Γρηγόρης Λέων: Δεν θυμάμαι το πρόσωπο ενός ανθρώπου στη νεκροψία αλλά το ήπαρ του

Ο ιατροδικαστής, Γρηγόρης Λέων, μίλησε στο MEGA και την εκπομπή «Πάμε Δανάη» για την απόφασή του να γίνει ιατροδικαστής.

«Αποφάσισα να γίνω ιατροδικαστής αφού είχα δει όλες τις ειδικότητες της ιατρικής. Από μικρός θυμάμαι να είμαι στο δημοτικό και να και πηγαίνω στο σπίτι της γιαγιάς μου για να της πάρω την πίεση. Οι ιατροδικαστές δεν είναι οι γιατροί των νεκρών, ασχολούνται με τεστ πατρότητας, ιατρικά λάθη, εργατικά ατυχήματα».

Όπως είπε ο Γρηγόρης Λέων όταν χειρίζεσαι μια υπόθεση πρέπει να μη τη βλέπεις με συναίσθημα. «Αν βάλεις συναίσθημα είναι πιθανό να κάνεις λάθος. Υπάρχουν περιστατικά που παθιάζεσαι όπως για παράδειγμα όταν μια μητέρα έχει δολοφονήσει το παιδί της. Έχοντας όλα τα στοιχεία για ένα έγκλημα θέλεις να μεταφέρεις τη γνώση και την αλήθεια στους αρμόδιους φορείς».

Τα γεγονότα που έχουν σοκάρει τον Γρηγόρη Λέων

Ο Γρηγόρης Λέων λέει πως τον σοκάρουν σκληρά περιστατικά στην Ελλάδα που παλιότερα ούτε που θα διανοούμασταν ότι θα συμβούν. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ το θέαμα που αντίκρισα όταν πήγα για αυτοψία στα έλη ενός ποταμού στις ΗΠΑ που υπήρχαν αλιγάτορες και είχε πέσει ένα ιδιωτικό αεροπλάνο. Αν με ρωτήσετε για το πρόσωπο ενός ανθρώπου κατά τη διάρκεια μιας νεκροψίας δεν θα θυμάμαι μετά να σας το περιγράψω, θα θυμάμαι όμως ακριβώς πώς είναι το ήπαρ του».

Όπως λέει, η τηλεόραση έχει επηρεάσει την προσωπική του ζωή καθώς τον σταματούν συνεχώς στο δρόμο και τον ρωτάνε για κάποια υπόθεση. «Το χαρακτηριστικό που μου λένε όταν με βλέπουν στον δρόμο είναι ότι “είστε πιο ψηλός από ότι περιμέναμε και είστε πιο αδύνατος”. Καταλαβαίνω να νομίζουν ότι είμαι πιο αδύνατος, η τηλεόραση παχαίνει, αλλά πιο ψηλός δεν το καταλαβαίνω, ίσως επειδή “βυθίζομαι” στους τηλεοπτικούς καναπέδες».

Σχετικό Άρθρο

Ελλαδα Αστυνομικός Βουλής: Οι στιγμές που τα παιδιά χτύπησαν «καμπανάκι» για την κακοποίησή τους

Newsroom 05.12.2024, 09:52

Ο Γρηγόρης Λέων αναφέρει πως δεν έχει επηρεαστεί ποτέ τόσο πολύ ώστε να μη μπορεί να βγει έξω με τη γυναίκα του ή το παιδί του και να τους επηρεάσει συναισθηματικά. «Όταν βγαίνω από το ιατρείο ξεχνώ τα πάντα, δεν μεταφέρω τίποτα στην οικογένεια μου από τη σκληρή πραγματικότητα. Παλιότερα ο γιος μου είχε απορίες για το επάγγελμα μου, τώρα μάλλον δεν θέλει να γίνει ιατροδικαστής».