Ποτά και δεκαπεντάχρονα, ή αλλιώς στην πόση ατομική ευθύνη καίγεσαι σ’ αυτή τη χώρα

Μας έπιασε ξαφνικά ο πόνος για τα δεκαπεντάχρονα που πάνε στα κλαμπ των επιτήδειων και κατεβάζουν τα ποτά σαν γαλοπούλες σε πάχυνση. Ρωτήστε όσους είχαμε και όσους έχουν δεκαπεντάχρονα και χρειάστηκε να διαχειριστούν το θέμα «πάρτι του δεκαπενταμελούς». Το πάρτι που γίνεται πριν το πάρτι, όταν άλλα δεκαπέντε σχολεία εκτός από το δικό τους ετοιμάζονται για περιπέτειες ενηλίκων. Όταν απ’ όσα πιάνουν τα αυτιά σου, στο πάρτι αναμένεται το αδιαχώρητο, με σένα να αναρωτιέσαι, αν αυτή η υπόγα που πάνε να χωθούν (μιλώ για συγκεκριμένο κλαμπ εξίσου διάσημο στο κέντρο της Αθήνας) έχει τουλάχιστον έξοδο κινδύνου. Και αναγκάζεσαι να κάνεις ο ίδιος την αυτοψία. Ναι, το έκανα ακόμα κι αυτό. Μου έδειξαν μία-μία τις εξόδους κινδύνου. Όχι, δεν είμαι υπερβολική. Απλά δεν έχω εμπιστοσύνη στους μηχανισμούς ελέγχου. Εννοείται ότι δεν μπορούσα να ελέγξω την «ακεραιότητα» της κάβας τους. Να μάθω αν τα ποτά είναι κανονικά και όχι δηλητήρια.

Την ατομική ευθύνη απέναντι στο παιδί σου μπορείς να την αναλάβεις, εδώ που τα λέμε, κι αυτήν σε έναν βαθμό. Στήσαμε πάνελ κανονικό στο σπίτι πριν το πρώτο πάρτι, σαν κι αυτό με τα τηλεπαράθυρα. Έλεγε ο ένας, διέκοπτε ο άλλος, μιλούσαμε όλοι μαζί και κανένας ταυτόχρονα. Κάτι καταφέραμε, ωστόσο το γενικό θέαμα που αντικρίζει ένας γονιός που πάει να παραλάβει το δεκαπεντάχρονό του μετά από τέτοιο πάρτι είναι εικόνα αλλοφροσύνης. Βλέπεις μια ντουζίνα παιδιά απ’ έξω να ξερνάνε τα άντερά τους, κι άλλα ξαπλωμένα στα πεζοδρόμια σε κατάσταση ημιαναισθησίας, κορίτσια να τρεκλίζουν πάνω στα τακούνια τους, αγόρια να ζητάνε τη μαμά τους.

Κανείς μέχρι προχθές δεν τα ήξερε αυτά; Κανείς δεν ξέρει ότι μετά από κάθε τέτοιο πάρτι υπάρχουν στάνταρ παιδιά των οποίων οι γονείς παίρνουν την άγουσα για το νοσοκομείο; Τώρα το μάθαμε, που χρειάστηκε να κληθεί ασθενοφόρο κι ένα παιδί να βρεθεί στην εντατική;

Και το θέμα με τα κλαμπ, το ποτά, και τα δεκαπεντάχρονα δυστυχώς δεν σταματάει εκεί. Τα μαγαζιά αυτά δεν θέλουν το δεκαπεντάχρονο μόνο μια μέρα στο μαγαζί τους, το θέλουν κάθε τόσο, και κάνουν ό,τι μπορούν να διαμορφώσουν νοοτροπία.

Στα ιδιωτικά σχολεία, συγκεκριμένο κλαμπ έκανε το ακόλουθο deal με τα δεκαπεντάχρονα. Έδινε αμοιβή στα όμορφα και δημοφιλή κορίτσια και αγόρια, αν κατάφερναν να κλείσουν τραπέζι για την παρέα τους, ή σε άλλη παρέα στο συγκεκριμένο μαγαζί, εκτός των πάρτι των σχολείων εννοείται. 

Όταν έφτασε στα αυτιά μου, τηλεφώνησα στο τμήμα ανηλίκων. Ενημέρωσα. Μου είπαν δεν είναι αρμοδιότητά τους, δεν συνιστά ποινικό αδίκημα αυτό. Δεν υπάρχει διάταξη νόμου, απάντησαν, που να απαγορεύει την είσοδο στο κλαμπ, παρά μόνο αυτή που απαγορεύει την κατανάλωση αλκοόλ από τους ανηλίκους. Αναρωτήθηκα αν τους σερβίρουν γάλα.

Ασχολήθηκα με το συγκεκριμένο θέμα, ενημέρωσα το σχολείο, επειδή έτσι δημιουργείται μια κουλτούρα διασκέδασης. Έτσι αρχίζει ο αγώνας του γονιού ενάντια στο μεγαλύτερο επιχείρημα ενός δεκαπεντάχρονου που είναι το «όλοι θα πάνε». Έτσι κι αλλιώς τα δεκαπέντε ενός παιδιού, είναι καιρός πολέμου για το σπίτι. Κι εκεί έξω, όσον αφορά τα κλαμπ και τα ποτά δεν υπάρχει καμιά προστασία από την πολιτεία.

Έξω από τα μαγαζιά στην Ιερά Οδό, όπου συχνάζουν εκατοντάδες δεκαπεντάχρονα (παιδιά ηττημένων γονιών μπροστά στο επιχείρημα όλοι θα πάνε), περνάνε κάθε τόσο περιπολικά. Περιπολικά που βλέπουν τα παιδιά πεταμένα πάνω στα πεζοδρόμια, χαλασμένα από το αλκοόλ και την ανηλικότητά τους. Κανένα δεν σταματάει. Στα βράδια που έκανα την προσωπική μου «περιπολία» δεν είδα ποτέ αστυνομικό να περνάει την είσοδο των μαγαζιών για να κάνει έστω έναν υποτυπώδη έλεγχο.

Στην είσοδο των κλαμπ δεν ζητάνε ταυτότητα ποτέ. Αμφιβάλλω αν γίνεται έστω ο παραμικρός έλεγχος όσον αφορά τη χωρητικότητα σε σχέση με την τελική συγκέντρωση θαμώνων. Αν συμβεί κάτι, μια φωτιά, ένας σεισμός, θα κλάψει μια ολόκληρη χώρα και πάλι. Πολύ περισσότερο αμφιβάλλω αν γίνεται ο παραμικρός έλεγχος όσον αφορά την ποιότητα των ποτών που σερβίρονται.

Οπότε πού καταλήγουμε; Στην προσωπική ευθύνη και πάλι. Πόση προσωπική ευθύνη όμως να δείξει κι αυτός ο έρμος ο γονιός όταν όλα γύρω του είναι ξέφραγο αμπέλι; Πόσο να προστατεύσει το παιδί του κι από πού;

Τα περίπτερα στις πλατείες, οι κάβες απανταχού μοιράζουν στα δεκαπεντάχρονα τις φιάλες λες κι είναι πατατάκια. Στο σημείο αυτό αξίζει να πω πως η μοναδική φορά που είδα να καλείται ο υπεύθυνος όταν ανήλικο έφτασε στο ταμείο με φιάλη ήταν στο Lidl, όπου τελικά απαγορεύτηκε η αγορά του. Αλλά αυτοί προφανώς ακολουθούν υποδείξεις της γερμανικής εργοδοσίας, άγνωστες στη δική μας χώρα.

Ας σταματήσουμε λοιπόν να ξαφνιαζόμαστε ή να παραστήσουμε ότι ξαφνιαζόμαστε. Τα δεκαπεντάχρονα στη χώρα μας όσον αφορά την κατανάλωση ποτού και την είσοδο σε κλαμπ είναι εντελώς απροστάτευτα. Και όχι μόνο απροστάτευτα - είναι αφημένα στη μοίρα επιτήδειων επιχειρηματιών και αρχών που σφυρίζουν αδιάφορα.