Κώστας Σημίτης 1936 - 2025: Η Σταυρούλα Παναγιωτάκη γράφει για τις συναντήσεις της με τον τέως πρωθυπουργό και τη σύζυγό του.
Ο Κώστας Σημίτης υπήρξε η μεγάλη αγάπη του πατέρα μου. Δεν θα μπορούσε να μην είναι και δική μου. Πριν πεθάνει ο μπαμπάς μου, ευτύχησα να του τον συστήσω ένα μεσημέρι στην Αναγνωστοπούλου καθώς έβγαινε από το σπίτι του. Δεν ήταν πια Πρωθυπουργός. Κατευθυνόταν μόνος του για να κάνει μια διαδρομή που την ήξερα καλά, οι φρουροί του όπως πάντα παρόντες αλλά αόρατοι. Έστριβε από την Αναγνωστοπούλου δεξιά στη Λυκόβρυση και από εκεί προς το Da Capo για να πιει το καφεδάκι του. Ο μπαμπάς μου έμεινε τόσο εμβρόντητος από την αναπάντεχη συνάντηση που το μόνο που κατάφερε να ψελλίσει ήταν ένα «Σας ευχαριστούμε, κύριε Πρόεδρε». Δεν είπε σας ευχαριστώ, είπε σας ευχαριστούμε κι αυτό το πρώτο πληθυντικό ήταν κάπως συγκινητικό. Σαν να μιλούσε εκ μέρους όλων αυτών που ένιωσαν με κάποιο τρόπο την ευεργετική θητεία του στην πολιτική.
Δεν νομίζω να έχω ξανασυναντήσει στη ζωή μου τόσες πολλές φορές και τόσο συχνά Έλληνα Πρωθυπουργό όσο τον Κώστα Σημίτη. Μέναμε πολύ κοντά και η διαδρομή μου από το σπίτι μου στο γραφείο περνούσε αναγκαστικά από το δικό του σπίτι είτε από την πλευρά της Αναγνωστοπούλου, που ήταν η κυρία είσοδος της πολυκατοικίας όπου έμενε, είτε από την πίσω, προς την πλατεία Δεξαμενής, όπου στον τελευταίο όροφο διέκρινες το μεγάλο μπαλκόνι με τα θηριώδη φυτά περιμετρικά. Τον είχα συναντήσει αρκετές φορές είτε μόνο του είτε παρέα με τη σύζυγό του Δάφνη και έχω να πω αυτό: όσο μακρινός και σοβαρός και απρόσιτος φαινόταν στην πολιτική, τόσο φιλικός και ευπροσήγορος και γελαστός ήταν στην ιδιωτική του ζωή. Τον χαιρετούσα πάντα και ανταπέδιδε τον χαιρετισμό με μεγάλη ευγένεια. Όχι χωρίς κάποιο κράτημα, αλλά παρ' όλα αυτά ένιωθες πως τον χαιρετισμό τον εννοούσε.
Τον συναντούσα στο Da Capo, στην ταβέρνα του Φιλίππου, στο Abreuvoir της Ξενοκράτους, στο βιβλιοπωλείο της Πατριάρχου Ιωακείμ που τώρα έχει κλείσει, στην οδό Πινδάρου μια φορά παρέα με την κόρη του, έξω από τη βιτρίνα του Αntonello στη Σκουφά να κοιτάζει ένα εντυπωσιακό βάζο με παιώνιες στο χρώμα της ζάχαρης. Έχω δει το ζεύγος Σημίτη να περιμένει υπομονετικά στην ουρά για να κόψει εισιτήριο έξω από το Cine Δεξαμενή ένα καλοκαιρινό βράδυ, έχω δει τη Ράτκα, που έτρεφε απεριόριστη συμπάθεια και σεβασμό και προς τους δύο αλλά που είναι και μεγάλο πειραχτήρι, να τοποθετεί την παρέα του Σημίτη δίπλα στο τραπέζι του Λάκη Γαβαλά μόνο και μόνο για να τους συστήσει. Νομίζω ότι αυτό το εστιατόριο της οδού Χάρητος ήταν από τα αγαπημένα του Σημίτη όσο ήταν και αλλά και όσο δεν ήταν Πρωθυπουργός. Τον είχα συναντήσει εκεί είτε με τη σύζυγό του Δάφνη, είτε με την αγαπημένη τους παρέα του Παρισιού, Βεργόπουλος, Τσουκαλάς, Βέλτσος, Τσαλίκογλου κ.α
Λίγοι γνωρίζουν τα δύο κορίτσια του ζεύγους Σημίτη παρά το γεγονός ότι παρέμεινε στην πρωθυπουργία για 8 χρόνια. Ακόμα λιγότεροι ξέρουν πόσο μεγάλη αδυναμία τους έτρεφε. Κοινοί γνωστοί μού είχαν πει ότι δεν υπήρξε ημέρα που να μην τους τηλεφωνήσει, όσο καιρό ζούσαν στην Αγγλία.
Τον Μάρτιο του 2018 είχα την τύχη να τον ξανασυναντήσω από κοντά και όχι μόνο να μιλήσουμε για λίγα λεπτά αλλά και να φωτογραφηθούμε. Είχε έρθει με τη σύζυγό του στον Ιανό για το αφιέρωμα στον πιο στενό συνεργάτη και φίλο του, τον καθηγητή και συγγραφέα Νίκο Θέμελη που είχε φύγει πια από τη ζωή. Ήταν μια ξεχωριστή βραδιά με εξέχοντα πρόσωπα που γνωρίζονταν μεταξύ τους όχι μόνο κοινωνικά αλλά πρωτίστως φιλικά, όπως ο Τίτος Πατρίκιος, ο αείμνηστος καθηγητής Σταύρος Τσακιράκης, που η αρρώστια είχε κάνει πια εμφανή τα σημάδια της επάνω του, η σύζυγος του Νίκου Θέμελη, Μαριάννα, παλιά φίλη από τα Χανιά, ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο Άγγελος Δεληβοριάς, ο Νίκος Αλιβιζάτος, ο Στέλιος Μάινας, ο Γρηγόρης Ψαριανός κ.α. Δύο πράγματα βρίσκονται αποθηκευμένα στο τηλέφωνό μου από εκείνη τη βραδιά. Η φωτογραφία μου με έναν γελαστό Κώστα Σημίτη και ένα βίντεο που τράβηξα, χωρίς να το γνωρίζει, τον (αγαπημένο μου) ποιητή και φίλο του Τίτο Πατρίκιο ενώ προχωρά μπροστά μου στη Σταδίου χαζεύοντας τις βιτρίνες. Ένα βίντεο «δώρο της τύχης, αν όχι κλοπή απ' τη ζωή άλλων» όπως θα έλεγε και ο ίδιος.
Κώστας Σημίτης και Σταυρούλα Παναγιωτάκη
Όλα αυτά τα πολλά χρόνια, έχω παρακολουθήσει συνεντεύξεις του, έχω ακούσει ομιλίες του, έχω διαβάσει βιβλία του, έχω ξεκοκαλίσει την αυτοβιογραφία του, έχω δει ντοκιμαντέρ και βίντεο για την προσωπικότητά του. Τίποτα όμως δεν περιγράφει γλαφυρότερα τον άνθρωπο πίσω από τον πολιτικό Κώστα Σημίτη όσο αυτή η σκηνή που έζησα κάποτε και που θα περιγράψω αμέσως τώρα.
Είναι ένα ζεστό ανοιξιάτικο βράδυ σε ένα μικρό ιταλικό εστιατοριάκι, γωνία Πλουτάρχου και Χάρητος, που έχει κλείσει πια. Κάθομαι με την παρέα μου ακριβώς απέναντι από το ζεύγος Σημίτη που περιμένει να σερβιριστεί. Το γκαρσόν έχει τοποθετήσει στο τραπέζι τα σερβίτσια και το πανεράκι με το ψωμί. Ξαφνικά βλέπω μπροστά μου μια αναπάντεχη σκηνή: Τον Πρωθυπουργό της χώρας να παίρνει μικρά κομματάκια από το ψωμί να τα πλάθει σε μπαλίτσες και σκανδαλιάρικα να τα πετά προς τη μεριά της συζύγου του. Σαν αιώνιος έφηβος που παίζει μέσα στον μυστικό του κήπο.
Δύσκολα μπορεί κανείς να πιστέψει αυτή τη σκηνή για έναν άνθρωπο έτσι όπως γνωρίσαμε τον Κώστα Σημίτη. Εγώ ναι, γιατί το είδα με τα μάτια μου κι έτσι θα ήθελα να τον θυμάμαι.
11°
