Η καλύτερη ηλικία του παιδιού είναι τα σαράντα δευτερόλεπτα πριν τη σύλληψη. Η χειρότερη είναι εκεί που πατάει ο γιος μου, κάπου στα 17, όταν πλησιάζει το τέλος του σχολείου και του κόσμου όπως τον ήξερες για χρόνια. Και επειδή, στην περίπτωσή μας, πλησιάζει και το τέλος της χώρας, συχνά κάνω εκείνες τις σκέψεις που θεωρούσα μελό. Τι διάολο χώρα τούς παραδίδουμε; Παλιά το έφτιαχνα και με εικόνα στο μυαλό μου. Ο μεσήλικας που πιάνει το νέο από τον ώμο και, απλώνοντας το αριστερό χέρι, του δείχνει μία χώρα – μιλάμε τώρα για αισθητική από φυλλάδιο Μαρτύρων του Ιεχωβά. Τώρα δεν το βλέπω έτσι. Τώρα φαντάζομαι το μάγκα να βγάζει ΑΦΜ και να μην έχει τίποτα να βάλει μέσα. Το όνειρο που κάνω για το γιο μου είναι η μετανάστευση. Να σας πω την αλήθεια, θα ήθελα να έχω τα εφόδια και τη διάθεση για να βάλω και μένα μέσα. Μεταξύ μας, υπάρχει κανένας ανάμεσά μας που δεν θα ήθελε να φύγει; Τελευταία κάνω και πιο τραβηγμένες σκέψεις.
Να γινόταν, λέει, η Ελλάδα, κάτι σαν το Βερολίνο του ψυχρού πολέμου. Ναι, ας είναι γύρω-γύρω Ανατολική Γερμανία. Ας έχει και τείχος. Αλλά θα υπήρχε και ένα Checkpoint Charlie που θα σε έμπαζε στον αμερικανικό τομέα. Άσε τους άλλους να στέλνουν κατάρες πάνω στην πλάτη σου. Μάσα μια τσίχλα και γύρνα τους το ρέψιμο από μία Coca. Τέλος πάντων, αφαιρέθηκα. Ήθελα να αποφασίσω αν παραδίδουμε μία καλύτερη χώρα στα πιτσιρίκια. Είναι καλύτερη ή χειρότερη από εκείνη που μας άφησαν οι γονείς μας; Μη βιαστείτε να απαντήσετε. Σε κάποια πράγματα είναι καλύτερη, σε άλλα είναι χειρότερη. Την παραδίδουμε, όμως, αληθινή. Χωρίς ούτε ένα ψέμα επάνω της. Οι μύθοι αυτής της χώρας είναι μόνο για τους τουρίστες. Και αν σας αρέσουν τα σύμβολα, σημειώστε ότι η μεταπολίτευση ξεκίνησε με ένα δημοψήφισμα. Και θα τελειώσει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Με ένα δημοψήφισμα. Το πρόβλημα είναι ότι θα τελειώσουν και άλλα μαζί της.
Για να είμαι ειλικρινής, κάποια στιγμή ήμουν και εγώ με το αγκίστρι στο στόμα. Δηλαδή υπέθετα ότι, εντάξει, κάποιο παίγνιο του Γιάνη είναι, κάπως έχουν ενσωματώσει την «επαναστατική» τους διάθεση σε μία θεαματική μπλόφα που θα κατέρρεε. Θα φεύγαμε από το τραπέζι σώζοντας μερικά λεφτά. Όμως θα γυρίζαμε σπίτι, δεν θα ψάχναμε γέφυρα για να βουτήξουμε. Και να τώρα εδώ, με το ένα πόδι στο κενό, μόλις που προλαβαίνω να κάνω τις τελευταίες σκέψεις. Οι τύποι, λοιπόν, είτε δεν ήξεραν τι τους γίνεται, είτε έλεγαν συνειδητά ψέματα. Και στις δύο εκδοχές την έχουμε άσχημα. «Η κυρία Μέρκελ θα δεχθεί την πολιτική μας και θα είναι μέρα μεσημέρι» έλεγε ο πρωθυπουργός όταν ήταν ακόμα Αλέξης. Το βλέπουμε μαζί το έργο: η Μέρκελ δεν δέχθηκε τίποτα, οι λαοί της Ευρώπης δεν βγήκαν στους δρόμους, πέρασε το μεσημέρι, μας πήρε η νύχτα και ο διάολος. Δεν είχαν καν σχέδιο για να δεχθεί η Μέρκελ. Διότι όταν υποχρεώθηκαν να καταθέσουν κάτι πέρα από τα paper του Γιάνη, πρότειναν μόνο φόρους και έσοδα από την κινητή τηλεφωνία 5G που δεν έχει εφευρεθεί. Και τώρα τι είναι το δημοψήφισμα με κλειστές τράπεζες; Σχέδιο ή καταφυγή; Αν διαβάσεις ξανά την ομιλία του Τσίπρα στη Βουλή, υποψιάζεσαι ότι ήταν σχέδιο.
Προκαλεί σοκ ο έντονος αντιευρωπαϊσμός της. Ούτε ο Πούτιν δεν έχει μιλήσει έτσι. Αν, λοιπόν, είναι σχέδιο, το βλέπεις αλλιώς. Λες ότι εδώ και χρόνια έσκαβαν χαράκωμα ανάμεσα σε μας και στην Ευρώπη. Τώρα φτιάχνουν τάφρο. Ο διχασμός παίρνει πλέον πιο συμπαγή μορφή, ενισχύεται θεσμικά, εισέρχεται στο υπαρξιακό κύτταρο της χώρας, στον ευρωπαϊκό της προσανατολισμό. Αν, από την άλλη, είναι καταφυγή, δηλαδή τους λέμε να δώσουν κάτι παραπάνω και, ταυτοχρόνως, ικανοποιούμε τους Λαφαζάνηδες, τότε έχουμε να κάνουμε με ερασιτέχνες τζογαδόρους, άξιους για πίσσα και πούπουλα. Πέταξαν στην τσόχα το μέλλον της χώρας και την ενότητα του λαού της. Είναι εύκολη η απόφαση της Κυριακής.
11°
