Πάλι με Ειρήνη Μουρτζούκου θα γεμίσει ο τηλεοπτικός χρόνος;

Πολιτικούς σε ριάλιτι σόου και λαϊκίστικες διαφημίσεις. Ανθρώπους του «πνεύματος» σε λούμπεν εκπομπές. Δολοφόνους σε απευθείας μετάδοση: τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχει κάτι που να μην έχουμε δει, τίποτα δεν μας ανακατεύει το στομάχι, λίγα πράγματα μας προκαλούν αποστροφή. Από σοκ σε σοκ και μετά στη λήθη, έχουμε συνηθίσει. Όμως αυτό που συμβαίνει με την υπόθεση της νεαρής Μουρτζούκου είναι βγαλμένο από εφιάλτη ληθαργικού με πυρετό.

Εβδομάδες τώρα, αυτό το πλάσμα χτυπάει βάρδιες στα καθίσματα των τηλεοπτικών στούντιο –εδώ το πρωί, εκεί το απόγευμα, παρέκει το βράδυ- με λόγο τεθλασμένο, κάποτε άναρθρο, τη στιγμή που στα βίντεο παίζουν ανοιχτά εικασίες, ερωτήματα, διαρροές από αστυνομικούς συντάκτες ή και λειτουργούς του ευρύτερου δικαιϊκού πλαισίου. Εξαιτίας των 5 νεκρών παιδιών (και αυτοί οι θάνατοι είναι γεγονότα, όχι εικασίες), αυθαίρετα έχει δοθεί ένα παράξενο ελεύθερο στους παρουσιαστές να εμπαίζουν, να ειρωνεύονται, ενίοτε να τραμπουκίζουν τη Μουρτζούκου, η οποία στο μεταξύ θαυμάζει το πλάνο της στο μόνιτορ, παρέχοντας όχι ενημέρωση, αλλά λίγο αίμα ακόμα στο πλήθος των social media που ήδη έχει βγάλει ετυμηγορία για την περίπτωσή της.

Κανένας νόμος και καμία δεοντολογία εδώ γύρω – με τη σιγουριά ότι το τηλεοπτικό κοινό ενδεχομένως αντικρίζει μία φόνισσα, όλοι λειτουργούν λίγο έως πολύ ανεξέλεγκτα, ρωτάνε ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι και φυσικά αυτό ενθαρρύνεται από το γεγονός ότι απέναντί τους έχουν έναν άνθρωπο που προέρχεται από εμφανώς προβληματικό περιβάλλον, φτωχό και περιτριγυρισμένο απ’ όλα τα προβλήματα που ζώνουν το περιθώριο και πολύ συχνά τις μειονότητες. Είναι σαν αυτή η αδυναμία να επιτρέπει τις αδιάκριτες, τις ενοχλητικές, τις ανάρμοστες ερωτήσεις – ας σκεφτούμε αν αυτές θα γίνονταν (ούτε κατά διάνοια) σε μία εύρωστη, μορφωμένη, ισχυρής προσωπικότητας γυναίκα με το αντίστοιχο υπόβαθρο.

«Πες μας, γλυκιά μου, ποιος είναι ο πατέρας των παιδιών σου;», «Ειρήνη, εδώ που σου μιλάω...», «Ειρήνη, ζήλευες τα άλλα παιδιά της μητέρας σου;», «Ειρήνη, θες να μας μιλήσεις για τις σεξουαλικές προτιμήσεις σου; Είναι δικαίωμά σου, αλλά είπαμε εδώ να πούμε αλήθειες», «Ειρήνη, το ξέρεις ότι άλλες γυναίκες δίνουν μάχη για να αποκτήσουν έστω ένα παιδάκι;»..! Απίθανα πράγματα ακούγονται σε διάφορες φάσεις της ημέρας, πράγματα που καμία δεοντολογία δεν καλύπτει, αλλά παραδόξως δεν ενοχλούν κανένα, ίσως γιατί ακουμπούν πάνω στο...μητρικό φίλτρο και το ιδεώδες της οικογένειας που, αλίμονο, είναι τόσο ανεπτυγμένο σ’ αυτή τη χώρα – κι ας συμβαίνουν τέρατα.

Το βράδυ της Τετάρτης, γνωστός παρουσιαστής και δημοσιογράφος, έτρεμε δήθεν από τα νεύρα του για το θράσος με το οποίο του απάντησε η 24χρονη, φυσικά, χωρίς να αναλογίζεται ότι ένας άνθρωπος αυτών των καταβολών, με τις όποιες γνώσεις και τα όποια εφόδιά της, του έκανε «καθρεφτάκι» στον διδακτισμό και τη σοβαροφάνεια με την οποία προσπαθούσε να τη συνδέσει με κύκλωμα αγοραπωλησίας βρεφών.

Και φυσικά, καμία μύτη δεν άνοιξε, κανένα ΕΣΡ δεν παρενέβη, καμία ΕΣΗΑ δεν ενοχλήθηκε, καμία εισαγγελική αρχή δεν παρενέβη.

Και φυσικά, η κοινή γνώμη έχει ήδη σχηματίσει άποψη και ακόμα χειρότερα πιστεύει ότι όλες αυτές οι τηλεοπτικές «ανακρίσεις» με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο βοηθούν τις αρχές στη συλλογή στοιχείων για τους φακέλους των θανάτων / δολοφονιών των πέντε παιδιών.

Αυτό, όμως, είναι κάτι άλλο. Και για όσους πιστεύουμε ότι ζούμε σε κράτος δικαίου, τα πράγματα είναι απλά: αν υπάρχουν κατηγορίες ας απαγγελθούν. Αν υπάρχει έρευνα σε εξέλιξη, ας απαγορευθεί και στους μεν να την καλούν και στη δε να πηγαίνει. Αν υπάρχουν φόνοι, ας τιμωρηθεί όπως ορίζει ο νόμος. Όλο το υπόλοιπο είναι ανθρωποφαγία και πώληση μαγκιάς από το προνόμιο προς κάποια που δεν έχει τίποτα, που απ’ ό,τι αποδεικνύεται μεγάλωσε με το τίποτα και πολύ πιθανόν θα πληρώσει γι’ αυτό. Όλες αυτές οι κούφιες επικλήσεις στο συναίσθημα δεν είναι ούτε Νόμος ούτε ενημέρωση. 

Χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να απομακρυνθούμε από τα λαϊκά δικαστήρια. Και δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος η τηλεοπτική δημοσιογραφία να μας επιστρέψει εκεί και ακόμα πιο κάτω.