Athens Voice Forum: Τι συζήτησαν Θέμης Χασιώτης, Δήμητρα Πετρίδη, Δήμητρα Δασκαλάκη και Νικόλας Γαλανόπουλος

Πόσο απαραίτητη είναι στον χώρο εργασίας και στην ανάπτυξη μιας επιχείρησης; Σε αυτό το πάνελ του 1ου Forum της Athens Voice, η Αγγελική Κοσμοπούλου συντόνισε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με τέσσερις σημαντικές προσωπικότητες από τον χώρο των επιχειρήσεων, οι οποίοι μας είπαν ιστορίες ενσυναίσθησης από τις εταιρίες και τον χώρο εργασίας τους. Συζήτησαν για τη σημασία της ενσυναίσθησης στις επιχειρήσεις γενικά αλλά και ειδικότερα σε σχέση με την κουλτούρα των εταιριών τους. Αλλά και για το πνεύμα αλληλεγγύης, απαραίτητο ειδικά σε περιόδους κρίσεων, και σεβασμού προς τις ανθρώπινες αξίες, για κάθε επιχείρηση η οποία προσαρμόζεται στις ανάγκες του σύγχρονου κόσμου, αναπτύσσεται και προχωράει κοιτώντας μπροστά.

Δήμητρα Δασκαλάκη | «Η ενσυναίσθηση είναι η βασικότερη αρχή της κοινωνικής συμπεριφοράς και είναι κάτι που θα πρέπει να μαθαίνουμε στα παιδιά μας από την πρώτη στιγμή που καταλαβαίνουν τον εαυτό τους. Η Metro είναι ένας οργανισμός με 11.500 χιλιάδες ανθρώπους σε όλη την Ελλάδα, άνθρωποι που είναι στην πρώτη γραμμή της εξυπηρέτησης προκειμένου να διατηρήσουν ζωντανή την εφοδιαστική αλυσίδα. Αφήνουν τα σπίτια τους, ό,τι προβλήματα και να έχουν, αφήνουν την οικογένεια τους και είναι εκεί, στα σουπερμάρκετ, που είναι πάντα ανοιχτά. Είναι σημαντικό το να κατανοείς τη σημασία της δουλειάς τους, να προσπαθείς να σκεφτείς τι έχουν ανάγκη και απλά να είσαι εκεί, να τους λες “δεν είστε μόνοι”. Σε τόσο μεγάλους οργανισμούς το να καλλιεργήσει; μια κουλτούρα ενσυναίσθησης δεν είναι εύκολο γιατί είμαστε διασκορπισμένοι σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, αλλά το να κάνεις τους ανθρώπους να αισθάνονται ασφαλείς είναι πάρα πολύ σημαντικό, κι αν υπάρχει κουλτούρα ενσυναίσθησης αποδεικνύεται και ο βαθμός συναισθηματικής ευαισθησίας και ωριμότητας του ηγέτη».

«Η πανδημία μας άλλαξε τελείως, και τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούμε, και τον ρόλο μας σε σχέση με το ανθρώπινο δυναμικό. Γιατί εμείς δεν είχαμε καμία επιλογή, ήμασταν εκεί, δεν μας προειδοποίησε κανείς, δεν μας ρώτησε κανείς, υπήρχαν ευάλωτοι εργαζόμενοι, δεν υπήρχαν μάσκες, αντισηπτικά, γάντια, τον πρώτο καιρό, και ήμασταν εκεί να διατηρούμε την αλυσίδα δίνοντας τρόφιμα και να απορροφούμε όλο τον εκνευρισμό και τον φόβο των ανθρώπων που ερχόντουσαν για να προμηθευτούν τα είδη πρώτης ανάγκης. Σε αυτούς ανθρώπους, λοιπόν, κάνεις βόλτα σε όλη την Ελλάδα γιατί παίρνεις μαθήματα θάρρους και δύναμης και τους ανταμείβεις ηθικά και οικονομικά».

Θέμης Χασιώτης | «Θα ήθελα να συγχαρώ την ομάδα της Athens Voice για αυτή την εξαιρετική πρωτοβουλία. Αγαπητέ Φώτη το πείραμα πέτυχε, και αφού μιλάμε για την ενσυναίσθηση, το τι σημαίνει, θα ήθελα να σταθώ στην αναφορά που έκανε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κα Κατερίνα Σακελλαρόπουλου στην αρχή. Η ενσυναίσθηση, είπε, είναι ένα κοινωνικό ραντάρ. Είναι, πράγματι, ένα κοινωνικό ραντάρ και ένα συναισθηματικό ραντάρ, που σου δίνει τη δυνατότατα να διαβάσεις πέρα από τα προφανή και να δεις όλα τα αδιόρατα. Η ενσυναίσθηση συγχρόνως είναι μια αληθινή επιθυμία που έχουμε μέσα μας για να αναρωτηθούμε πώς νιώθει ο άλλος και να δούμε το δικό του κόσμου μέσα από τη δική του οπτική. Ενσυναίσθηση είναι να έχεις δίπλα σου έναν personal training που θα είναι δίπλα σου και θα σου γυμνάζει καθημερινά πνεύμα, καρδιά και ψυχή. Ενσυναίσθηση είναι και να κρατάς στα χέρια σου μια γέφυρα, να την ρίξεις κάποια στιγμή και να ενώσεις ανθρώπους και ομάδες. Και νομίζω ότι είναι μία από τις σημαντικότερες αρετές που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, και από τα μεγαλύτερα προτερήματα για τους ανθρώπους σε μια επιχείρηση».

«Σε σχέση με την κουλτούρα και το DNA μιας εταιρίας, η Παπαστράτος εδώ και 94 χρόνια εργάζεται σκληρά για να παραμένει σχετική, σε σχέση με το περιβάλλον, την κοινωνία, τις ανάγκες των ανθρώπων, και το αν αυτό είναι επιτυχημένο θα φανεί στα αποτελέσματα. Η ενσυναίσθησή πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι απαραίτητο εφόδιο κάθε επιχείρησης για να παραμείνει σχετική. Και να πούμε εδώ ότι οι επιχειρήσεις στον σύγχρονο κόσμο έχουν κάνει πολλά βήματα πάνω στην ενσυναίσθηση, γιατί επιβεβαιωμένα έχει αποτέλεσμα –και στην κερδοφορία–, και γι’ αυτό βλέπουμε ότι είναι διατεθειμένες να την καλλιεργούν όλο και περισσότερο. Και θέλω να σκεφτούμε, μέσα στις εταιρείες μας, πόσα εργαλεία ενσυναίσθησης διαθέτουμε».

Δήμητρα Πετρίδη | Για εμένα ενσυναίσθηση είναι μια λέξη, μια αξία θα έλεγα, πολύ σημαντική, γιατί εργάζομαι στην L’Oréal, η οποία είναι μια εταιρεία που παρέχει προϊόντα ομορφιάς. Άρα πάμε και αγγίζουμε ένα κομμάτι που για πολλούς ίσως στο πρώτο άκουσμα είναι κάτι επιφανειακό. Αλλά αν ανατρέξουμε πολλά χρόνια πίσω θα δούμε ότι η ομορφιά υπάρχει από όταν έχει δημιουργηθεί ο κόσμος. Και δεν μιλάμε απλά για το να αισθάνομαι όμορφος ή όμορφη βλέποντας τον εαυτό μου, αλλά γι’ αυτά που δημιουργεί, την αυτοπεποίθηση, τη δύναμη που μου δίνει να έρθω σε επαφή με τους ανθρώπους. Άρα η ενσυναίσθηση σε εμάς είναι πάρα πολύ σημαντική, και είναι βαθιά ριζωμένη στις αξίες της εταιρείας μας.

«Η ιστορία της ενσυναίσθησης στην εταιρεία μας ξεκινάει από πολύ παλιά. Πάμε, όμως, στο σήμερα. Στο σήμερα υπάρχει ένα πρόγραμμα που λέγεται L’Oréal for the Future. Το πρόγραμμα αυτό έχει τρεις άξονες. Ο πρώτος είναι ουσιαστικά το πώς μετασχηματίζεται η εταιρεία ώστε να μπορέσει να σεβαστεί τα όρια του πλανήτη. Ο δεύτερος είναι ο τρόπος με τον οποίο προσκαλούμε το οικοσύστημά μας να ακολουθήσει αντίστοιχες πρακτικές. Και ο τρίτος το ότι ερχόμαστε ουσιαστικά να συμβάλλουμε σε μεγάλες κρίσεις που υπάρχουν παγκοσμίως. Το πιο σημαντικό είναι να ξεκινάμε από τους ίδιους μας τους εαυτούς».

Νίκος Γαλανόπουλος | «Είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι το συναίσθημα έχει θέση στις επιχειρήσεις και πιστεύω ότι όταν υπάρχει συναίσθημα κάνουν καλύτερη δουλειά. Η ενσυναίσθηση είναι μια σπάνια αρετή, αλλά και μια ανθρώπινη ανάγκη. Εγώ δεν έχω παράδειγμα να μοιραστώ στο εργασιακό μου περιβάλλον, αλλά αυτό που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας είναι περισσότερο μια επιφύλαξη που έχω. Η ενσυναίσθηση έχει δύο ποδαράκια, το ένα είναι η αυθεντικότητα και το άλλο είναι η ευθύνη. Η αυθεντικότητα αφορά τις εταιρείες και η ευθύνη τον εργαζόμενο. Είδαμε ότι οι άνθρωποι, κυρίως μετά την πανδημία, αισθάνθηκαν ότι δεν είναι προτεραιότητα η εργασία τους αλλά η ζωή τους, και έχουν την ανάγκη να νιώθουν άνθρωποι. Την ίδια στιγμή οι επιχειρήσεις δεν είναι φιλανθρωπικά σωματεία, έχουν στόχο το κέρδος κι αυτό είναι απόλυτα θεμιτό. Όμως αν οι εταιρείες δεν είναι αυθεντικές και οι εργαζόμενοι δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη τους τότε η ενσυναίσθηση γίνεται ένα κλισέ, κενή περιεχομένου, κάτι που συναντάμε συχνά αυτή την εποχή. Είμαι όμως αισιόδοξος, έχω πάρα πολλά παραδείγματα εταιρειών στην Ελλάδα που κάνουν εξαιρετική δουλειά και κάποιος από αυτές είναι μαζί μας σήμερα, σε αυτό εδώ το Forum Athens Voice».

Το πάνελ συντόνισε η Αγγελική Κοσμοπούλου, Story Strategist, Ιδρύτρια Storymentor