέλει να πει ότι ήταν φανατικός οπαδός και μέλος τους.
Το ίδιο έγινε και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Θέλησαν οι πολίτες απλώς να διώξουν τους προηγούμενους επειδή ήταν –και δικαίως πολύ– θυμωμένοι με τους προηγούμενους. Δεν θέλησαν, όμως, οι πολίτες να επιλέξουν διαφορετικές πολιτικές προοπτικές, τους αρκούσε που θα έδιωχναν τους άλλους.
Το ίδιο γίνεται τώρα και με το δημοψήφισμα. Πολλοί δεν ξέρουν καν ποιο είναι το ερώτημα, αλλά ξέρουν σίγουρα ότι είναι υπέρ του ΟΧΙ για λόγους υπερηφάνειας, ακόμα και αν τρέχουν στα σούπερ μάρκετ να αγοράσουν κονσέρβες ή σε ουρές στα ΑΤΜ και στα βενζινάδικα. Γιατί μη μου πείτε ότι εκεί βρίσκονται μόνο όσοι φοβούνται και θα ψηφίσουν ΝΑΙ…
Το χειρότερο όμως είναι ένας υπερπατριωτισμός στον οποίο συναντιούνται ακροδεξιοί, νεοναζί και «αριστεροί»: αν δεν είσαι με το ΟΧΙ, είσαι αυτομάτως προδότης, φοβιτσιάρης, προσκηνυμένος κ.ά. Για ποιο ΟΧΙ όμως μιλάτε; Απλώς ΟΧΙ σε μια συμφωνία που δεν είναι γνωστή αφού συνεχώς αλλάζει;
Πρέπει να λέμε την αλήθεια. Είναι η κοινωνία έτοιμη να συμμετάσχει στις αλλαγές που χρειάζονται σε αυτή τη χώρα; ΔΕΝ πρόκειται να επιστρέψουμε είτε με ευρώ είτε με δραχμή, είτε μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη είτε εκτός σε ένα παρελθόν που έχει χρεοκοπήσει γιατί δεν ήταν βιώσιμο. Αυτό δεν έχει συνειδητοποιηθεί γιατί οι περισσότεροι πιστεύουν ότι μπορούμε να ξανα-επιστρέψουμε σε αυτό το παρελθόν.
Πρέπει να το πούμε καθαρά. Βρισκόμαστε, με επώδυνο τρόπο, στο τέλος των ψευδαισθήσεων. Το παλιό δεν πρόκειται να το ξαναζήσουμε. Το ερώτημα λοιπόν είναι είσαστε/είμαστε υπέρ βαθιών αλλαγών αντί να κρυβόμαστε πίσω από αποπροσανατολιστικά διλήμματα; Θα πούμε/θα πείτε επιτέλους ΝΑΙ στις αλλαγές που θα βγάλουν τη χώρα από την κρίση και θα απαιτήσουμε αυτές οι προτάσεις να διαμορφωθούν σε διάλογο με την κοινωνία; Ρώτησε η κυβέρνηση τους πολίτες και τους φορείς τι λένε για τις δικές της προτάσεις; Ζήτησε διάλογο με τους πολιτικούς και κοινωνικούς φορείς; Ο εύκολος αλλά αδιέξοδος δρόμος είναι να συσπειρώνονται οι πολίτες στη βάση του ΟΧΙ. Ο δύσκολος δρόμος, αλλά ο μόνος που μπορεί να μας βγάλει από την κρίση, είναι να πούμε ΝΑΙ σε ένα νέο διαφορετικό σχέδιο εξόδου από την κρίση στο οποίο να δεσμευτεί η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας.
Δεν μας εκφράζει πλέον η κυβέρνηση αυτή μια κι αποδεικνύεται μικρότερη των περιστάσεων. Ανέλαβε να διαχειριστεί την αλλαγή της χώρας και μετέτρεψε την ελπίδα σε απελπισία, καταστροφή ή στην καλύτερη περίπτωση ένα παιχνίδι τακτικών κινήσεων που δεν βασίζεται σε στοιχειώδη στρατηγική. Παίζει με το θυμικό τον ανθρώπων λες και υπάρχει κάποιος που θέλει να υποφέρει. Αν πεις σε κάποιον θέλεις να σου κόψω τη σύνταξη, υπάρχει περίπτωση να σου πει ναι; Η ευθύνη της κυβέρνησης ήταν να μην να προετοιμάσει ένα άλλο σχέδιο ώστε να μας βγάλει από την βαθιά κρίση. Υποτίθεται ότι όλα γίνονται για να μην κοπούν οι συντάξεις και οι μισθοί. Αυτή η πολιτική όμως οδηγεί στον εκμηδενισμό των συντάξεων, μέσω της χρεοκοπίας αλλά και της κατάρρευσης του ασφαλιστικού συστήματος αν δεν γίνει αυτό βιώσιμο, ενώ η ακόμα μεγαλύτερη διάλυση της οικονομίας θα οδηγήσει σε πιο μεγάλη ανεργία.
Σήμερα οι ασφαλισμένοι στον ΟΑΕΕ πήραν το 50% της σύνταξης του μήνα, αλλά αύριο δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα υπάρχει σύνταξη για αυτούς και τα άλλα ταμεία. Με 1.500.000 ανέργους και με πολύ περισσότερους να βρίσκονται στα όρια της φτώχειας ή να μην μπορούν να πληρωθούν, η πολιτική που ακολουθείται δεν θα βοηθήσει καθόλου τους ανθρώπους να ζήσουν καλύτερα. Η πολιτική της κυβέρνησης θα έπρεπε να επικεντρώνεται στο πώς θα αντιμετωπιστούν τα προβλήματα, όχι πώς θα παίζει με τα συναισθήματα των πολιτών. Η κυβέρνηση λέει πάμε σε δημοψήφισμα με ερώτημα του τύπου «θέλεις να κοπεί η σύνταξή σου», εκβιάζοντας έτσι για μια απάντηση του τύπου ΦΥΣΙΚΑ ΟΧΙ. Αυτό που δεν λέει βέβαια είναι ότι η ίδια δεν έχει σχέδιο, ενώ αποκρύβει ότι όπως πάμε δεν θα υπάρχουν αύριο συντάξεις και μισθοί.
Δεν μας εκφράζει η αντιπολίτευση και δεν είναι στοιχειωδώς πειστική, μια και έχει και η ίδια μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κρίση και τη χρεοκοπία της χώρας. Και δεν θα συμβάλουμε στον εξαγνισμό της εξαιτίας της αδιανόητης πολιτικής της σημερινής κυβέρνησης,
Εμείς οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ λέμε λοιπόν ΝΑΙ στις αλλαγές των καταστροφικών πολιτικών. Ναι, πρέπει να υπερβούμε τη λιτότητα, αλλά ο μόνος δρόμος για να γίνει αυτό ήταν και είναι να υπάρξει ένα εναλλακτικό σχέδιο που θα βασίζεται σε δίκαιες αλλαγές, σε καινοτομία, σε επάνοδο στην απασχόληση, σε αναζωογόνηση της οικονομίας αλλά μέσα από οικολογική, τεχνολογική και οικονομική καινοτομία. Δεν συντασσόμαστε στο ναι, λοιπόν, από κοινού, με όσες πολιτικές δυνάμεις, παλιές και νέες, ευθύνονται για τη χρεοκοπία της χώρας, αλλά συντασσόμαστε με όσες και όσους συμφωνούν ότι δεν πάει άλλο και πρέπει να αλλάξουμε δημιουργικά τη χώρα, με συμμετοχή της κοινωνίας. Τελειώσαμε με τις ψευδαισθήσεις και το ρίξιμο της ευθύνης σε όλους τους άλλους.
Εκφράζουμε ένα διαφορετικό ΝΑΙ. Με ευθύνη, όμως, της κυβέρνησης αυτή η τρίτη άποψη δεν εκφράζεται εξαιτίας του τρόπου που έχει τεθεί το ερώτημα και κατά συνέπεια αποκλειόμαστε με τον τρόπο που έχουν τεθεί τα διλήμματα. Δεν αποδεχόμαστε εκβιασμούς συνειδήσεων.
12°
