Παρατηρώντας έναν άνθρωπο, πεζό και οδηγό

Στην καρδιά της Αθήνας ζει ένας άνθρωπος με δύο πρόσωπα στον δρόμο: ως πεζός και ως οδηγός.

Ως πεζός είναι πρότυπο υπομονής και ευγένειας. Περπατά με προσοχή, σταματά στις διαβάσεις και παραχωρεί προτεραιότητα στους οδηγούς, ακόμα κι όταν έχει το δικαίωμα να περάσει πρώτος. Η σκέψη του ήταν πάντα: «Ας μην κινδυνεύσω. Η ασφάλεια όλων πάνω απ' όλα»

Ως οδηγός, όμως, μεταμορφώνεται. Μόλις πιάνει το τιμόνι, γίνεται ανυπόμονος και απαιτητικός. Αγνοεί τις διαβάσεις πεζών, επιταχύνει στα πορτοκαλί φανάρια και απαιτεί την προτεραιότητα. Η σκέψη του είναι: «Να περιμένουν οι άλλοι. Εμένα δεν με αφήνουν άρα δεν θα αφήνω και εγώ».

Αυτή η αντίφαση στη συμπεριφορά του δεν είναι συνειδητή. Δεν αντιλαμβάνεται ότι η θέση του στον δρόμο καθορίζει τη στάση του και τη νοοτροπία του. Ως πεζός, νιώθει ευάλωτος και προσεκτικός. Ως οδηγός, νιώθει ισχυρός και ανυπόμονος.

Μια μέρα, καθώς οδηγούσε βιαστικά για μια συνάντηση, είδε έναν ηλικιωμένο άνδρα να περιμένει υπομονετικά στη διάβαση. Αντί να επιβραδύνει, επιτάχυνε, αναγκάζοντας τον ηλικιωμένο να περιμένει. Λίγο αργότερα, αφού πάρκαρε το αυτοκίνητό του και έγινε ο ίδιος πάλι πεζός, βρέθηκε σε μια διάβαση, περιμένοντας να περάσει τον δρόμο, ενώ οι οδηγοί αγνοούσαν την παρουσία του.

Τότε, συνειδητοποίησε την αντίφαση στη συμπεριφορά του; Κατάλαβε ότι όλοι μοιράζονται τον ίδιο δρόμο, είτε ως πεζοί είτε ως οδηγοί, και ότι ο σεβασμός και η κατανόηση πρέπει να είναι αμοιβαία; Άραγε μαθαίνουμε απ' τα λάθη μας;

Ο σεβασμός, η υπομονή και η κατανόηση είναι αξίες που πρέπει να διατηρούμε, είτε περπατάμε, είτε οδηγούμε.