Κοινωνια

Άχου τα μωρέ, έχουν οργή μέσα τους

Ο 23χρονος που χαροπαλεύει στο νοσοκομείο δεν είναι μόνο θύμα του αδερφού του. Είναι και θύμα μιας κουλτούρας η οποία φροντίζει να προσφέρει στους νέους μια δικαιολογία για κάθε τους ανοησία

Μάνος Βουλαρίνος
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Οι νέοι σήμερα «είναι γεμάτοι οργή», αλλά ποιος φταίει γι' αυτό;

«Έχω συσσωρευμένη οργή μέσα μου» φέρεται να είπε προκειμένου να δικαιολογήσει την πράξη του ο 16χρονος από τη Θεσσαλονίκη που μαχαίρωσε και έστειλε τον 23χρονο αδερφό του σοβαρά τραυματισμένο στο νοσοκομείο. Και ενώ το μαχαίρωμα δεν μπορεί να δικαιολογηθεί, δικαιολογείται η πεποίθηση του πιτσιρικά ότι, επικαλούμενος την οργή που έχει μέσα του, μπορεί να αντιμετωπισθεί με κάποια συμπάθεια. Στο κάτω-κάτω τόσες φορές έχει διαβάσει και έχει ακούσει για την «οργή που έχει μέσα της η νεολαία» όχι από ανθρώπους που επικρίνουν ή χλευάζουν τους οργισμένους νέους αλλά από ανθρώπους που θεωρούν την οργή δικαιολογημένη και άξια κατευνασμού.

Οι νέοι που γεννήθηκαν από τη δεκαετία του ‘70 και μετά στην Ελλάδα είναι οι νέοι που μεγάλωσαν με περισσότερες ευκολίες και ανέσεις από τους νέους οποιασδήποτε άλλης εποχής. Παρ’ όλα αυτά «είναι γεμάτοι οργή». Και εννοείται πως οι μεγαλύτεροι (οι οποίοι είναι Βούδες και καμία οργή δεν έχουν αφού όλα είναι τέλεια στη ζωή τους) πρέπει «να αφουγκραστούν την οργή των νέων», όπως περιφραστικά ονομάζεται το ντάντεμα κακομαθημένων πιτσιρικάδων.

Βέβαια γι’ αυτές τις μπούρδες υπεύθυνοι δεν είναι οι πιτσιρικάδες. Είναι οι μεγαλύτεροι που έμαθαν στα παιδιά τους ότι είναι απολύτως δικαιολογημένο να είσαι ένας έφηβος μικροαστός σε κάποια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και, αντί να ευχαριστείς την τύχη σου, να είσαι θυμωμένος. Οι μεγαλύτεροι που, αντί να εξηγήσουν τις ηρεμιστικές συνέπειες του αυνανισμού, πασχίζουν να «αφουγκραστούν» και να κατευνάσουν μια οργή η οποία, επειδή δεν έχει (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων) πραγματική αιτία, δεν είναι δυνατόν και να κατευναστεί.

Δεν ξέρω γιατί αλλά οι δυτικές κοινωνίες των τελευταίων δεκαετιών είναι λες και συμμετέχουν σε κάποιον διαγωνισμό για τη δημιουργία των πιο ανεύθυνων και απαιτητικών πλασμάτων. Όντων που δεν θα έχουν υποχρεώσεις, δεν θα αναγνωρίζουν τα λάθη τους, δεν θα ξέρουν να ζητούν συγγνώμη ή να κάνουν στην άκρη όταν πρέπει, όντων που αντιλαμβάνονται τον υπόλοιπο κόσμο ως το ντεκόρ και τους κομπάρσους της υπερπαραγωγής της οποίας είναι οι μοναδικοί πρωταγωνιστές. Έτσι δημιουργούν γενιές ανθρώπων που το να μην είσαι πλούσιος, το να μην έχεις το καλύτερο κινητό και την καλύτερη παιχνιδοκονσόλα, το να τρως χυλόπιτα, το να μην καταφέρνεις να βγάζεις λεφτά χωρίς να δουλεύεις καθόλου, το να μην αναγνωρίζεται η αξία που φαντάζεσαι ότι έχεις δεν είναι απλώς δυσάρεστα αλλά εξοργιστικά. Και μάλιστα τόσο εξοργιστικά ώστε να δικαιολογείται η οποιαδήποτε αντίδραση.

Ο 23χρονος που χαροπαλεύει στο νοσοκομείο δεν είναι μόνο θύμα του αδερφού του. Ταυτοχρόνως είναι και θύμα μιας κουλτούρας η οποία φροντίζει να προσφέρει στους νέους μια δικαιολογία για κάθε τους ανοησία όσο εγκληματική κι αν είναι. Μιας κουλτούρας στην οποία κανείς δεν είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. Μιας κουλτούρας η οποία θεωρεί απολύτως θεμιτό να είναι «γεμάτοι οργή» οι νέοι που έχουν μεγαλώσει πιο άνετα από τους νέους οποιασδήποτε άλλης περιόδου στην ανθρώπινη  ιστορία. Μιας κουλτούρας που, έχοντας αντικαταστήσει τα «πρέπει» με τα «θέλω» γεννά και ενθαρρύνει δύστροπους κακομαθημένους που οργίζονται επειδή συνειδητοποιούν ότι η απαίτησή τους να έχουν όσο το δυνατόν περισσότερα προσφέροντας όσο το δυνατόν λιγότερα είναι αδύνατον να ικανοποιηθεί. Και μπράβο της.