Η Κουλίεβα με μαγιό και ο άνδρας Νεάντερταλ του διαδικτύου

Στις φετινές της διακοπές η Ταμίλα Κουλίεβα αποφάσισε να μην κρατήσει μυστικά. Απλόχερα, λοιπόν, μας χάρισε τη γυμνή της αλήθεια, με πολλαπλές πόζες πλάι στο απέραντο γαλάζιο, ντυμένη μόνο με τα μικροσκοπικά της μπικίνι – με ό,τι, δηλαδή φοράει κάθε άνθρωπος που πάει για μπάνιο και θέλει να μαυρίσει. Η Ταμίλα, όμως, δεν είναι ο οποιοσδήποτε άνθρωπος και αυτό έδωσε μεγάλη χαρά στα λαγωνικά του κουτσομπολισμού που, τρίβοντας τα χέρια τους για το κελεπούρι που τους ήρθε καυτό σαν φρεσκοψημένη τυρόπιτα στο πιάτο, έσπευσαν να αναπαράγουν σε μυριάδες σάιτ το «ρεπορτάζ» κελεπούρι.

Εμένα αυτές οι φωτογραφίες μού φάνηκαν λιγάκι στημένες και επαγγελματικές, μη σου πω που ζήλεψα κιόλας γιατί οι δικές μου φωτογραφίες από κάθε ανέμελες διακοπές ποτέ δεν διαθέτουν την ίδια καλλιτεχνική ποιότητα, αλλά μπορεί η Κουλίεβα να έχει κολλητό κάποιον ικανό επαγγελματία, μπορεί από την άλλη να είναι κανένα διαφημιστικό κόλπο για να διαφημίσει τα επεισόδια της επόμενης σειράς στην οποία συμμετέχει και όπου να ’ναι βγαίνουν στον αέρα. Ποτέ δεν ξέρεις με τους διάσημους, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Η εικόνα της Ταμίλα στα εν λόγω ενσταντανέ ήταν μισο-γυμνή μεν, πλην σεμνή, άρτια, αισθητική, φυσική, πανωραία. Ένα δουλεμένο κορμί με τέλειες αναλογίες και στα ολόσωστα κιλά, χαρά Θεού πρόσωπο μιας γυναίκας που διαθέτει κουλτούρα, προσωπικότητα, φυσική χάρη, κομψότητα και σέρνει πίσω της ένα βαρύ πυροβολικό σε ποιοτικό βιογραφικό. Δεν ξέρω πόσο καλά το σκέφτηκε η Ταμίλα πριν πατήσει το κουμπί για να κοινοποιήσει στα πλήθη τις αναλογίες της, αυθόρμητα ή για διαφημιστικούς λόγους, όμως μπορώ να την καταλάβω. Ούσα σε ηλικία κοντινή με τη δική της, ξέρω πως κάθε γυναίκα που μεγαλώνει παθαίνει κάποια στιγμή μια κρίση ματαιοδοξίας. Από αυτήν την παγίδα δεν ξεφεύγει καμιά μας. Ούτε το αγοροκόριτσο, ούτε η κοκέτα, ούτε η ωραία, ούτε η έξυπνη, ούτε η χαζή, ούτε η άσχημη, ούτε η άσημη, ούτε η διάσημη, ούτε η διανοούμενη, ούτε η επιστήμονας, ούτε η Αρβελέρ η ίδια. Ας θυμηθούμε την αψυχολόγητη γυμνή φωτογράφιση της Δήμητρας Γαλάνη στο Πλέι Μπόι, το μακρινό 1987.

Σ’ αυτήν την αδυσώπητη μάχη με τον χρόνο κάτι τέτοιο είναι απόλυτα ανθρώπινο, ολίγον τραγικό, ίσως και κάπως θλιβερό, αλλά είναι μια ίωση σαν τις άλλες που κάποια στιγμή όλες θα την περάσουμε. Στο πικ της σε κάνει να πατάς το κουμπί: για να δείξεις σε όλους πως αντέχεις, πως προσωρινά έχεις κερδίσει τον πόλεμο με τη φθορά, πως έχεις βάλει τον χρόνο κάτω από τα τακούνια σου και τον πατάς ανελέητα. Πόσο μάλλον όταν, σαν την Ταμίλα, αυτό το κορμί το έχεις χτίσει με κόπο, ιδρώτα, γιόγκα και κολύμπι. Είναι το έργο σου, το αριστούργημα που έχτισες με τα χέρια και το μυαλό σου και περήφανα λαχταράς να το εκθέσεις σε κοινή θέα και στην πιο κολακευτική πόζα. Πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου και η ίδια να μπαίνει στον πειρασμό. Μια κολακευτική πόζα ανάμεσα σε δεκάδες φρικαλέες, ίσως αξίζει την τύχη μιας φευγαλέας δημοσιότητας. Που να μου κοπούν τα χέρια από τη ρίζα είναι το συμπέρασμα μιας δεύτερης, σοφότερης σκέψης. Γιατί σε αυτήν την ανθρωποφάγα αρένα, θα σπεύσουν τα κοράκια του κιτρινισμού να σε αναπαράγουν σε ιντερνετικά ταξίδια που εσύ δεν θα έκανες ποτέ σου, να σε οδηγήσουν σε αχαρτογράφητες περιοχές που εσύ, με τις σπουδές σου στις Καλές Τέχνες, ένα πτυχίο στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας, σπουδές υποκριτικής, αυτοσχεδιασμού και σκηνοθεσίας, ούτε υποψιάζεσαι καν πως υπάρχουν, πτωχή αθώα διανοούμενη!

Σήμερα, μετά από τόσο φεμινισμό, τόσα ΜeΤoo και τόση συμπερίληψη, η γυναίκα αναφέρεται σαν σκέτο νούμερο. Ταμίλα, 57.

Και όντως, οι τίτλοι πήραν φωτιά: «57άρα ηθοποιός κάνει τους άντρες να παραμιλούν», «Μοιράζει εγκεφαλικά η Ταμίλια Κουλίεβα», «Η ανάρτηση με μαγιό που έριξε το ίνσταγκραμ» και χιλιάδες άλλα ανάλογα. Σε όλα γενικώς, η έμφαση δίνεται στο νούμερο, σ’ αυτό το γαμημένο 57 μιας ηλικίας, που για κείνον που το κουβαλά δεν έχει τίποτα το μεγάλο σαν την Ακρόπολη, αλλά που πολύ φαίνεται να βαραίνει τους σχολιαστές. Αν ήταν 25 και έβγαινε τσίτσιδη, κανείς δεν θα έμπαινε στον κόπο να σχολιάσει την ηλικία της. Όμως, φαίνεται πως στον πλανήτη του κιτρινισμού υπάρχει μια ηλικία όριο, την οποία καλά θα έκανε να την αποκαλύψει και σε μας τους ανίδεους, από την οποία και πάνω δεν κάνει να φοράς μπικίνι, να φωτογραφίζεσαι νεγκλιζέ, να ερωτεύεσαι, να κάνεις σεξ, να φλερτάρεις, να φοράς μίνι και σορτς και ποιος ξέρει τι άλλο αν δεν θες να κρεμαστεί στα μανταλάκια το μυστικό της ταυτότητάς σου. Στα απανταχού κουτσομπολικά δημοσιεύματα, οι γυναίκες, κυρίως οι πιο σιτεμένες, αναφέρονται εδώ και χρόνια στις λεζάντες σαν νούμερα: το 57, το 67, το 45, το 38. Παλιότερα, στα κοσμικά της δεκαετίας του ’50 ας πούμε, η γυναίκα αναφερόταν με την ιδιότητα του συζύγου: η κυρία στρατηγού, ιατρού, καθηγητού, καντηλανάφτη. Σήμερα, μετά από τόσο φεμινισμό, τόσα ΜeΤoo και τόση συμπερίληψη, η γυναίκα αναφέρεται σαν σκέτο νούμερο. Ταμίλα, 57. Λακωνισμός της παραγραφής. Ποιος νοιάζεται αν αυτό το 57 είναι δασκάλα στο Εθνικό, μέλος της Κριτικής Επιτροπής του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, έχει πάρει χρυσό μετάλλιο από την Unesco για τη συνολική προσφορά της στο θέατρο, έχει παίξει σε 30 βαρβάτες σειρές και δεν ξέρω πόσες ταινίες.

Αυτό που δεν υποψιάζεται καν η Ταμίλα είναι πως μια «ανεβασμένη πόζα» με μαγιό, στα ύπουλα ιντερνετικά μονοπάτια, απευθύνεται κυρίως στον άντρα Νεάντερνταλ, ο οποίος είναι και ο σχεδόν αποκλειστικός σχολιαστής κάτι τέτοιων πικάντικων ενσταντανέ, καθώς είμαι σίγουρη πως στον κύκλο της δεν κυκλοφορεί αυτό το είδος. Και κάπως έτσι, τα σχόλια πήραν την απόλυτη κατρακύλα. «Δεν βλέπω να γίνεται τίποτα στο παντελόνι μου», «σιγά το μπάζο, έχει κάτι μιλφάρες εκεί έξω», «ουστ μωρή γριά», «ούτε να μου τον ακουμπήσει» και σταματώ εδώ, στα πιο κόσμια διότι κοκκινίζω και μόνο στη σκέψη των υπολοίπων, τα οποία είναι αδύνατον να μεταφέρεις σε σοβαρό έντυπο. Διότι φυσικά, ο άντρας Νεάντερνταλ μένει παγερά αδιάφορος μπροστά σε ένα καλαίσθητο, αισθητικό νεγκλιζέ ενσταντανέ. Αυτός που τον Σέξπιρ τον ξέρει μόνο σαν σπυρί του σεξ, ο γαλουχημένος στα καρντασιανά πρότυπα, τη γυναίκα τη θέλει με πολλά πρόσθετα: βυζιά, κώλους, χείλια, μαλλιά, νύχι και βλεφαρίδα. Τι να φτουρήσει η διανοουμενίστικη κάστα, ακόμα και με το πιο μικρό της μαγιό.

Η ασήμαντη μικροζωή των ανθρώπων. Όταν ένα δάχτυλο σε μια μικρή οθόνη, καραδοκεί την ώρα της βαρεμάρας του για να διαγράψει κάθε ανθρώπινη υπόσταση πίσω από μια εικόνα που περνά βιαστικά στο σκοτάδι. Του νου.