H άποψη που έχει για τις αμβλώσεις ο Άρης Σερβετάλης αποκτά σημασία μόνο αν αρχίσουμε να τη θεωρούμε σημαντική και όχι απλώς μια καλή αφορμή για αστεία
Ξαφνικά το ταιμλάιν μου γέμισε υστερία, επειδή ο ηθοποιός Άρης Σερβετάλης είναι τόσο πολύ κατά των αμβλώσεων, που θεωρεί ότι είναι προτιμότερο να κυοφορήσεις ένα παιδί και μετά να το πετάξεις ή να το αφήσεις σε ορφανοτροφείο, παρά να κάνεις άμβλωση. Κραυγές, κατάρες, θυμός, οργή για μια άποψη πιο αναμενόμενη κι από μπινελίκι σε γήπεδο.
Ακόμα κι εγώ που προσπαθώ όλο τον χρόνο να αποφύγω τη «σόου μπιζ», όπως το καλοκαίρι προσπαθώ να αποφύγω τα κουνούπια (εννοώ με την ίδια επιμονή και την ίδια αποτυχία), ξέρω ότι ο Σερβετάλης είναι ένας πολύ πολύ πιστός χριστιανός. Το να θεωρεί, λοιπόν, την άμβλωση έγκλημα είναι τόσο αναμενόμενο όσο το να νηστεύει τη Μεγάλη Εβδομάδα. Και αυτό που είναι τόσο αναμενόμενο να πιστεύει το είπε. Έβαλε βέβαια, κι εκείνο για το πέταγμα του παιδιού (ακατανόητο από οικονομικής απόψεως αφού, αν μπεις στον κόπο να το κυοφορήσεις, μπορείς πάντα να το στέλνεις στα φανάρια για ένα σταθερό εισόδημα ή να το πουλήσεις για να αποκτήσεις ένα κεφάλαιο), αλλά και πάλι η υστερία ήταν ακατανόητη. Και το μόνο που κατόρθωσε, όπως συχνά συμβαίνει με την υστερία, ήταν να δώσει στην άποψη του Σερβετάλη διαστάσεις που ποτέ δεν θα μπορούσε να έχει.
Αλλά για αρχή επιτρέψτε μου να θυμίσω πως το μόνο πράγμα που δεν σηκώνει αντίρρηση είναι οι φυσικοί νόμοι. Οι νόμοι των ανθρώπων από την άλλη, δημιουργούνται και αλλάζουν μέσα από αντιρρήσεις που αντικατοπτρίζουν τις αξίες εποχής και περιοχής. Αν έπεφτες από ύψος 50 μέτρων στην αρχαία Μεσοποταμία, θα πάθαινες το ίδιο που θα πάθεις αν πέσεις από ύψος 50 μέτρων σήμερα στη Νέα Υόρκη. Από την άλλη, δεν είναι το ίδιο να είσαι ναζί στη δεκαετία του ‘30 στο Βερολίνο, με το να είσαι ναζί σήμερα στις Ηνωμ… ζητώ συγγνώμη, αλλάζω παράδειγμα, δεν είναι το ίδιο να χαστουκίσεις το παιδί σου στην Ελλάδα του 1950, με το να το χαστουκίζεις στην Αμερική του 2020. Με λίγα λόγια, το δικαίωμα στην άμβλωση (όπως όλα τα δικαιώματα) είναι μια επινόηση της Δύσης, επειδή ταιριάζει στις αντιλήψεις και τις αξίες της και όχι μια πανανθρώπινη, διαχρονική αλήθεια.
Προσωπικά είμαι απολύτως υπέρ της επινόησης αυτής και δεν μου αρέσει καθόλου το να υποχρεώνεις μια γυναίκα σε μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη (όπως και το να υποχρεώνεις τον άντρα στο να αναγνωρίσει ένα παιδί που δεν θέλει – ναι, είμαι υπέρ της επιλογής και για τα δύο φύλα). Δεν προσπαθώ όμως, να ηθικολογήσω ή να την εμφανίσω ως μια πανανθρώπινη, διαχρονική και αναμφισβήτητη αλήθεια. Είμαι υπέρ, γιατί έτσι ζούμε καλύτερα και αυτό είναι όλο.
Το καλύτερο σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι η αδιαφορία ή ο χαβαλές. Στο κάτω κάτω, ποτέ κανείς δεν θα αλλάξει άποψη επειδή είπε κάτι ο Σερβετάλης ή επειδή έγραψε κάτι ο Βουλαρίνος. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν έτσι απόψεις. Όμως μπορεί να το κάνουν (και μαζί με τους ανθρώπους να αλλάξουν απόψεις και οι κοινωνίες) όταν μειοψηφικές γραφικότητες αντιμετωπίζονται ως θανάσιμη απειλή, αποκτούν μέγεθος και μαζί μ’ αυτό αποκτούν και γοητεία.
Με λίγα λόγια, η άποψη που έχει για τις αμβλώσεις ο Σερβετάλης δεν έχει καμία ιδιαίτερη σημασία, παρά μόνο για την κοπέλα με την οποία θα κάνει σχέση μαζί της. Σημασία αποκτά μόνο αν αρχίσουμε να τη θεωρούμε σημαντική και όχι απλώς μια καλή αφορμή για αστεία. Και μπράβο της.
Ο κορυφαίος στην οδηγική ασφάλεια και σύμβουλος στην Περιφέρεια Αττικής εξηγεί στην Athens Voice γιατί τα θανατηφόρα τροχαία έχουν γίνει άγριο κομμάτι της καθημερινότητάς μας
17°
