Το περιμέναμε χρόνια και ήρθε! Πάρα την καταρρακτώδη βροχή το μεσημέρι του Σαββάτου μπορούσες να δεις από την Πυλαία να ξεκινάνε μικρές ομάδες, ζευγάρια με παιδιά ή και μεμονωμένοι άνθρωποι με τις ομπρέλες στα χέρια για να διασχίσουν με τα πόδια την απόσταση του ενός τετάρτου που χωρίζει το προάστιο της Πυλαίας από την περιοχή «Αλατίνι» όπου βρίσκεται ο τερματικός σταθμός της Νέας Ελβετίας του Μετρό Θεσσαλονίκης. Άλλοτε η περιοχή αυτή ήταν τα χωράφια όπου υπήρχαν αμπέλια, αργότερα έγινε η κεραμοποιία «Αλατίνι» που έδωσε ζωή στην τοποθεσία. Το εργοστάσιο αυτό έκλεισε ενώ η ανοικοδόμηση την δεκαετία του 2000 μετέτρεψε τους παλιούς αμπελώνες σε μια ωραία και καλά ρυμοτομημένη γειτονιά. Για την ιστορία το 1936 και με την εκδίωξη των ρεμπετών από τον Πειραιά πολλοί κατέφυγαν στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα σε κάτι κέντρα - παράγκες στην περιοχή αυτή. Λέγεται ότι η φωνή του Στράτου Παγιουμτζή ήταν τόσο μεγάλη που αντηχούσε ως το Χαριλάου!
«Από πού πάνε στο Μετρό;» ρωτούσε ο ένας τον άλλον μέσα στη νεροποντή.
Ένας καντινιέρης μας έδειξε τον νέο δρόμο που άνοιξαν μέσα στο εργοτάξιο της Μιχ. Ψελλού και όλοι μαζί βαδίζαμε προς την είσοδο του σταθμού. Στη διαδρομή περίεργοι, χαρούμενοι αρχίσαμε να γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Ήταν η κα. Γεωργία με τον άνδρα της τον κ. Λεωνίδα, ήταν ο κ. Γιάννης που παρά τα ογδόντα του χρόνια ήταν ακμαιότατος και που ποτέ στη ζωή του δεν είχε ανέβει σε μετρό και ας το άκουγε τριάντα χρόνια, ήταν ο μικρός Αντώνης με τον πατέρα του. Όλοι μαζί κατεβήκαμε τις κυλιόμενες σκάλες, οι ομπρέλες έκλεισαν, τα κινητά βγήκαν και τα φλάς ξεκίνησαν. Οι υπάλληλοι μας κατηύθυναν προς τις αποβάθρες. Φωτογραφίες επί φωτογραφιών. Κόσμος αρκετός όχι όμως μεγάλη κοσμοσυρροή. Σε λίγο ο πρώτος συρμός άρχισε να φτάνει.
«Με το δεξί, με το δεξί» έλεγε ο ένας στον άλλον. «Καλορίζικο» ανταπαντούσαν κάποιοι άλλοι. Πολλοί κάθισαν άλλοι πιάσανε τις άκρες για να βλέπουνε την διαδρομή όπως θα την έβλεπε ένας οδηγός. Βίντεο και άλλες φωτογραφίες. Χαμόγελα παντού. Τέτοια καθολική χαρά δεν έχουμε δει ποτέ σε αυτήν την πόλη, ούτε όταν ο ΠΑΟΚ παίρνει πρωταθλήματα. «Βούλγαρη», «Φλέμινγκ», «Ευκλείδης», «Πανεπιστήμια», «Σιντριβάνι», «Αγίας Σοφίας». Οι σταθμοί διαδέχονταν ο ένας τον άλλον. Κόσμος έμπαινε και έβγαινε από παντού επιφωνήματα θαυμασμού. Έως ότου ο συρμός έφτασε στο πετράδι του στέμματος στον σταθμό «Βενιζέλου» που από τώρα κιόλας οι Θεσσαλονικείς του έχουν αλλάξει όνομα και τον αποκαλούν απλώς «Μουσείο»! Εκεί πλήθος μέγα συνωστίζονταν για να δει τον αρχαίο δρόμο. Ξανά φωτογραφίες! Εδώ ήταν η αρχαία Εγνατία οδός από εδώ περάσαν όλοι οι σπουδαίοι που επισκεφτήκαν ή έζησαν σε αυτήν την πόλη: Ο Κικέρων, ο Καίσαρας, ο Οκταβιανός, ο Αντώνιος, ο Απόστολος Παύλος, ο Γαλέριος, ο Μέγας Κωνσταντίνος και τόσοι άλλοι επώνυμοι και ανώνυμοι. Φωτισμός εξαιρετικός, αρμονία του χώρου τέλεια ή καλύτερη υποδοχή στην σπουδαία ιστορία αυτής της πόλης. Βγήκαμε έξω, ήταν τέτοια η διάθεση του κόσμου που ήταν σαν να τραγουδάνε και να χορεύουν στη βροχή!
«Και του χρόνου!» φωνάζει κάποιος.
«Και του χρόνου στην Καλαμαριά!» του απαντάει δημοσιογράφος της ΕΡΤ3 που έκανε ρεπορτάζ.
Ήρθε η ώρα της επιστροφής. Στον σταθμό της «Αγίας Σοφίας» όλος ο κόσμος ήταν μαζεμένος μπροστά στη βιτρίνα με τα πήλινα όστρακα και θραύσματα που δείχνουν τις ιστορικές φάσεις της πόλης.
Εκεί μια κυρία καλοντυμένη είπε: «Επιτέλους, αισθανθήκαμε υπερήφανοι για την πόλη μας!».
Υπερήφανοι για αυτήν την πόλη. Τι ωραία αίσθηση, Υπερηφάνεια! Ναι, επιτέλους υπερηφάνεια! Για δεκαετίες η Θεσσαλονίκη ήταν η παραμελημένη ψυχοκόρη και μετά ήρθε η κρίση με την τρομακτική παρακμή της και κατήφεια αλλά αυτά όχι τώρα, όχι σε μια ήμερα γιορτής και χαράς, σε μια ήμερα που θα λέμε: «Ήμουν και εγώ εκεί»!
9°
