Βρομιάρηδες επειδή «δεν είχε κάδο»

Η εικόνα σκουπιδιών σε δημόσιο χώρο είναι πολύ πιο ελληνική από οποιαδήποτε εικόνα ειδυλλιακής παραλίας την ώρα του ηλιοβασιλέματος. Θέλω να πω πως παραλίες υπάρχουν σε όλο τον κόσμο και σε όλο τον κόσμο ο ήλιος δύει κάθε μέρα, σε λίγα μέρη όμως του πλανήτη οι κάτοικοι βρομίζουν με τέτοια συνέπεια και συνέχεια τον δημόσιο χώρο. Γι’ αυτό και η πιο ελληνική από όλες τις εικόνες των πρώτων ημερών λειτουργίας του μετρό της Θεσσαλονίκης είναι αυτή η οποία δείχνει σε παράταξη τα πλαστικά ποτήρια από φραπέδες, φρέντους, φραπουτσίνους και κοακόλες (στα σωστά ελληνικά δεν μπαίνει «κ» ανάμεσα στο «ο» και το «α») που οι συμπολίτες έχουν παρατήσει στην είσοδο ενός από τους νέους σταθμούς.  

Νομίζω πως πρόκειται για μια επιβεβλημένη προσθήκη σε ένα έργο που από ό,τι καταλαβαίνω έχει φτιαχτεί όχι μόνο για να μεταφέρει αλλά και για να αναδεικνύει τον ελληνικό πολιτισμό. Και λίγα πράγματα αναδεικνύουν τον ελληνικό πολιτισμό όσο τα σκουπίδια σε δημόσιους χώρους και όσο η φράση που πάντα τα συνοδεύει: «μα δεν υπήρχαν κάδοι, πού να τα βάλουν;» (ναι, φυσικά και όλοι ξέρουμε τη μοναδική απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση).

Οι καημένοι οι βρομιάρηδες συμπολίτες δεν είχαν δίπλα τους κάτι στο οποίο να πετάξουν τα σκουπίδια τους και αφού δεν είχαν δίπλα τους κάτι να πετάξουν τα σκουπίδια τους δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτ’ άλλο από το να τα πετάξουν κάτω ή να τα παρατήσουν όπου βρουν. Γιατί στο γαλανόλευκο μυαλό τους δεν χωράει η εκδοχή στην οποία κρατούν τα σκουπίδια τους μέχρι να βρουν κάπου να τα πετάξουν. Γιατί ένας πραγματικός Έλληνας δικαιούται (και όταν δεν έχει, απαιτεί) έναν κάδο σκουπιδιών σε απόσταση 2-3 μέτρων από το σημείο που κάθε φορά βρίσκεται. Έτσι άλλωστε έχει μάθει από τη μανούλα που του μάζευε τα ρουχαλάκια που τα πέταγε αριστερά και δεξιά όταν γύριζε στο σπίτι κατάκοπος από τις ατελείωτες ώρες στην καφετερία (ο τόνος στο «ι» προφανώς και δεν είναι λάθος).

Πρόκειται για την ίδια λογική που έχει και η φράση που χρησιμοποιούν οι συμπολίτες που παρατάνε το αυτοκίνητό τους σε πεζοδρόμια, διαβάσεις, δίπλα σε άλλα αυτοκίνητα στην μέση του δρόμου… «μα δεν έχει πάρκινγκ, πού να το βάλω;» (ναι, κι εδώ όλοι ξέρουμε την απάντηση). Γιατί στο μυαλό ενός πραγματικού Έλληνα δεν περνά η σκέψη ότι, αν δεν έχει πού να βάλεις το αυτοκίνητο, απλώς δεν το χρησιμοποιείς. 

Το «δεν έχει κάδο» (σε ακτίνα τριών μέτρων από εδώ που στέκομαι) είναι μια φράση που θα μπορούσε να περιέχεται στον εθνικό μας ύμνο. Είναι το τελευταίο στάδιο ενός κοινωνικού αυτισμού, όπου πέρα από εμάς, τις επιθυμίες και την ευκολία μας όχι απλώς δεν έχει σημασία τίποτ’ άλλο αλλά ούτε καν υπάρχει τίποτ’ άλλο. Είναι η αυτοϊκανοποιητική δικαιολογία που κάθε βρομιάρης προσφέρει στον εαυτό του ξέροντας ότι σε μια χώρα που η βρομιά έχει γίνει συνήθεια λίγοι θα ενοχληθούν. Και μπράβο τους.

Υ.Γ. Η εικόνα μπορεί να είναι από το νέο μετρό της Θεσσαλονίκης αλλά μπορεί κανείς να τη συναντήσει παντού στην Ελλάδα. Το γράφω γιατί ξέρω πως κάποιοι είστε παρεξηγιάρηδες και θα νομίζετε ότι θεωρώ κάποιους περισσότερο Έλληνες από εσάς.