Το σχόλιο του Μάνου Βουλαρίνο για την ανάγκη αυστηροποίησης και επιβολής των ποινών
Εννοείται ότι είμαι υπέρ της αυστηροποίησης των ποινών για τα αδικήματα που απειλούν ζωή και σωματική ακεραιότητα. Η κάθε τιμωρία είναι τιμωρία μόνο αν στ’ αλήθεια φοβίζει αυτόν που μπορεί να την υποστεί. Αν τον αφήνει αδιάφορο ή είναι μια απλή ενόχληση, τότε αντί να εμποδίζει, διευκολύνει την εγκληματική δραστηριότητα. Συνεπώς είμαι υπέρ της προσπάθειας της κυβέρνησης να αυστηροποιήσει τις ποινές, να κάνει δηλαδή την τιμωρία φόβητρο και όχι μια ενόχληση δυσανάλογα μικρή του οφέλους από την εγκληματική δραστηριότητα. Και μάλιστα προτείνω αντί για τον όρο «αυστηροποίηση» να χρησιμοποιούμε τον όρο «επικαιροποίηση», αφού αυτό που στην πραγματικότητα κάνει η κυβέρνηση είναι να φέρνει τις ποινές (και τα όρια ηλικίας αυτών που μπορεί να τις υποστούν) στην πραγματικότητα και τις ανάγκες της εποχής.
Μόνο που φοβάμαι πως η κυβέρνηση απορροφημένη από την επικαιροποίηση μοιάζει με κάποιον που καμαρώνει για το καινούργιο του αυτοκίνητο αλλά έχει αμελήσει να του φορέσει λάστιχα. Γιατί ξεχνά ότι υπάρχει κάτι που είναι ακόμα πιο σημαντικό από την επικαιροποίηση των ποινών: η επιβολή τους. Διαφορετικά οι ποινές είναι σαν όπλα χωρίς σφαίρες. Μπορεί να μοιάζουν απειλητικά αλλά σύντομα όλοι θα καταλάβουν ότι το μόνο κακό που μπορούν να κάνουν είναι στο γόητρο όποιου τα χρησιμοποιεί για να απειλήσει.
Ας πάρουμε την οπλοχρησία και την οπλοκατοχή που μετατρέπονται σε κακούργημα και άρα συνοδεύονται από ποινή φυλάκισης (πραγματικής, σε κελί, αν έχω καταλάβει καλά).
Άνθρωπος που οπλοφορεί χωρίς άδεια είναι εξ ορισμού επικίνδυνος
Πρόκειται για κάτι απολύτως σωστό. Άνθρωπος που οπλοφορεί χωρίς άδεια είναι εξ ορισμού επικίνδυνος. Είναι ένας δολοφόνος που απλώς περιμένουμε να δούμε πότε θα δολοφονήσει και η κοινωνία πρέπει να προστατευτεί από την παρουσία του. Και η ερώτηση μου είναι: ο νόμος θα επιβληθεί σε όλη την επικράτεια; Ακόμα και στην Κρήτη; Θα επιβληθεί και στους καταυλισμούς; Θα επιβληθεί και στα μαγαζιά της νύχτας; Γιατί αν όχι, καλύτερα η κυβέρνηση να μην μπει στον κόπο να νομοθετήσει. Αν δηλαδή φέρει άλλον έναν νόμο που θα επιβάλλεται κι αυτός σπανίως καλύτερα να μην το κάνει καθόλου.
Και τι θα γίνει με τις επικαιροποιημένες ποινές στους ανηλίκους; Θα επιβληθούν ή εννιά φορές στις δέκα θα βρίσκουμε μια δικαιολογία να μην τιμωρείται κανένας τους κι έτσι να εμπεδωθεί περαιτέρω η πεποίθηση ότι «εντάξει, μωρέ, σε εμάς που είμαστε μικροί δεν θα κάνουν τίποτα»; Θα τιμωρούνται στ’ αλήθεια οι γονείς (όχι με ανοησίες τύπου «φυλάκιση με αναστολή», αλλά με βαριά χρηματικά πρόστιμα, που στ’ αλήθεια θα πονάνε) ή τελικά η αυστηροποίηση θα είναι άλλη μια κυβερνητική εξαγγελία που αφού μαζέψει το χειροκρότημα που θέλει θα εξαφανιστεί;
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι. Όταν ένας 15χρονος βασανίζει ή βιάζει έναν συνομήλικο του είναι πρώτα βασανιστής και βιαστής και μετά «ανήλικος». Όταν οι εγκληματίες γίνονται όλο και πιο αδίστακτοι και πιο βίαιοι η πολιτεία δεν μπορεί να παραμένει διστακτική και πονόψυχη. Τουλάχιστον αν θέλει να επιβιώσει και να προκόψει και να μην παραδοθεί στις ορέξεις των πιο αδίστακτων και εγκληματικών από τα μέλη της. Αλλά για να επιβιώσει πρέπει ο νόμος όχι μόνο να είναι αυστηρός, αλλά και να επιβάλλεται. Φυσικά πάντα υπάρχει και η περίπτωση μια κοινωνία να μην επιθυμεί να επιβιώσει οπότε μπορεί να συνεχίσει την ατελείωτη συζήτηση για «τα βαθύτερα αίτια του εγκλήματος» και να συνεχίσει να πονάει για τους καημένους τους εγκληματίες την ώρα που αυτοί σαρώνουν ό,τι βρουν στο πέρασμά τους. Και μπράβο της.
18°
