Δεν είναι τρόπος αυτός για να ζεις, κοιμάσαι καταπτοημένος και ξυπνάς πτώμα. «Πουλημένοι… σιχάματα… φερέφωνα των δανειστών… προδότες… αποβράσματα της δημοσιογραφίας… την Κυριακή τελειώνετε», ορολογία που αναστατώνει τα πιο ανθεκτικά στομάχια, δημόσιος διάλογος με ρητορική αρρωστημένης κερκίδας, ένα αδιάκοπο λεκτικό μπαράζ ρυπαρότητας που εκτυλίσσεται νυχθημερόν στα τραπεζοκαθίσματα των τάιμλάιν.
Στον αγώνα για την επιβολή των ταπεινότερων ενστίκτων, δεν υφίσταται ηθική αναστολή την οποία θα διστάσει κανείς να αντιπαρέλθει, καμία ροπή στην ποταπότητα που θα έκρινε κάποιος σκόπιμο να καταπιέσει. Το χαφιεδιστικό τουίτ «στην Πανεπιστημίου η αντισυγκέντρωση στους μένουμε Ευρώπη» γίνεται trending αμεσοδημοκρατικά και στο άψε σβήσε, στα ΑΤΜ οι κλακαδόροι του αντιμνημονίου χλευάζουν τους ταλαίπωρους συλλέκτες μικροποσών –τι τραγωδία και αυτή, οι ουρές στα μηχανήματα ως αναπόσπαστο ενσταντανέ της ελληνικής καθημερινότητας του post-capital control, το ανήσυχο κοίταγμα πάνω από τον ώμο, οι τεχνολογικά αναλφάβητοι ηλικιωμένοι συναθροιζόμενοι στωικά στα υποκαταστήματα εξαργύρωσης της κουτσουρεμένης σύνταξης, να πού μας έφερε η ολιγόμηνη εκστρατεία της «αξιοπρέπειας», δίχως μάλιστα το μονοπάτι να έχει ξεδιπλωθεί έως την αδιέξοδη γραμμή τερματισμού του.
Δεν είναι τρόπος αυτός να ζεις, οι ώμοι πέφτουν και το κεφάλι σκύβει, με κάθε «ρητή και κατηγορηματική κυβερνητική άρνηση» να προαναγγέλλει την επόμενη καχεξία –σήμερα σε μετρητά, αύριο σε φάρμακα, την επομένη σε ρεύμα ή σε βενζίνη για τα ασθενοφόρα. Μια ατιμωτική απεμπόληση κάθε βεβαιότητας, έως την ολοκληρωτική απώλεια του σθένους και την ανεπιφύλακτη αποδοχή της ενορχηστρωμένης απελπισίας: «Δε βαριέσαι, χειρότερα δε γίνεται, ας τα κάνουν λαμπόγυαλο». Η καμπάνια της αξιοπρέπειας επιφυλάσσει άφθονες εκπλήξεις έως την κυριακάτικη κλιμάκωση.
Ένας πρωθυπουργός ο οποίος προβαίνει σε διαγγέλματα ντυμένος με ελαφρύ λινό μπεζ σακάκι αλά Ρόμπερτ Ρέντφορντ στο «Αβάνα»: κάποιοι επικοινωνιολόγοι εξαντλούν τη σημειολογική ευρηματικότητά τους εδώ, προφανώς φτιαγμένοι από την ίδια πάστα όσων συμβούλευσαν τον Καραμανλή να φορέσει εκστρατευτικό τζάκετ Τζορτζ Μπους, όταν αποβιβάστηκε από το ελικόπτερο για να μοιράσει χιλιάρικα στους πυρόπληκτους της Ηλείας.
Μια πρόεδρος Βουλής με μενταλιτέ μνησίκακου δήμιου, που απειλεί, τραμπουκίζει και ασχημονεί εξακολουθητικά στην κάμερα, κραδαίνοντας τη λέξη «λαός» σαν εκδικητικό εξκάλιμπερ, καθώς ταυτόχρονα απευθύνει απροκάλυπτες απειλές ιεροεξεταστικών αποχρώσεων στη συνομιλήτριά της, του τύπου «υπήρχαν και τότε δωσίλογοι, ξέρετε…». Για πόσο ακόμη θα υπομένουμε άραγε τη Ζωή Κωνσταντοπούλου να διαλαλεί την επιδοτούμενη θητεία της στο εξωτερικό σαν πιστοποιητικό ευρωπαϊκότητας που τη δικαιοδοτεί να καθορίζει το δικό μας γεωπολιτικό πεπρωμένο;
Έχουμε και λέμε, λοιπόν: Ένας τυχοδιώκτης σαραντάρης κομματάρχης ο οποίος πιθηκίζει παπανδρεϊσμό ενώ τρέμει την αριστεροπλατφορμική σκιά του, αγνοώντας πως ο Ανδρέας έκανε μια χαψιά κάτι τέτοιες εσωτερικές αντιπολιτεύσεις.
Μια εμφορούμενη από μεγαλοϊδεατικά σύνδρομα ΠτΒ, που ανακαλεί με το τσουχτερό της στόμα τις χαμερπέστερες εκδηλώσεις του Κασιδιάρη, προκαλώντας ντελίριο στην εξέδρα.
Μια κουστωδία ερασιτεχνών που χασομερά στις Βρυξέλλες, καλλιεργώντας έχθρες και προοιωνίζοντας τη ρήξη.
Μια πανστρατιά ζηλωτών που τρολάρουν ακαταπόνητα κάθε ψίθυρο ψυχραιμίας στα σόσιαλ μίντια, με τυποποιημένους αφορισμούς για «πεμπτοφαλαγγίτες», «νεοφιλελέ παπαγαλάκια» και «λαοκτόνα μνημόνια».
Μια εθνικολαϊκιστική συμπαιγνία που κατόρθωσε να περιθωριοποιήσει κάθε φορέα αντιπολίτευσης, συνδιαλεγόμενη απευθείας με το «λαό», σε συνθήκες τηλεοπτικής / διαδικτυακής οχλοκρατίας. Ήμουν εκεί, κολλημένος στο δέκτη όταν ο Βενιζέλος απαριθμούσε τις αντισυνταγματικές παραμέτρους αυτού του δημοψηφίσματος, μια προσπάθεια φιλότιμη όσο και χαμένη από χέρι, καθώς και μόνο στο άκουσμα του αρνητικά φορτισμένου ονόματός του, οι συνακροατές μου έριχναν ψήφους στο σακούλι με τα «όχι».
Τέλος, έχουμε μια συνομωσία οπορτουνιστών που δεν τσιγκουνεύτηκαν το παραμικρό τρικ από το βαλιτσάκι του δημεγέρτη (μιλιταριστικές φιέστες, περιφορές λειψάνων, χαρτζιλίκωμα εκλογικής πελατείας) και οι οποίοι σήμερα, είτε από δόλο, είτε από ευθυνοφοβία, μετακυλύουν στο παρά πέντε το κόστος της αναποφασιστικότητάς τους σε ένα σοκαρισμένο, ευερέθιστο κοινό, εκβιάζοντας στρατηγικές κρίσεις υπέρτατου ιστορικού βάρους σε συνθήκες οικονομικοκοινωνικού χάους, δίχως επιπλέον να έχουν τη στοιχειώδη μπέσα να θέσουν το ερώτημα σταράτα: ευρώ ή δραχμή; Μόνοι ή με την Ευρώπη;
Φρίττω καθημερινά με αυτή τη δόλια κυβέρνηση για όλους αυτούς τους λόγους και άλλους τόσους. Προπάντων όμως θλίβομαι για την κουλτούρα του μίσους, την οποία έχει ενσταλάξει σε κάθε πόρο της κοινωνίας. Δεν είναι τρόπος αυτός για να ζεις, ο κόμπος ανεβαίνει στο στήθος, ο βρόγχος πνίγει το λαιμό σου. Από την άλλη, τίποτε δεν έχει κριθεί οριστικά. Je suis ΝΑΙ.
8°
