Τι συνέπειες έχει στον ψυχισμό των παιδιών και στην ικανότητά τους να επιβιώνουν αλλά και να μάθουν να σχετίζονται και να χαίρονται, το να μεγαλώνουν τα παιδιά σαν πρίγκιπες και πριγκίπισσες, με συνεχείς επιβραβεύσεις για το πόσο τέλεια είναι; Ποιο είναι το ψυχικό τους συμφέρον; Είναι η χαρά ταμπού; Γιατί καταστρέφονται σώματα και φωνές από τον φόβο για τη γνώμη των άλλων; Στο 1ο Forum της Athens Voice και στο πάνελ με θέμα την Ενσυναίσθηση στον Κόσμο των Παιδιών Ο κ. Καραγιάννης ξεκίνησε να μιλάει για την έννοια του κέρδους. «Η ενσυναίσθηση δεν είναι μια υποχρέωση, είναι για το ψυχικό μας συμφέρον, μια επένδυση για την ίδια μας τη ζωή. Ένα κεφάλαιο το οποίο θα έχει να αποδώσει πολλούς καρπούς για το μέλλον. Έτσι πρέπει να το δούμε». Τη συζήτηση συντόνισε η Ελένη Ψυχούλη, λιγότερο ως δημοσιογράφος της Athens Voice και περισσότερο ως μητέρα.
Δημήτρης Καραγιάννης | «Σήμερα παρά το ότι μιλάμε για την ενσυναίσθηση, είμαστε στην αντίθετη κατεύθυνση, γιατί μαθαίνουμε τα παιδιά να είναι νάρκισσοι. Να τους χαρίζουμε τα πάντα χωρίς να λένε ευχαριστώ, να θεωρούν αυτονόητη την όποια προσφορά. Παλέψαμε να φύγει η πατριαρχία, αλλά μήπως τώρα σερβίρουμε το παιδί την καλύτερη μερίδα και το παρακαλάμε κιόλας να φάει; Μήπως από τις ενοχές και τραύματα των γονιών περάσαμε στην αντίπερα όχθη; Αν μεγαλώνουν έτσι τα παιδιά μας δεν θα είναι ποτέ ευχαριστημένα. Θα κλειστούν στις οθόνες, δεν θα μπορέσουν να μπουν στον κόσμο των άλλων».
«Έχει γίνει ταμπού το να επιδιώκουμε μέσα στην οικογένεια να υπάρχει χαρά. Βασικό για την ενσυναίσθηση είναι να μπορείς να νιώθεις πρώτα τα δικά σου τα συναισθήματά σου και μετά των άλλων. Χωρίς νοιάξιμο, χωρίς μοίρασμα, μπορώ να ξέρω τα πάντα σ’ ένα επίπεδο νοητικό, αλλά να είμαι ανίκανος να σχετιστώ».
Μάριος Μάζαρης | «Η ενσυναίσηση είναι μια λέξη καραμέλα, της μόδας, που ελάχιστοι καταλαβαίνουν τι σημαίνει. Νομίζουμε ότι είναι κάτι απόλυτα φωτεινό, κάτι χαρούμενο και λαμπερό, μια διαπαιδαγώγηση χωρίς όρια, το παιδί να αποφασίζει για τα πάντα. Όμως είναι επικίνδυνο να μεγαλώνει ένα παιδί χωρίς μέτρο, χωρίς να μαθαίνει τι είναι σωστό και τι λάθος. Από την εμπειρία μου, η ενσυναίσθηση στους περισσότερους γονείς σημαίνει “νοιαστείτε το παιδί μου”. Που σημαίνει, δεν πειράζει που έχουμε ένα παιδί με αυτισμό, ένα παιδί ρομά, ένα παιδί με προβλήματα, το δικό μας να είναι καλά… Αυτό το κλίμα δεν βοηθάει, δεν χτίζει δεσμούς. Χρειάζεται μια ισορροπία».
Κωστής Σφυρικίδης | «Η φωνή τι σχέση έχει με την ενσυναίσθηση; Η φωνή είναι η ταυτότητά μας, είναι φτιαγμένη για να βγάζει έξω αυτό που αισθάνομαι μέσα. Τι προϋποθέτει; Να αισθάνομαι, αλλά και να έχω το θάρρος να το εκφράσω. Αυτό που χαλάει τις φωνές και τα σώματα είναι ο φόβος μας στην έκθεση και τη γνώμη των άλλων. Όταν νιώθω ότι με επικρίνουν κάνω τη φωνή μου αποδεκτή και λέω πάντοτε αλήθειες τις οποίες φιλτράρω ώστε να αρέσουν».
«Οι στρεβλώσεις ξεκινούν από τις πολύ τρυφερές ηλικίες. Μεγαλώνοντας παύουμε να καταδυόμαστε στα συναισθήματά μας, φτιάχνουμε ένα κέλυφος μέσα στο οποίο αισθανόμαστε ότι μπορούμε να σωθούμε. Δεν μαθαίνουμε να βγάζουμε έξω αυτό που πραγματικά είμαστε, μέσω της φωνής. Στα μαθήματα αγωγής της φωνής ψάχνουμε να βγάλουμε έξω τη φυσική μας φωνή, γιατί το να ελευθερώσεις τη φωνή σημαίνει να ελευθερώσεις τον άνθρωπο».
13°
