YOPO (You Only Protest Once)

Είναι εσχάτως πολύ της μόδας το YOLO. Που σημαίνει You Only Live Once, δηλαδή Ζεις μονάχα μια φορά. Κάτι παρόμοιο με εκείνο από την εποχή της χλίδας Η ζωή είναι μικρή… Δυστυχώς για μας, μόνο στους άλλους λαούς αυτό είναι ρεαλιστικό. Η δική μας κατάντια δεν αφήνει περιθώρια να σκεφτούμε, πώς θα κάνουμε τη ζωή μας να περάσει ευχάριστα. Αφού παγκοίνως είναι γνωστό το ρητό «Τι να τα κάνεις τα λεφτά, άμα δεν έχεις φράγκο».

Αναγκαστικά, τώρα, ξεμυτάω από την τρύπα μου

Η δραματική επικαιρότητα, λοιπόν, μας στέλνει τώρα άλλα μηνύματα. Όταν βλέπεις να καίγεται το σπίτι σου, έστω και καθυστερημένα συνειδητοποιείς ότι πρέπει να ενεργοποιηθείς. Φτάνει η εξοικείωση με την χαμογελαστή κατρακύλα, δεν λες πια ότι, καίγεσαι που καίγεσαι, τουλάχιστον ας το ευχαριστηθείς.

Σηκώνεσαι από τον καναπέ, βγάζεις τις παντόφλες και ξαμολιέσαι έξω να μετρήσεις τους δρόμους. Γιατί τώρα αντιλαμβάνεσαι ότι YOPO, You Only Protest Once. Διαμαρτύρεσαι μονάχα μια φορά. Εσπευσμένα και επειγόντως, διαμαρτύρεσαι τώρα, αλλιώς μετά θα είναι αργά. Αυτή η λογική, αυτό το ψυχολογικό περιβάλλον επικράτησε και φτάσαμε στη χτεσινή εντυπωσιακή εκδήλωση.

Τα πράγματα έφτασαν εδώ ως εξής. Από τη μία οι μεταρρυθμιστές δεν είναι και πολύ του κύριε ελέησον. Γκώσαμε, δεκαετίες τώρα, από το πολύ το αγωνιστικό ντιριντάχτα, άλλος πρώιμα, άλλος όψιμα. Ιδιαίτερα, οι ελάχιστοι που αντιστάθηκαν κατά της Χούντας, πολύ πρώιμα συνειδητοποίησαν από τις αρχές της Μεταπολίτευσης τι εστί «αγωνιστής». Δηλαδή ο πολιτικός όρος «αγωνίζομαι» σημαίνει βάζω πόδι, για να καπαρώσω κάποια καρέκλα δια της αρχής της πελατειακής ανταποδοτικότητας.

Και φυσικά, για την Ιστορία, χτες στο Σύνταγμα εύρισκες από τους παλιότερους αριστερούς, όσους πραγματικά αντιστάθηκαν στη Δικτατορία. Όχι από τους άλλους τους «αριστερούς», τους ντεμέκ, που τους έπιασε ο καημός του ντιριντάχτα μόλις έπεσε η Χούντα… Να τα λέμε κι αυτά.

Από την άλλη, ταρακουνήθηκε ο αραχτός στον καναπέ, γιατί το διακύβευμα ήταν θηριώδες. Δεν θέλουμε να χωρίσουμε με την Ευρώπη. Όχι μόνο γιατί κάποιοι από μας, την θεωρούν επαναστατικό εργαλείο που θα μας σπρώξει μπροστά προς την πολυδιάστατη προοδευτική εθνική δημιουργική ανασυγκρότηση. Αλλά και γιατί ευλόγως κάποιοι άλλοι τη θεωρούν την καλή αγελάδα, που μας διασφαλίζει την ευημερία, που απολαμβάνουμε κι ας μην την αξίζουμε από πλευράς παραγωγικότητας.

Έτσι φτάσαμε να παρατηρούμε στα σόσιαλ μήντια, κάποιους να είναι αποφασισμένοι να κατέβουν στο Σύνταγμα, αγνοώντας ακόμα και τα σενάρια βροχών και καταιγίδων, ως Singers in the rain ερωτευμένοι με τις μεγάλες εθνικές στρατηγικές επιλογές μας. Να πουν «Λευτεριά στον Δημόσιο Τομέα». Να κάνουνε τις κακομούτσουνες πολιτικές να ανησυχήσουν.

Ο φίλος Δ.Ζ. έγραψε. «Μια λέξη μόνο για τη σημερινή συγκέντρωση. Είμαι 51 ετών και στη ζωή μου δεν έχω πάει σε καμία, μα καμία (zero, nada πως το λένε) διαδήλωση ή άλλη συγκέντρωση. Σήμερα όμως θα πάω. Θα κάτσω ήσυχος, ήσυχος σε μια γωνιά για να μετρηθώ στο πλήθος». Ένας άλλος έγραψε: «Αισθάνομαι σαν επιβάτης της Germanwing, που μόλις έχει καταλάβει τι πάει να κάνει ο πιλότος»…

Έτσι, το χτεσινό κοινό ήταν ποικίλο. Ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον σατανά. Ο μεταρρυθμιστής μαζί με τον πελάτη του παλιού Δικομματισμού, όπου τώρα, περιστασιακά βρέθηκαν από την ίδια πλευρά, αφού και οι δυο θεωρούν κορυφαίο αγαθό το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Πέρα από αυτό, όμως, γεγονός είναι ότι συγκροτήθηκε εκ των πραγμάτων μια συμμαχία, που επιτάσσει, όπως λέει και ο τίτλος της, να «μένουμε Ευρώπη».

Αυγιανισμός και ΥΕΝΕΔ υποβαθμίζουν

Όταν ανεξήγητα (προχτές GPO), ο εξυπνότερος λαός του κόζμου θεωρεί πως για το σημερινό αδιέξοδο φταίνε οι δανειστές (60%) έναντι της κυβέρνησης (35%), κάτι δεν πάει καλά με την ενημέρωση που δέχεται. Ας δούμε, κάπως ανάλογα, πώς προσελήφθη το χτεσινό συλλαλητήριο.

Τόσο η Αυγή, όσο και η νέα ΥΕΝΕΔ, προσπάθησαν να χαμηλώσουν υποτιμητικά το χτεσινό γεγονός. Και ταυτόχρονα να αναβαθμίσουν το άτονο και απογοητευτικό προχτεσινό («Το κίνημα υπέρ της χώρας μας γιγαντώνεται!»), παρότι κάθε σύγκριση θα προκαλούσε κατάθλιψη ΣΤΟ Σύστημα. Έτσι, ο Αυγιανισμός έχει αρχίσει να έχει πρόωρη πρεσβυωπία και είδε μικρότερη την χτεσινή από την προχτεσινή μάζωξη…

Αυτό το κάνει το καθεστώς, για να διακρατήσει τις περιφερειακές δυνάμεις του οχλοπολτού που εγκολπώθηκε σε αυτά τα «αντιμνημονιακά» χρόνια. Όποιος θέλει μπορεί να καταλάβει ποια από τις δυο συγκεντρώσεις ήταν μαζικότερη, σε έκταση και σε πυκνότητα. Πέρα από τον ενθουσιασμό, τη ζωντάνια και το σφρίγος της χτεσινής, έναντι της προχτεσινής, που ήταν σκέτη καμαρίλα εκ διατεταγμένης υπηρεσίας.

Είναι η πρώτη φορά από την ίδρυσή του, που ο Ανεξυριζαυγητισμός έχασε σε μετωπική σύγκρουση με τον εκσυγχρονισμό. Προχτές και χτες έγινε μια Juxtaposition, μια συγκριτική αντιπαράθεση, δηλαδή, μεταξύ δύο συλλαλητηρίων και των δυνάμεων που τα διοργάνωσαν στο ίδιο μέρος.

Και κατά κράτος πρωτοφανώς επικράτησαν οι εκσυγχρονιστικές δυνάμεις, οι οποίες από την «αγανάκτηση» κι εντεύθεν, όταν διοργάνωναν τέτοιες εκδηλώσεις μάζευαν τριάντα με σαράντα πικραμένους, που πάντα έφευγαν με σκυμμένο το κεφάλι.

Το Ποιοτικό Άλμα για την καθεστωτική ανατροπή

Τώρα, που μπαίνουμε στο νόημα της πρώτη φορά «Αριστεράς», συντελείται βουβά μια ισχυρή ποσοτική συσσώρευση. Και το χτεσινό συλλαλητήριο ήταν ένα εξαιρετικό ποιοτικό άλμα, η αγνόηση του οποίου θα είναι τεράστιο πολιτικό σφάλμα για την κυβέρνηση…

Δεν πρέπει να πάρουν τα μυαλά των εκσυγχρονιστών αέρα, ακριβώς γιατί η δυναμική αυτή παραμένει ακόμα ουδέτερη. Ήταν το χτεσινό απλώς μια κατηγορηματική απόρριψη της κυβερνητικής ανικανότητας να φέρει ψάρια να φάμε και του κινδύνου στον οποίο μας προσάραξε η αβελτηρία της. Δεν είχε το θετικό χαρακτήρα ότι θέλουμε να συμβεί κάτι πιο συγκεκριμένο από το ασαφές «Μένουμε Ευρώπη».

Αυτό το ποιοτικό άλμα διασφαλίζει την ισχυρή ανάσχεση της απομάκρυνσής μας από το ευρωπαϊκό και νομισματικό μας στάτους. Από αυτό, στη συνέχεια, πρέπει να ξεκινήσει ως αναγκαίος όρος για την εθνική επιβίωση, το Μεγάλο Εθνικό και Κοινωνικό Συμβόλαιο της πορείας προς τον εξορθολογισμό μας.

Εδώ, θα κληθούν τα κόμματα του παλιού Δικομματισμού, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, να αναλάβουν τις πελατειοκρατικές ευθύνες τους και να γίνουν μεταρρυθμιστικά. Δεν είναι της παρούσης, επίσης, αλλά κάποιος πρέπει να μιλήσει στον κ. Σαμαρά για το Ρεξόνα. Αφού με τη στάση του συντηρεί τον κ. Τσίπρα και δυσχεραίνει τις εξελίξεις προς την ανατροπή του καθεστώτος. Και δεν αναβαθμίζεται συνομιλώντας με ανθρώπους ευρωπαϊκού κύρους, όπως ο Σημίτης. Τώρα τον θυμήθηκε;

Από χτες το πράγμα γυρίζει. Και μπαίνουν τα θεμέλια που σηματοδοτούν τη δημιουργία μιας νέας πολιτικής τάξης. Νέα Δημοκρατία, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ θα επιδιώξουν να δρέψουν τον καρπό της. Καθένας τους θα κριθεί από την σχετική αλήθεια, που θα προτείνει στην ελληνική κοινωνία.

Ψεύδεται ο κ. Τσίπρας, διασύρεται η Ελλάδα

Ψέματα, ψέματα, ψέματα. Ψέματα, παντού. Και δεν είναι μόνο που εξοργίζει ο κ. Τσίπρας με τις διαρκείς διαστρεβλώσεις, από τον ίδιο και τα στελέχη του, όλης της φιλικής προσπάθειας των δανειστών, που «θέλουν να μας μειώσουν τις συντάξεις των φτωχών»…

Γι’ αυτό άλλωστε ο Γιουνκέρ εγκατέλειψε (πρόσκαιρα) την προσπάθεια, από την οποία είναι ολοφάνερο ότι έρχεται αναδιαμόρφωση του χρέους (αυτό ακόμα και ο Σώυμπλε το είχε υποσχεθεί από το 2012, βλέπε το λινκ στο υστερόγραφο). Και επίκειται πακτωλός πολλών δεκάδων δις για επενδύσεις και υποδομές, κάτι που καθιστά γελοία την κυβερνητική φιλορωσική Οστ Πολιτίκ…

Μόνη προϋπόθεση παραμένει, όμως, να κάνουμε πραγματικές μεταρρυθμίσεις, που θα οξυγονώσουν το έλος και θα φρεσκάρουν την βαρεμένη κοινωνία μας. Αλλά, εδώ τα χαλάμε. Και το πάμε ανάποδα, κουτοπόνηρα και αντιδραστικά.

Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, που θα μας ανοίξουν δημιουργικούς δρόμους προς την ανάπτυξη, δέκα μέρες κοσκινίζει. Και μας βαρέθηκαν, που, πέντε χρόνια τώρα, αδιαλείπτως τους φλομώνουμε στο παραμύθι.

Γι’ αυτό η Κριστίν Λαγκάρντ μας γείωσε ταπεινωτικά (έχουνε αγριέψει μαζί μας δανειστές, λόγω της κυβερνητικής ασοβαρότητας). Χτες στο Λουξεμβούργο ερωτήθηκε από Έλληνα δημοσιογράφο σχετικά με την αναδιαμόρφωση του χρέους μας. Η απάντησή της ήταν αφοπλιστική. «Αυτό χρειάζεται διάλογο ανάμεσα σε ενήλικες που θα καθίσουν σε ένα δωμάτιο να μιλήσουν» (Τουίτ του Ηλία Σιακαντάρη: I asked Lagarde about gr dept reprofiling «That requires a dialogue amongst adult people in the room»)

Ψέματα αβέρτα και στο εσωτερικό. ΤΟ Σύστημα έχει τον τρόπο του. Τον είχε και πριν να ανασυστήσει τη νέα ΥΕΝΕΔ, αφού πάντα ήλεγχε τα λεγόμενα «συστημικά» ή «καθεστωτικά» ΜΜΕ, που ήταν εκ των πραγμάτων δικά του. Αλλά τώρα με τη «δημόσια» Ραδιοτηλεόραση η κρατική προπαγάνδα του καθεστώτος δεν περιγράφεται.

Έτσι το χτεσινό χαστούκι στο Σύνταγμα άλλοτε υποβαθμίστηκε και άλλοτε αλλοιώθηκε. Ενώ τα αποτυχημένα καθεστωτικά προχτεσινά συλλαλητήρια ονομάζονταν «υπέρ της Ελλάδας», με όποιον συνειρμό αυτό προκαλούσε για το χτεσινό «Μένουμε Ευρώπη»…

Γενικότερα τα ψέματα δίνουν και παίρνουν. Έτσι όποιος πολεμάει το καθεστώς είναι «με τους δανειστές και κατά της Ελλάδας». ΤΟ Σύστημα με ΤΟ Ψεύδος του διαχέει τον καρκίνο του σκότους, για τον οποίο υπεύθυνη είναι η καθοδηγήτρα πολιτική ηγεσία.

Το πάθος του καθεστώτος για τους πελάτες του

Στην πραγματικότητα η αλληλουχία των γεγονότων έχει ως εξής. Ο Εθνολαϊκισμένος Ελληναραδισμός, κανακευμένος από τις ηγεσίες που τον εκμεταλλεύονται πολιτικά, μας οδηγεί σε συμπεριφορές τύπου «Κορόιδα κουτόφραγκοι, θα ρεύομαι, θα πέρδομαι κι εσείς θα με πληρώνετε». Άλλως ειπείν, οι κουτόφραγκοι φτάνουν να πούνε «Τέτοιο κτήνος που σε βρήκα, σου πληρώνω και το ΙΚΑ».

Για να σιγάσει τις διεθνείς αντιδράσεις ο κ. Τσίπρας έστειλε Προς Γερμανούς Επιστολή μέσω της εφημερίδας Tagesspiegel, όπου τους καθησύχαζε ότι «Δεν πληρώνουν οι Γερμανοί τους Έλληνες» . Ο Spiegel από την άλλη προσπαθεί να μαλακώσει την εικόνα του Ελληναρά που εκμεταλλεύεται τον Γερμανό χρηματοδότη του.

Εκείνο, όμως, που κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει διεθνώς, είναι το πώς εδώ κάποια επιφανή νούμερα μιλάνε για επονείδιστο και επα(απε)χθές χρέος, βασισμένα σε παρανοϊκές αναλύσεις. Επονείδιστα φαίνονται τα ιδεοληπτικά ψέματα, που ξεφουρνίζουν οι θαυμαστές της Ναόμι (Κάμπελ Κάλβιν) Κλάιν.

Όταν το απεχθές χρέος νοείται μόνο σε μπανανέ δικτατορίες και όταν είναι σαφές ότι η μεγαλοδιαφθορά (από τους τζίρους και τα συνήθη ποσοστά επί του τζίρου) των εξοπλισμών και των μεγάλων έργων δεν μπορεί να φτάνει πάνω από πέντε με οκτώ δις για όλη τη Μεταπολίτευση, τότε υπάρχει θέμα.

Γιατί η μικροδιαφθορά, που φέρνει υψηλές συντάξεις στους κάτω των 65 ετών, κοστίζει οκτώ δις το χρόνο. Και είναι διαφθορά, γιατί παίρνουν αυτές τις συντάξεις μόνο κάποιοι προνομιούχοι πελάτες, εις βάρος κάποιων κορόιδων που παίρνουν και λιγότερα και μετά τα 65… Αυτό δεν θέλει ο κ. Τσίπρας να μαθευτεί προς τα έξω. Και ΤΟ Σύστημα αυτό το ονομάζει «εθνική προσπάθεια», στην οποία όποιος αντιστέκεται, «είναι με τους δανειστές».

Απ’ το αυτί και για Ευρωπαϊκή λύση Τώρα

Το Διαζύγιο α λα Ελληνικά («My big fat Greek divorce»  που παίζει ο Εκόνομιστ, παραφράζοντας τον γνωστό Γάμο α λα Ελληνικά), είναι και επίσημα από χτες για τον ελληνικό λαό ένας σκόπελος προς αποφυγή.

Επί πλέον, λέει ο πρωθυπουργός: «Μάθαμε να ζούμε με το ρίσκο!». Μαθαίνω στου κασίδη το κεφάλι, πώς είναι όλοι να ζούμε με το ρίσκο, που ο κασίδης δεν θέλει να πάρουμε!», θα έπρεπε βέβαια να είναι η δήλωση στο σύνολό της. Σήμερα, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας βρίσκεται στην Αγία Πετρούπολη, όπου συναντά τον Βλαντιμίρ Πούτιν, για το νέο ξεδίπλωμα της φαιδράς βλαχοδημαρχικής Οστ Πολιτίκ. Μίλησε και με την Γκαζπρόμ και με την Τράπεζα Μπρικς. Εξασφάλισε και δήλωση ότι μπορεί η Ελλάδα να χρηματοδοτηθεί από τη Ρωσία… Τράτζικ.

Τα επικοινωνιακά συμπαραδηλούμενα, αντάξια της ψεκαζμένης Παΐσιας Ακροδεξιο«αριστεράς», είναι μπον πουρ λ’ οριάν, αλλά δεν πείθουν τους θεσμικούς δυτικούς εταίρους και συνομιλητές μας. Μόνο τους εκνευρίζουν, ου μην και εξοργίζουν, για το πρωτοφανές εκβιαστικό θράσος του επαίτη, αυτό ακριβώς που ενθουσίαζε ως τώρα τον ντιρινταχτισμένο οχλοπολτό. Και όλα αυτά είναι που τα χαλάει η χτεσινή βραδιά. Κάποιος πρέπει να το πει αυτό στον κ. Τσίπρα.

Το χτεσινό ήταν το πρώτο και προειδοποιητικό πενταψήφιο σινιάλο, το καμπανάκι συναγερμού στα αυτιά του κ. Τσίπρα. Αν συνεχίσει να κουτουλάει παραζαλισμένος στους διεθνείς τοίχους, χωρίς να ξέρει πού πατάει και πού πηγαίνει και γιατί, οδηγώντας τη χώρα εκτός ευρωπαϊκού κεκτημένου, δεν θα κινητοποιήσει μόνο μεταρρυθμιστές. Το Αντάρτικο Χρόνου τελειώνει επικίνδυνα άπραγο.

Θα φάει την άλλη εβδομάδα κατακέφαλα έναν εκκωφαντικό συναγερμό εξαψήφιο, που θα γεμίσει το Σύνταγμα με οργισμένους πολίτες. Και θα είναι αργά για τον ίδιο και για το παρανοϊκό, ακροδεξιό, φοβικό και εσωστρεφές «αριστερό» ιδεολόγημά του. Ακριβώς γιατί η εκλογική του πελατεία θα καταλάβει ότι με την άτακτη χρεωκοπία, στην οποία μας οδηγεί, δεν πολεμάμε την «ευρωπαϊκή λιτότητα». Και όχι μόνο δεν θα επανέλθουμε στο μαγικό 2009 με ένα νόμο κι ένα άρθρο, αλλά θα φάμε την πιο βάρβαρη λιτότητα τύπου Αλβανίας Χότζα και θα είναι μέρα μεσημέρι.

Αλλαγή γραμμής ή τιμωρία

Ο οχλοπολτός της «ανάσας υπερηφάνειας και ακσιοπρέπειας» θα αρχίσει τότε να τον κυνηγάει με τα γιαούρτια, όπως μέχρι πρό τινος κυνηγούσε τους αντιπάλους του (με την υποκίνησή του)… Παρά το γεγονός ότι τότε οι αντίπαλοί του θα στηλιτεύουν άμεσα τις πρακτικές βίας του οχλοπολτού κατά των πολιτικών ψευτών της Πρώτη Φορά «Αριστεράς».

You only protest once, θα σκεφτεί τότε ο οχλοπολτός, τώρα από την ανάποδη, αφού θα έχει ξεχαστεί η Κυριακή των Βαΐων και των κλάδων. Και θα έρθει τότε η Μεγάλη Τετάρτη, η ώρα της Σταύρωσης, που είχαμε περιγράψει προ καιρού πολλού.

Γι’ αυτό, τώρα ο πρωθυπουργός οφείλει περιορίσει τις εκδηλώσεις στο πρώτο καμπανάκι, μην αφήνοντάς τις να κλιμακωθούν στον μοιραίο για όλους μας δεύτερο ηχηρό συναγερμό. Και να συνέλθει και να ξελαμπικάρει, πριν να είναι αργά.

Ώστε να κόψει το δόγμα όλοι τρελοί εκτός από μένα. Και να ευθυγραμμιστεί με την πάγια εθνική στρατηγική ευρωπαϊκή επιλογή, που από πουθενά δεν προκύπτει ότι πρέπει να αλλάξει, παρά το απερινόητο εθνολαϊκιστικό παραλήρημα της Παΐσιας «Αριστεράς». Και να μας οδηγήσει στην μονόδρομη ευρωπαϊκή λύση του δράματος, που θα είναι η απαρχή μακρόχρονης μεταρρυθμιστικής προσπάθειας, χωρίς την οποία ο τόπος δεν θα δει χαΐρι και προκοπή.

Είμαστε πιο κοντά στη Μεγάλη Τετάρτη, λοιπόν, παρά στην Κυριακή των Βαΐων. Πλέον η νωπή εντολή έχει γίνει εντολή κατεψυγμένη και έχει ψιλομελανιάσει. Η πολιτιστική και πολιτική κυριαρχία του Ανεξυριζαυγητισμού σε δημοσκοπικό επίπεδο παραμένει (πόσο μάλλον που εντελώς καιροσκοπικά προσχώρησε εντός του και το ΚΚΕ)… Όμως, φθίνει. Και μετά το χτεσινό συλλαλητήριο ο χρόνος είναι διαφορετικός. Εφόσον αυτό ο κ. Τσίπρας το αγνοήσει, θα τιμωρηθεί.

Υ.Γ. Πάντα όλα τα ίδια (σχεδόν) μένουν. Θυμηθήκαμε, με αφορμή τα χτεσινά, τι γράφαμε πριν τρία χρόνια «Η ώρα της θετικής αγανάκτησης». Αξίζει να διαβαστεί, για πολλούς λόγους. Τότε προτείναμε να γίνει κάτι σαν το χτεσινό, αλλά οι συνθήκες ήταν δραματικά διαφορετικές, πλην εξαιρετικά διδακτικές για σήμερα.