Τι μου έμεινε από τις αμερικάνικες εκλογές; Να σας πω τι μου έμεινε: Ούτε η ήττα του Οbama, ούτε η νίκη του Jerry Brown, ούτε η υπόσχεση των Ρεπουμπλικάνων ότι το πρώτο πράγμα που θα κάνουν τώρα που κατέκτησαν το Κογκρέσο είναι να ξηλώσουν τη μεταρρύθμιση στον τομέα της υγείας. Για όλα αυτά, παρακαλώ, απευθυνθείτε στους “Νew York Times”, στην “Boston Globe”, στην “Washington Post”.
Ο δικός μου ο πόνος προήλθε από μια εφημερίδα πιο χαμηλού προφίλ. Τη “Νew York Post”, όπου και διάβασα έγκριτο άρθρο της Peggy Noonan. Και υποστήριζε εκεί η άλλοτε λογογράφος του Ronald Reagan, πώς μια ροκού εξήγησε με τον καλύτερο τρόπο τη διάσωση των Ρεπουμπλικάνων από το Tea Party. «Ποια ροκού δηλαδή;», ακούω τώρα να αναρωτιέται από το πίσω μέρος του λεωφορείου ο πρώην συμφοιτητής που πάντοτε ονειρευόταν μια θριαμβευτική εμφάνιση στο Fillmore.
Η Μaureen Tucker, απαντώ εγώ. Μάλιστα, η “Μoe”, η ντράμερ των Velvet Undergound, που πέρασε διά πυρός και σιδήρου από τις πιο σκληρές (και γκλάμορους, δεν λέω...) νύχτες στον υπόνομο της Νέας Υόρκης, για να καταλήξει μια φανατισμένη οπαδός του Tea Party. Με τα δικά της λόγια, από δημοσίευμα των “Riverfront Times”: «Δεν ήμουνα και ποτέ εντόνως πολιτικοποιημένη, αλλά με ανησύχησε σφόδρα κάποια στιγμή η πορεία της χώρας. Το καλοκαίρι λοιπόν του 2009, συμμετείχα σε μια συγκέντρωση του Tea Party στην πολιτεία της Γεωργίας. Ο κόσμος έχει παρεξηγήσει του οπαδούς του Tea Party, τους περνάνε όλους για ρατσιστές, για θρησκομανείς, για αγράμματους και ηλίθιους, που λένε όχι στους πάσης φύσεως φόρους και στους κάθε είδους κανόνες. Αυτά τα στερεότυπα είναι εφευρέσεις των Δημοκρατικών, που προσπαθούν να παραπλανήσουν τον κόσμο. Όποιος νομίζει ότι είμαι τρελή με τη Sarah Palin ή με τον Bush, κάνει μεγάλο λάθος. Όλη μου τη ζωή Δημοκρατικούς ψήφιζα, έως τη στιγμή που άρχισα να αναλύω όλα όσα υποσχόταν ο Obama και να αναρωτιέμαι πώς στο διάολο θα χρηματοδοτούσε το ουτοπικό του όνειρο».
Τόσο καλά. Μια πραγματική “Velvet Fist”, όπως σημείωνε και ο τίτλος του άρθρου της Noonan. Ας μη μακρηγορώ, όμως, και ας σημειώσω τι μου έμεινε από το παραλήρημα της Tucker. Πρώτον, όσο κι αν προσπαθεί να μας πείσει περί του αντιθέτου η Σώτη Τριανταφύλλου, όλοι οι Αμερικανοί δεξιοί είναι. Από ακροδεξιοί, καραμπαμπούμ τελείως με τα όπλα παρά πόδα, έως κεντροδεξιοί, τι κρίμα που γεννήθηκε μαύρος, πάρε όλα τα ψίχουλα που πέφτουν απ’ το τραπέζι, άπαντες στο συγκεκριμένο χώρο ανήκουν. Λίγο πιο εδώ, λίγο πιο εκεί, κι άμα σφίξουν τα γάλατα κόβονται τα αστειάκια και οι παροχές.
Δεύτερον, έχει δίκιο το “Spinal Tap”, όντως κάτι τρέχει με τους ντράμερ. Και παρακαλώ πολύ να μη με πάρει τηλέφωνο ο αγαπητός φίλος Βαγγέλης Βέκιος, ναι είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Τρίτον και τελευταίον: το Mainstream μπορεί να είναι τελείως σκατά, αλλά το Alternative είναι πάντοτε χειρότερο. Γιατί; Διότι εκεί που το Mainstream έχει κάνει τις επιλογές του, τους συμβιβασμούς και τα πάρε δώσε του και πορεύεται με μια σχετική ισορροπία, έρχεται το Alternative με τον ενθουσιασμό του νεοφώτιστου και την όρεξη του λιγούρη και τα κάνει όλα μπάχαλο. Από τον πρόεδρο Μπιλ Κλίντον ως το δήμαρχο Στέλιο Λογοθέτη, η ιστορία αυτό διδάσκει. Όσο για τη γενιά του εξήντα και τις αυταπάτες που μας πότισε όλους εμάς τους νεότερους, προτείνω το διαφωτιστικό βιβλίο “What did the baby boomers ever do for us?” του Francis Beckett, η χαρτόδετη έκδοση μόλις κυκλοφόρησε από τον οίκο “Biteback”.
10°
