Την Τετάρτη οργανώθηκαν για ακόμη μια φορά εκδηλώσεις συμπαράστασης στην ελληνική κυβέρνηση για τον τρόπο με τον οποίο διαπραγματεύεται με τους δανειστές της. Αρχικά δεν κατάλαβα ποτέ το λόγο αυτών των συγκεντρώσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η εκλεγμένη κυβέρνηση και έχει την εξουσία στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Είναι προσπάθεια να στείλουν μήνυμα στους Ευρωπαίους; Δεν νομίζω να πετύχει. Καλώς ή κακώς οι διαπραγματεύσεις αυτές γίνονται στα θεσμοθετημένα όργανα και όχι στους δρόμους. Αν και καταλαβαίνω γιατί είναι ρομαντικό κάτι τέτοιο για τους παλιούς αριστερούς. Η αντίσταση, το σθένος, το πείσμα, η αξιοπρέπεια. Η διαχρονική αίσθηση δικαίου που μόνο εμείς μπορεί να έχουμε, μόνο εμείς ξέρουμε. «Εμείς» και «αυτοί». Το παντοτινό αίσθημα υπεροχής που θα αφορά είτε ένα έθνος, είτε μια ομάδα ατόμων με κοινές πεποιθήσεις και στόχους. Όροι και τρόποι σκέψης που η ελληνική αριστερά θα έπρεπε να κάνει αγώνες για να μην υπάρχουν.
Μια μέρα μετά πραγματοποιήθηκε αντίστοιχη συγκέντρωση από τους Ευρωπαϊστές. Με το σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη», οι διοργανωτές κάλεσαν τον κόσμο να συγκεντρωθεί και να ζητήσει την επίτευξη συμφωνίας με τους εταίρους για να μην κινδυνέψει η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Οι αντιδράσεις των διαφωνούντων στον τύπο και το διαδίκτυο ήταν φοβερές. Προδότες, ανθέλληνες, πουλημένοι. Χαρακτηρισμοί που ακούμε καιρό τώρα από τα αντιμνημονιακά στρατόπεδα για όσους έχουν το θάρρος της άποψής τους η οποία τυχαίνει να μην είναι ίδια με αυτή των κομμάτων εξουσίας. Και βεβαίως έχει ενδιαφέρον η παρουσία των πρώην υπουργών της ΝΔ διότι πρώτοι αυτοί θα «έσκιζαν» τα μνημόνια όταν ήταν αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν θεωρώ ότι ο (κάθε) Άδωνις μπορεί να μαγαρίσει μια τέτοια συγκέντρωση, εν αντιθέσει με τους μπαχαλάκηδες που τα καταφέρνουν σε όλες όσες συμμετέχουν.
Αυτό όμως που με εντυπωσιάζει πραγματικά είναι το ότι αυτή η αντίδραση τώρα εστίαζε σε μια ομάδα ατόμων που βρέθηκαν εκεί όσο μαζικά μπορούσαν, για να εκδηλώσουν απλώς την άποψή τους. Και αυτές οι αντιδράσεις μίσους προέρχονται από ανθρώπους που παριστάνουν τους θιασώτες της δημοκρατίας και του δικαίου. Η ετυμηγορία βγήκε πριν καν γίνει η συγκέντρωση. Κατά τους δημοκράτες και αγωνιστές αυτούς λοιπόν στην συγκέντρωση πήγαν μόνον οι πλούσιοι, οι προδότες, οι ακροδεξιοί, τα παπαγαλάκια, οι πουλημένοι και οι πάσης φύσης εχθροί.
Εχθροί λοιπόν οι Ευρωπαίοι, εχθροί και όσοι τους στηρίζουν εντός των συνόρων. Κλασική ελληνική συνταγή. Για τον εμφύλιο φταίνε οι Άγγλοι, για τη χούντα οι Αμερικάνοι και για την οικονομική κρίση φαίνεται φταίνε οι Γερμανοί. Για ακόμη μια φορά η ιστορία μας θα γράψει πως αυτή η χώρα με τους αγαθούς και ενάρετους κατοίκους πέρασε έναν Γολγοθά εξαιτίας των εχθρών της. Ένα επικίνδυνο παραμύθι που θα γίνει παραλήρημα και θα μας πάει πάλι πίσω. Ουδεμία σημασία φαίνεται να έχει το ότι οι Ευρωπαίοι ήταν στο Ναβαρίνο, ή ότι μας απελευθέρωσαν στον Β΄ Παγκόσμιο, ή ακόμα και το ότι βρίσκονται πίσω από όλα τα έργα υποδομών –όσα έγιναν τουλάχιστον– με τα λεφτά που μας έδιναν, και ακόμα μας δίνουν. Ο «εχθρός» έχει σημαδευτεί ξεκάθαρα και οι σύμμαχοί του το ίδιο. Το τέλειο κλίμα για να θυμηθούμε πώς μεγαλούργησε το αγωνιστικό πνεύμα των Ελλήνων στον εθνικό διχασμό, τον εμφύλιο κ.ο.κ. Η Αριστερά και η Δεξιά έχουν γράψει χρυσές σελίδες βίας στην ιστορία μας και φαίνεται πως στην κοινωνία μας υπάρχουν όλες οι προδιαγραφές να συνεχίσουμε στο δρόμο του μίσους και της σύγκρουσης.
Μίσος, παντού, λοιπόν. Έτσι θα είναι μέχρις ότου να κάνουμε σοβαρή αυτοκριτική για τα δικά μας λάθη στη σύγχρονη ιστορία. Μέχρι να μιλήσουμε σοβαρά για την επανάσταση, τη μεγάλη ιδέα, τον εμφύλιο, το ρατσισμό, τις πολιτικές συγκρούσεις, τη διαφθορά, τη βία. Ας ξεκινήσουμε από την παιδεία, ας ξεκινήσει ο καθένας από τον εαυτό του και τους γύρω του. Έως τότε θα κυνηγάμε τις ρόδες των διερχόμενων αυτοκινήτων μανιακά, και –σαν τα σκυλιά– θα ελπίζουμε να μη σταματήσουν και τελειώσει το παιχνίδι μας.
20°
