Η Ραχήλ Μακρή, που μας έλεγε πως πρέπει να τυπώσουμε 100 δισ. ευρώ σαν να ήμασταν οικονομικοί γκάνγκστερ και διεθνείς παράνομοι και αυθαίρετοι, κατέθεσε μηνυτήρια αναφορά εναντίον του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος γιατί στην ετήσια έκθεσή του δεν συντάσσεται με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου επανδρώνει επιτροπές που προεδρεύει η ίδια και βγάζει πορίσματα που, ούτε λίγο ούτε πολύ, καταργούν μονομερώς τις διεθνείς συμβάσεις και τους νόμους που ψηφίστηκαν από τις προηγούμενες συνθέσεις της Βουλής και υπεγράφησαν από τις κυβερνήσεις ως συμφωνίες δανεισμού του κράτους.
Ο επικεφαλής της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους Τσακαλώτος διακηρύσσει εκλογές στην περίπτωση μη συμφωνίας. Ο μη επικεφαλής της διαπραγμάτευσης, αλλά υπουργός Οικονομικών, εξακολουθεί να δίνει διαλέξεις μακροοικονομικού ενδιαφέροντος και συνεντεύξεις στο παγκόσμιο κοινό των διεθνών ΜΜΕ. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Φίλης εξακολουθεί να υποστηρίζει με αυτοπεποίθηση ότι η υποτιθέμενη-αναμενόμενη συμφωνία θα περάσει από τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες και θα ψηφιστεί από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ κάποιος βουλευτής του κυβερνητικού κόμματος, που δεν θυμάμαι το όνομά του, δήλωσε ότι αυτό δεν θα συμβεί ούτε με τανκ.
Παλαιότερα γνωρίζαμε πως το κύρος του πρωθυπουργού της χώρας τραυματιζόταν, όταν τα στελέχη της κυβέρνησής του παρέκκλιναν της πολιτικής του. Η ιστορία είναι γεμάτη από παραιτήσεις, αποπομπές και ανασχηματισμούς για λιγότερο σημαντικούς λόγους και αντιθέσεις, έτσι που δικαιούμαστε επιτέλους να αναρωτηθούμε: «Ποιος κυβερνάει επιτέλους τoν ΣYΡΙΖΑ»; Εδώ έχουμε μία πλήρη ακύρωση του Mεγάρου Μαξίμου και του στενού πυρήνα συμβούλων και χάραξης πολιτικής του πρωθυπουργού από την πρόεδρο της Βουλής, που εντελώς αντιθεσμικά έχει λάβει πρωταγωνιστικό ρόλο ασκώντας τη δική της πολιτική και απαξιώνοντας την κυβέρνηση, αλλά και από τον Λαφαζάνη ο οποίος είναι ο αστάθμητος παράγοντας που θα τον αντικρίσουμε σύντομα.
Τελικά τι είναι αυτό που «ενώνει και δονεί» το συνονθύλευμα όλων αυτών των κομμουνιστών, αριστερών, μαοϊστών, τροτσκιστών, μαρξιστών-κεϊνσιανών, μενσεβίκων, αναρχοκομμουνιστών και καμιά δεκαριά οπαδών διαφόρων -ισμών;
Είναι μία απίθανη παρέα που συνεννοήθηκαν να τα βρούνε μεταξύ τους για να κυβερνήσει η «πρώτη φορά Αριστερά», παραμερίζοντας τις μεταξύ τους ιδεολογικές διαφορές (αλλά τελικά αυτές ξεχειλίζουν) και έχουν ως συνδετική ουσία τον κρατισμό, την προστασία των δημοσίων υπαλλήλων και την κυριαρχία του Δημοσίου ενάντια στην ελεύθερη οικονομία;
Από την άλλη, όμως, πώς συμβιβάζεται η αποδοχή και η συμμαχία με το ΑΝΕΛ,που είναι ένα εθνικιστικό ακροδεξιό κόμμα με θρησκευτικές εξάρσεις και παλαιοεθνικιστικά πατριωτικά φρονήματα;
Τι είδους Αριστερά είναι αυτή που οι αναρχικοί τα έχουν βρει με τους τροτσκιστές και συγκατοικούν στο ίδιο κόμμα; (Να διευκρινίσω πως παγκοσμίως, ανάμεσα σε αναρχικούς και τροτσκιστές κυριαρχεί αμοιβαίο θανάσιμο μίσος, το οποίο συμπληρώνει σχεδόν ένα αιώνα, από τη σφαγή της Κρονστάνδης που επιμελήθηκε και εκτέλεσε ο ίδιος ο Τρότσκι). Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με μία μεταλλαγμένη Αριστερά, ένα «πρωτοποριακό» υβρίδιο, η ύπαρξη του οποίου αποκλειστικά και μόνο στη χώρα μας θα έχρηζε κοινωνιολογικής και ιδεολογικής ανάλυσης, αφού σε παγκόσμιο επίπεδο είτε έχει αυτοκαταργηθεί είτε κυμαίνεται σε επουσιώδη ποσοστά, αλλά εδώ ακμάζει ως πρώτη κοινοβουλευτική δύναμη.
Και ενώ εύκολα αναγνωρίζουμε τα χαρακτηριστικά της αριστερής νοοτροπίας: «κόκκινη» τρομοκρατία εναντίον των αντιπάλων (όπως η περίπτωση της Ραχήλ εναντίον του Στουρνάρα), επαναστατική κατάργηση των θεσμών (Κωνσταντοπούλου), προπαγάνδιση και αλλαγή λέξεων και όρων (τώρα οι μετανάστες δεν είναι φτωχοί και δυστυχισμένοι, απλά «λιάζονται στον ήλιο»), κρατισμός και αδιαφορία για τον ιδιωτικό τομέα…
Ωστόσο...
Είναι αξιοπρόσεκτο ότι μέχρι στιγμής απουσιάζει ο αυταρχισμός προς τα μέλη της, ο πασίγνωστος «κανιβαλισμός» προς τους δικούς της. Περίεργο, αλλά αυτή η Αριστερά δεν επιβάλλει ενιαία κομματική γραμμή και δεν αποκεφαλίζει, δεν διαγράφει, όσους δεν τηρούν απαρέγκλιτα τις θέσεις που παραδοσιακά η Αριστερά πάντα αξιώνει στα μέλη της να συντάσσονται και να θεωρούν θέσφατα.
Το μοναδικό και παγκοσμίως ιδιαίτερο αυτό φαινόμενο μπορεί να εκληφθεί ως ιδιότυπη εγχώρια μετάλλαξη, εάν δεν προσμετρήσουμε ότι και η Δεξιά –διά της λεγόμενης λαϊκής Δεξιάς– ενσωμάτωσε, εσωτερίκευσε και υιοθέτησε την αριστερή ρητορική και την κρατικίστικη νοοτροπία. Χρειάζεται να δώσουμε παραδείγματα δεξιών υπουργών που έδωσαν επικές μάχες για να μην απολυθεί ούτε ένας υπεράριθμος στο Δημόσιο, να μην καταργηθεί ούτε ένας άχρηστος οργανισμός, να μη γίνει καμία ιδιωτικοποίηση;
Υπό αυτή την οπτική, στη χώρα μας, η μοναδική αμόλυντη από ξένες ιδεολογικές ύλες, που ξακρίζει τις πολιτικές της μέσα σε αυτό τον ιδεολογικό αχταρμά, είναι η φιλελεύθερη άποψη, που τόσο λυσσαλέα κυνηγήθηκε, απαξιώθηκε και συκοφαντήθηκε από δεξιούς, κεντρώους και αριστερούς.
19°
