ΕΣΗΕΑ: Δεν προδικάζουμε την καταδίκη Γιαννακά - Η διαδικασία κινήθηκε μετά από καταγγελία

Σε συγκεκριμένες καταγγελίες και διαμαρτυρίες πολιτών αποδίδει το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ την παραπομπή της Σοφίας Γιαννακά για άρθρο της σχετικά με την Μαρία Καρυστιανού.

Όπως τονίζεται στην ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ, η πειθαρχική παρέμβαση οφείλεται «σε συγκεκριμένες καταγγελίες και διαμαρτυρίες πολιτών» που αφορούσαν το συγκεκριμένο άρθρο και «όπως πάντα συμβαίνει δεν προδικάζει καταδικαστική απόφαση».

Αναλυτικά η ανακοίνωση του Πειθαρχικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ

«Σχετικά με το θέμα που έχει δημιουργηθεί, με την παρέμβαση του Πρωτοβάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ, για άρθρο γνώμης της συναδέλφου Σοφίας Γιαννακά, επισημαίνονται τα ακόλουθα:

Η πειθαρχική παρέμβαση δεν οφείλεται σε πρωτοβουλία του ΠΠΣ, αλλά σε συγκεκριμένες καταγγελίες και διαμαρτυρίες πολιτών, που αφορούσε το επίμαχο άρθρο.

Το ΠΠΣ, ακολουθώντας το Καταστατικό και τον Εσωτερικό Κανονισμό Λειτουργίας των Πειθαρχικών Συμβουλίων, αποφάσισε κατά πλειοψηφία τη διερεύνηση των καταγγελιών αυτών, μέσω της αποδεικτικής διαδικασίας.

Η κίνηση της πειθαρχικής διαδικασίας, όπως πάντα συμβαίνει, δεν προδικάζει καταδικαστική απόφαση.

Το Πειθαρχικό Συμβούλιο, ως ανεξάρτητο Όργανο της ΕΣΗΕΑ, αντιμετωπίζει το όλο θέμα με αντικειμενικότητα και ψυχραιμία και προφανώς στηρίζει την ελεύθερη έκφραση γνώμης και άποψης, που αποτελεί προϋπόθεση για την ουσιαστική άσκηση της δημοσιογραφίας. Η ελευθεροτυπία, που συνδέεται με την ίδια την έννοια της Δημοκρατίας, στηρίζεται απόλυτα από τον κλάδο και το επαγγελματικό μας Σωματείο, την Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών».

Υπενθυμίζεται ότι η δημοσιογράφος Σοφία Γιαννακά κληθηκε σε απολογία στο πρωτοβάθμιο πειθαρχικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ για άρθρο της με τίτλο «Μαρία Καρυστιανού, μήπως το έχει παρακάνει», στο οποίο ανάμεσα σε άλλα, σημειώνει πως «στην τραγωδία των Τεμπών η Αριστερά ανέδειξε τη μορφή της Μαρίας Καρυστιανού σε αρχέτυπο μητρικού πένθους».

Σε κείμενό της, στο οποίο ενημέρωνε για την κλήση από το πειθαρχικό της ΕΣΗΑ, η δημοσιογράφος τόνισεότι «όντως στο εν λόγω άρθρο συντάχθηκα με τους γονείς των θυμάτων των Τεμπών που δικαίως απαιτούν δικαιοσύνη. Σχολίασα όμως και την "αφηγηματική υπεροπλία" της Αριστεράς που κινητοποιήθηκε αποκλειστικά για τα Τέμπη και όχι για άλλες τραγωδίες. Και διέκρινα πίσω από τις κινήσεις και παρεμβάσεις της κ. Καρυστιανού μια υπερβολική παρέμβαση στην πολιτική διαδικασία».

Αναλυτικά το άρθρο της Σοφίας Γιαννακά στο iefimerida.gr:

Μέσω e-mail το πρωτοβάθμιο πειθαρχικό συμβούλιο της Ένωσης Συντακτών μού έδωσε λίγες ημέρες διορία προκειμένου να προσέλθω σε απολογία -κανονική, με μάρτυρες- με το αιτιολογικό ότι στις 13 Φεβρουαρίου 2025 αρθρογράφησα για τη Μαρία Καρυστιανού.

Όντως στο εν λόγω άρθρο συντάχθηκα με τους γονείς των θυμάτων των Τεμπών που δικαίως απαιτούν δικαιοσύνη. Σχολίασα όμως και την «αφηγηματική υπεροπλία» της Αριστεράς που κινητοποιήθηκε αποκλειστικά για τα Τέμπη και όχι για άλλες τραγωδίες. Και διέκρινα πίσω από τις κινήσεις και ομιλίες της κ. Καρυστιανού μια υπερβολική παρέμβαση στην πολιτική διαδικασία. Διατύπωσα την άποψή μου χωρίς ξυλόλια, πολιτικές καταδίκες και δίκες προθέσεων. Σε αντίθεση με ορισμένους οπαδούς της άλλης άποψης, οι οποίοι αναπαράγουν συνειδητά έωλες «αποκαλύψεις» και δικάζουν στα πρωτοσέλιδα. Χωρίς καμία ενόχληση από την ΕΣΗΕΑ.

Από συγκεκριμένη μερίδα του Τύπου και ανώνυμα τρολ δέχτηκα προσωπικές επιθέσεις και απειλές. Άθλιους υπαινιγμούς για την επαγγελματική και οικογενειακή μου κατάσταση. Καθώς και ακραίους χαρακτηρισμούς εναντίον μου (σφουγγαρίστρα, υπηρετικό προσωπικό, ενεργούμενο του συστήματος, ανόητη και ιδεολογικά πωρωμένη, υποκείμενο τρίτης ποιότητας και πέμπτης διαλογής). Κάποιοι μάλιστα «υποσχέθηκαν» ότι «Όταν έρθει η στιγμή δεν θα ξεχάσουμε το όνομά της».

Η ΕΣΗΕΑ επέλεξε από τα χιλιάδες δημοσιεύματα για τα Τέμπη (πολλά συκοφαντικά, εμπρηστικά ή εκ προθέσεως κατασκευασμένα) να ενοχληθεί μόνο από τη δική μου αρθρογραφία. Γεγονός από μόνο του προβληματικό, αν δεχθούμε ότι η ελευθερία του Τύπου δεν μπορεί να εφαρμόζεται α λα καρτ. Είτε την υπηρετείς συνολικά, είτε όχι. Δεν γίνεται δηλαδή να επιπλήττεις μια άποψη, όσο κι αν διαφωνείς, ενώ ολόγυρα κυκλοφορούν τερατολογίες.

Στο σκεπτικό της η ΕΣΗΕΑ με εγκαλεί ουσιαστικά για ένα «παράπτωμα»: όπως αναφέρει, στο άρθρο μου για την κ. Καρυστιανού δεν λαμβάνω υπ' όψιν μου «την γενική κοινωνική απαίτηση για δικαιοσύνη, καθώς και τον αγώνα μιας μάνας για δικαίωση και τιμωρία των ενόχων». Εξ όσων όμως γνωρίζω, η «τιμωρία των ενόχων» και η «δικαίωση» του οποιουδήποτε δεν εμπίπτουν στη δημοσιογραφική δικαιοδοσία, αλλά της Δικαιοσύνης.

Από την άλλη, αποστολή του δημοσιογράφου δεν είναι να ταυτίζεται με το κλίμα της «γενικής κοινωνικής απαίτησης». Αλλά να το αναλύει και αναλόγως να το συμμερίζεται ή και να διαφωνεί. Δουλειά του είναι να ερμηνεύει τα μεγάφωνα της εκάστοτε πλατείας και όχι a priori να τα δικαιώνει.

Για να δώσω μερικά παραδείγματα. Όταν η «γενική κοινωνική απαίτηση» ήταν η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ (62%), διατύπωσα την αντίθετη άποψη. Κι αν αύριο π.χ. τη «γενική κοινωνική απαίτηση» εκφράζουν αντιεμβολιστές, ακροδεξιοί, αντιευρωπαίοι, οπαδοί αυταρχικών καθεστώτων ή δραχμιστές, προσωπικά πάλι απέναντι θα βρίσκομαι. Ορισμός της ελευθερίας του Τύπου, σε μια δημοκρατία, είναι η δυνατότητα να υπερασπιζόμαστε τις διαφορετικές πλευρές της Ιστορίας. Η θεωρία της μοναδικής άποψης δεν μπορεί να επισείεται ως απειλή. Αλλιώς, παραπέμπει σε ιστορίες για άλλα καθεστώτα.