Παρακολούθησα πριν μερικούς μήνες ένα ποινικό δικαστήριο σε κάποια πόλη της Β. Ελλάδας, με κατηγορούμενο έναν οφειλέτη του Δημοσίου που χρωστούσε περίπου μισό εκατομμύριο ευρώ. Επόμενος στο πινάκιο εκδίκασης πάλι ο ίδιος κατηγορούμενος, γιατί χρωστούσε δεδουλευμένα στους εργαζόμενούς του, περίπου 300 χιλιάδες ευρώ. Ο συνήγορος υπεράσπισης απέδειξε ότι ο πελάτης του είχε να λάβει από το ελληνικό Δημόσιο 2,5 εκ. ευρώ, αλλά δεν του τα απέδιδαν, και η δημόσια διοίκηση παρελκυστικά και χρησιμοποιώντας προσχήματα αρνιόταν να του τα συμψηφίσει.
Στην απολογία του ο κατηγορούμενος είπε το αυτονόητο. Πως η επιχείρησή του καταστράφηκε επειδή το Δημόσιο δεν πληρώνει τα χρέη του προς τους επαγγελματίες που συναλλάσσονται μαζί του, πως μια χαρά θα είχε εξοφλήσει τους εργαζόμενους που είναι και αυτοί θύματα αυτής της κατάστασης και ότι αν αφαιρέσουμε από τα 2,5 εκ. που έχει να λάβει τα 0,5 εκ. τότε θα έπρεπε να έχει και 2 εκ, ρέστα, οπότε θα πλήρωνε και όλες τις υποχρεώσεις του προς τρίτους.
Οι δικαστές τον άκουσαν και μετά του έριξαν στην πρώτη υπόθεση 3,5 χρόνια και στη δεύτερη 2,5 χρόνια φυλάκιση, και αυτό αναγνωρίζοντας ελαφρυντικά.
Αναρωτιέμαι: ο επαγγελματίας που υπέστη αυτές τις ποινές ενώ χρωστούσε στο Δημόσιο αρκετά λιγότερα από ότι του χρωστούσε αυτό, τι είδους ιδέα αποκόμισε για το επιχειρηματικό περιβάλλον που ζει; Ρωτήστε και τους ανθρώπους που παρασύρθηκαν και επένδυσαν στα φωτοβολταϊκά, όταν σύσσωμη η πολιτική ηγεσία υποσχόταν σίγουρες αποδόσεις μέσω ΔΕΗ και μετά τους μείωσαν τα τιμολόγια αγοράς και τους επέβαλαν έκτακτη φορολογία.
Τους επιχειρηματίες που αγόρασαν μηχανήματα για να κάνουν παραγωγή και προσέλαβαν υπαλλήλους αλλά δεν μπορούν να δουλέψουν, γιατί ενώ όλα αυτά γίνονται μέσα σε βιομηχανικό πάρκο η γραφειοκρατία απαιτεί και άδεια από το Δασαρχείο, και το Δασαρχείο βάζει την υπογραφή του μετά από μήνες. Ρωτήστε τους προμηθευτές υλικών που παλεύουν χρόνια να πάρουν τα λεφτά τους και τους εξαγωγείς που δεν τους επιστρέφουν το ΦΠΑ.
Ο πιο σίγουρος τρόπος για να καταστραφείς σε αυτή τη χώρα είναι να εμπιστευτείς το κράτος, όπως ακριβώς έπαθαν οι χιλιάδες αποταμιευτές που αγόρασαν ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου. Η έλλειψη εμπιστοσύνης ανάμεσα στο ελληνικό κράτος και τον πολίτη ξεπερνά τα όρια της αμοιβαίας καχυποψίας και εκφυλίζεται στο επίπεδο της εχθρότητας.
Το γελοίο είναι πως για να ασκήσεις επάγγελμα και για να λειτουργήσεις νέα επιχείρηση χρειάζεσαι φορολογική ενημερότητα, ενώ εξαιτίας της κρίσης στερούνται αυτής της δυνατότητας περίπου 2,7 εκατομμύρια Έλληνες. Άρα εξ ορισμού έχεις αποκλείσει περίπου το 25% του πληθυσμού από τη δυνατότητα να δημιουργήσουν επιχείρηση, να είναι ελεύθεροι επαγγελματίες και κάποτε να σε πληρώσουν. Η επινόηση της φορολογικής ενημερότητας ως μέσου εκβιασμού του ελληνικού κράτους προς τους πολίτες του είναι παγκόσμια πρωτοτυπία και δεν συμβαίνει σε καμία χώρα ούτε ευρωπαϊκή ούτε του Τρίτου Κόσμου.
Οι φορολογούμενοι γνωρίζουν είτε από ένστικτο και πολύχρονη εμπειρία είτε γιατί μελετούν τους αριθμούς πως ένα μεγάλο ποσοστό των φόρων που καταβάλλουν, προορίζεται για τη σίτιση αρκετών χιλιάδων δημόσιων υπαλλήλων που εργάζονται σε άχρηστους οργανισμούς με ευφάνταστους τίτλους. Ενδεικτικά να αναφέρουμε :
- Οργανισμός Προειδοποίησης Τσουνάμι
- Οργανισμός Υποδοχής Επενδυτών
- Ελληνικό Ινστιτούτο Εργασίας και Ανθρώπινου Δυναμικού
- Γραφείο Ευρέσεως Ναυτικής Συνεργασίας
- Ελληνικό Κέντρο Ευρωπαϊκών μελετών
- Ανώνυμη Εταιρία Μονάδων Υγείας
Η φορολογική συνείδηση σε αυτή τη χώρα είναι ανύπαρκτη όχι γιατί είναι όλοι ατομιστές και αντικοινωνικοί (υπάρχουν φυσικά και τέτοιοι) αλλά απλούστατα γιατί έχει καταντήσει πλέον κοροϊδία η αναδιανομή εισοδήματος από όσους εργάζονται και παράγουν στον ιδιωτικό τομέα προς υψηλά αμειβόμενους υπεράριθμους και αργόμισθους στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ. Καμία συζήτηση εμπιστοσύνης μεταξύ κράτους και πολιτών και επανασύσταση της μεταξύ τους εμπιστοσύνης δεν μπορεί να ευσταθεί, αν δεν αποδείξει πρώτα το κράτος πως τα χρήματα των φορολογουμένων του προορίζονται για να έχουν ανταποδοτικότητα και δεν χρησιμοποιούνται για τησίτιση της προνομιούχας δημοσιοϋπαλληλικής ελίτ.
Η πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου θα μπορούσε να μας συστήσει να είμαστε όλοι μας ειλικρινείς φορολογούμενοι, ώστε αυτή να έχει περισσότερα χρήματα να διαχειριστεί και να προσληφθεί και ένας κουρδιστής πιάνου στην ΕΡΤ ως μόνιμος (και γιατί μόνο ένας;). Με έναν πιο κυνικό τρόπο θα μπορούσαν να μας πουν το εξής: «Πρέπει να δηλώσετε με πάσα τιμιότητα τα εισοδήματά σας, γιατί όταν θα σας τα πάρουμε θα διορίσουμε και άλλους περισσότερους στο Δημόσιο».
Οι πολίτες του πρώην ανατολικού μπλοκ διακωμωδούσαν το σύστημα με το γνωστό: «Αυτοί κάνουν ότι μας πληρώνουν, και εμείς κάνουμε ότι δουλεύουμε». Παραφράζοντάς το, θα μπορούσαμε να συμπυκνώσουμε και να περιγράψουμε την κατάσταση στη δική μας περίπτωση ως εξής: «Αυτοί κάνουν ότι δεν μας κλέβουν και εμείς ότι δεν τους κλέβουμε».
18°
