Σε βλέπω ακαταμάχητο στα ροζ

Σε βλέπω μέσα σε πολύ κόσμο, να κρατάς ένα πανέμορφο μωρό στην αγκαλιά. Μπερδεύτηκα. Μοιάζεις ιερέας: μαλλί μακρύ σε κοτσάκι, γενειάδα, σταυρός τεράστιος κρέμεται στο στήθος. Αλλά δεν μοιάζεις με ιερέα: φοράς ροζ ράσα, γελάς δυνατά, ακτινοβολείς κέφι από την κορφή ως τα πόδια, χορεύεις. Δεν άντεξα, σε ρώτησα:

–Γιατί φοράτε ροζ ράσο;
–Δεν μας είχατε βαρεθεί με τα μαύρα; μου απάντησες με αφοπλιστικό χαμόγελο.
–Εγώ προσωπικά εντελώς! σου εξομολογήθηκα.
–Ε, γι’ αυτό είπα να βάλω το ροζ, συνέχισες να παίζεις εσύ. Μετά σήκωσες το μωρό ψηλά και πρόσθεσες: Βαφτίζω την εγγονή μου!

Να τη χαίρεσαι και να σε χαίρεται, κεχαριτωμένε πάτερ. Κι εγώ θα χαιρόμουνα, αν ο παππούς μου δεν κώλωνε να εμφανιστεί για μένα pretty in pink…