Το σχόλιο του Μάνου Βουλαρίνου για την ετυμηγορία του Εφετείου σχετικά με την καταστροφική πλημμύρα στη Μάνδρα Αττικής
Κάθε φορά που ακούτε έναν εκπρόσωπο της πολιτείας να μιλάει για την ανυπολόγιστη αξία της ανθρώπινης ζωής να ξέρετε ότι δεν υποκρίνεται και ότι είναι απολύτως ειλικρινής. Γιατί για την ελληνική πολιτεία η ανθρώπινη ζωή έχει τόσο μικρή αξία που είναι πρακτικά αδύνατον να υπολογιστεί. Και αυτό δεν το λέω εγώ. Το λέει με την απόφαση του το εφετείο το οποίο στην ουσία δεν επέβαλε καμία απολύτως ποινή στους τρεις συμπολίτες (δήμαρχο και στελέχη της περιφέρειας) τους οποίους έκρινε ενόχους για το αδίκημα της «πρόκλησης πλημμύρας» στη Μάνδρα Αττικής και τους επέβαλε ποινές 18 και 14 μηνών με αναστολή. Με λίγα λόγια οι, κατά το δικαστήριο, υπεύθυνοι για μια πλημμύρα η οποία στοίχισε τη ζωή 25 ανθρώπων δεν θα περάσουν ούτε μισή ώρα στη φυλακή.
Μάνδρα: Η απόφαση του Εφετείου για την καταστροφική πλημμύρα
Φαίνεται πώς τόσο το δικαστήριο όσο και ο νομοθέτης δεν θεωρούν και τόσο σοβαρό αδίκημα την πρόκληση πλημμύρας και πολύ περισσότερο δεν θεωρούν άξιες πραγματικής τιμωρίας τις πράξεις ή τις παραλείψεις που σκοτώνουν 25 ανθρώπους.
Θα ήταν λιγότερο εξωφρενικό αν όλοι οι κατηγορούμενοι και πρωτοδίκως καταδικασθέντες κρίνονταν αθώοι από το δικαστήριο. Στην περίπτωση αυτή θα μπορούσε κανείς να έχει ενστάσεις για την απόφαση αλλά η ατιμωρησία θα είχε μια λογική. Κανείς δεν είχε ευθύνη για τις πλημμύρες άρα κανείς δεν πρέπει να τιμωρηθεί. Αντιθέτως, τώρα η απόφαση του δικαστηρίου μπορεί να συνοψιστεί στη φράση «αυτοί οι τρεις φταίνε για την πλημμύρα που έπνιξε 25 ανθρώπους αλλά δεν θα τους αφήσουμε να τιμωρηθούν γιατί σιγά το έγκλημα κιόλας».
Πέρα από εξωφρενική, η απόφαση του εφετείου δημιουργεί και ένα άλλο πρόβλημα το οποίο θα έπρεπε να απασχολεί κυβέρνηση, δικαστές και γενικώς όποιον (λέει ότι) νοιάζεται για την εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη: το πρώτο δικαστήριο που είχε δικάσει την υπόθεση είχε καταδικάσει 8 συμπολίτες για τα πλημμελήματα της ανθρωποκτονίας από αμέλεια κατά συρροή, της σωματικής βλάβης από αμέλεια κατά συρροή και της πρόκλησης πλημμύρας από αμέλεια και τους επέβαλε ποινές φυλάκισης από 4- 6 έτη. Το δεύτερο δικαστήριο έκρινε ότι μόνο οι 3 από τους 8 είναι ένοχοι και μόνο για το πλημμέλημα της πρόκλησης πλημμύρας και τους επέβαλε τις ποινές των 14 και 18 μηνών με αναστολή που μεταφράζονται σε μηδενική τιμωρία.
Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια διάσταση στις αποφάσεις δύο δικαστηρίων για την ίδια υπόθεση; Η μόνη εξήγηση είναι ότι κάποιοι δικαστές (είτε αυτοί του πρώτου είτε αυτοί του δεύτερου δικαστηρίου) είναι πολύ κακοί στη δουλειά τους. Είτε κάποιοι δικαστές καταδικάσαν σε βαριές ποινές αθώους ανθρώπους είτε κάποιοι δικαστές χάιδεψαν ενόχους για σοβαρά αδικήματα. Η διαφορά των αποφάσεων είναι τόσο μεγάλη που δεν αφήνει περιθώρια για τίποτα ενδιάμεσο. Όμως κανείς από τους δικαστές αυτούς δεν θα ελεγχθεί και πολύ περισσότερο κανείς δεν θα απομακρυνθεί από τη θέση του. Κι έτσι κάποιοι δικαστές που δεν κάναν καλά τη δουλειά τους θα συνεχίζουν να απονέμουν μια δικαιοσύνη η οποία θα χάνει όλο και περισσότερο την εμπιστοσύνη των πολιτών. Και μπράβο τους.
